Και τώρα άντρα μου οι δυο μας. Τα δυο δημιουργήματα που έχουν τα χαρακτηριστικά και τα γονίδιά μας, έκλεισαν μαλακά την πόρτα πίσω τους κι εμείς μείναμε πίσω σε ένα σπίτι γεμάτο ριχτάρια, πατάκια και παιδικά παιχνίδια που ποτέ δεν πετάχτηκαν.
Είκοσι χρόνια δεν είναι λίγα για να ζεις και να μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο τα πάντα. Μοιράζεσαι τόσο πολύ την καθημερινότητα, την τριβή, τις λίστες για τα ψώνια και τα άπλυτα που αν αφεθείς ή ταυτίζεσαι ή σκορπίζεσαι.
Εμείς που βρισκόμαστε;
Σε συναισθηματική ακαμψία καθαροί και τακτοποιημένοι σαν τα μπιμπελό μας στο ράφι. Ή σε πλήρη ακαταστασία σαν εκείνο το ντουλάπι στην αποθήκη που εγώ δεν φτάνω γα να δω το χάλι του κι εσύ όλο το αμελείς αφού δεν το βλέπω;
Όλα αυτά τα χρόνια, το μέλημά μου ήταν να μη χάσω τον εαυτό μου μέσα από αυτόν τον γάμο και να μην το χάσεις κι εσύ …
Να έχουμε τον προσωπικό χώρο μας, το χρόνο μας, τα θέλω μας και τους συμβιβασμούς μας όλα μαζί τακτοποιημένα.
Ποτέ, κατά βάθος, δεν πίστεψα στον γάμο με την έννοια της κατοχής. Δεν ήθελα τέτοιο γάμο. Δεν θέλω να ανήκω σε κανέναν και δεν θέλω να μου ανήκει κανείς. Ήθελα να είμαι ελεύθερη και να νιώθεις κι εσύ ελεύθερος στο να είμαστε μαζί. Ύστερα, δεν προλάβαινα πια να σκεφτώ τι θέλω.
Θυμάμαι, μόνο, να μεταθέτω τα θέλω μου για όταν τα παιδιά τελειώσουν με τα αγγλικά.
Για όταν πληρώσουμε το δάνειο του σπιτιού.
Για όταν τα πράγματα πάνε στη δουλειά καλά.
Για όταν ανακαινίσουμε την παλιοκουζίνα που ο κλέφτης ο εργολάβος έφτιαξε σκάρτη.
Για όταν βγούμε από την κρίση.
Για όταν τελειώσουμε με τις πανελλαδικές πληρώνοντας όπως όλοι αδρά την παραπαιδεία.
Για…, για..
Βρε άντρα, μήπως βολευτήκαμε σε αυτά τα «για», για να μη δούμε κατάματα τους εαυτούς μας;
Όπως και να έχει, τώρα πρέπει να το κάνουμε.
Μείναμε μόνοι εμείς σε ένα άδειο, ευρύχωρο σπίτι, ευάερο και ευήλιο ώστε να βγει από μέσα μας όλη η συναισθηματική σκόνη που κατακάθισε στις καρδιές κάθε φορά που αναβάλλαμε το ξεσκόνισμα για κάποιο «για».
Με θυμάσαι; Είμαι εκείνο το κοριτσάκι που σου αφιέρωνα μηνύματα στα περιοδικά (γιατί τότε δεν υπήρχε facebook) και τραγουδάκια στο ραδιόφωνο!
Και εξακολουθώ να μη θέλω να είμαι πικρόχολη.
Πιστεύω ακράδαντα πως όταν είσαι στερημένος και νιώθεις πως η ζωή σε έχει στη γωνία γίνεσαι και πικρόχολος… Δεν είμαι από αυτούς. Πάλεψα να μην γίνω σαν αυτούς.
Για αυτό δεν θέλω να μιζεριάζω…
Έι άντρα … Και τώρα που μείναμε οι δυο μας και θα περάσουμε τη φάση που διαλύει τα ετοιμόρροπα σπίτια ας μην ξεχάσουμε πως εμείς οι δυο υπήρξαμε πάντα αγωνιστές.
Θα μπορούσα να σου καταλογίσω πάρα πολλά από τα λάθη σου και από τα πάθη σου κι εσύ άλλα τόσα σε μένα. Να γεμίσουμε τοξίνες ο ένας τον άλλον γιατί σαν υγιείς και εν λειτουργία οργανισμοί δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε… Κι όποιος ισχυριστεί πως σε έναν πολύχρονο γάμο δεν υπάρχουν αυτές, είναι αδιανόητος ψεύτης.
Ποτέ, όμως, δεν σε είδα σαν το αποχετευτικό μου σύστημα. Σε είδα σαν επιλογή μου και επέλεξα να μείνω.
Τώρα μένει απλά να δούμε αν θέλουμε ακόμα το ίδιο.
Οι ψυχολόγοι λένε πως πολλές φορές σε μια χρόνια κατάσταση ένα δραστικό φάρμακο λειτουργεί επιθετικά και στην αρχή προκαλεί χειρότερα συμπτώματα. Λοιπόν, φανταστείτε λέει, ένα δωμάτιο, χρόνια κλειστό, γεμάτο σκόνη να έχει κατακαθίσει παντού. Όταν μπείτε να το καθαρίσετε δεν σηκώνεται όλη η σκόνη στην ατμόσφαιρα; Δεν θολώνει για λίγο η όραση και μπουκώνει η αναπνοή; Κάπως έτσι είναι και οι χρόνιες σχέσεις.
Αναλωθήκαμε να ξεσκονίζουμε το σπίτι και να γυαλίζουμε τις ζωές μας και σκονίσαμε την ουσιαστική επικοινωνία μας.
Δεν πειράζει.
Τώρα που είμαστε οι δυο μας έχουμε άπλετο χρόνο να τα κάνουμε μαντάρα χωρίς να μας νοιάζει αν μας ακούσουν τα παιδιά.
Μετά θα βγούμε καινούριοι από όλο αυτό και αποτοξινωμένοι και θα μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά επιλέγοντας το καλύτερο…
Ποιο είναι αυτό;
Κάτσε να φύγει η σκόνη και θα σου πω…
