Μάνα σημαίνει να πονάς… αλλά και να μαθαίνεις να το ξεπερνάς, για χάρη σου και για χάρη του.
Πριν από λίγο καιρό είδα το Lion. Και μέχρι σήμερα το μετάνιωνα. «Όποιος είναι ένα τσακ πιο ευαίσθητος στον πόνο -ποιος γονιός δεν είναι;-, δεν πρέπει να το δει», έλεγα. Πλάνταξα. Οι λυγμοί έβγαιναν ασυγκράτητοι από μέσα μου και στο τέλος, εκεί που όλοι οι άλλοι ακούμπησαν πίσω στον καναπέ με ανακούφιση, εμένα μου έμεινε ένα τεράστιο, βαρύ και θεόπικρο «γιατί;».
Γιατί ένα 5χρονο παιδί να περάσει όσα πέρασε ο μικρός αυτός; Γιατί να βρεθεί εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την αγκαλιά της μάνας του; Γιατί να κινδυνεύει όπως κινδυνεύουν τόσα άλλα παιδιά σ’ έναν κόσμο βρόμικο και σκληρό πέρα από τα όρια της πιο νοσηρής φαντασίας;
Δεν θέλω να πονάνε τα παιδιά. Δεν γεννήθηκαν γι’ αυτό. Δεν τους αξίζει, ούτε τους αναλογεί. Αυτές οι σκέψεις με σιγότρωγαν εδώ και εβδομάδες. Ή μάλλον μου ροκάνιζαν την καρδιά εδώ και χρόνια, αλλά τον τελευταίο καιρό ένιωθα ότι δεν πάει άλλο.
Κι ενώ αυτό το μάγκωμα στην καρδιά γινόταν όλο και πιο ασφυκτικό, διάβασα σήμερα ξανά αυτό το καταπληκτικό κείμενο της Κλαίρης Τζωρτζάκη και ένιωσα την καρδιά μου επιτέλους να μαλακώνει. Γιατί πράγματι κάθε φορά που ένα παιδί πονάει, εύχομαι να ήμουν στη θέση του. Αλλά, ναι, η θέση μου δεν είναι εκεί – είναι δίπλα του. Με όποιον τρόπο μπορώ, για όσα και όποια παιδιά μπορώ.
Μέσα μου βαθιά εύχομαι να ήμουν εκείνη η γυναίκα στο φρικτό ίδρυμα που έσκυψε γλυκά πάνω στην περίπτωση του Saroo (τη μία περίπτωση ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες) και του βρήκε μια καινούργια οικογένεια. Ή η Αυστραλή θετή μητέρα του που ενώ μπορούσε να αποκτήσει δικά της παιδιά, δέχτηκε το “κάλεσμά της” και υιοθέτησε δύο «ορφανά» αγόρια από την Ινδία.
Δεν είμαι όμως εκείνες οι γυναίκες. Είμαι εγώ. Κι έχω αναλάβει να μεγαλώσω με τον καλύτερο τρόπο που γνωρίζω τα παιδιά που εγώ έφερα σε αυτόν τον κόσμο, μαζί με τον πατέρα τους. Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό μου το έργο, αυτό είναι το δικό μου κάλεσμα.
Μπορεί τα δικά μου παιδιά να μη χρειάζεται να κλέψουν κάρβουνα για να πιουν μια κούπα γάλα ούτε να περιδιαβαίνουν επικίνδυνους, σκοτεινούς δρόμους όπως τα παιδιά στην Ινδία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πονούν.
Κι αυτό είναι το δικό μου κάλεσμα. Να είμαι δίπλα τους στο δικό τους πόνο, όποιος κι αν είναι αυτός. Και να τα εμπιστεύομαι ότι θα τα καταφέρουν.
Δεν είμαι εδώ για να διώξω τον πόνο τους, ούτε για να προχωρώ εμπρός στο δρόμο τους βγάζοντας από τη μέση οτιδήποτε μπορεί να τα πληγώσει. Είμαι εδώ για να περπατώ δίπλα τους και να τους μαθαίνω πώς να αντέχουν και να ξεπερνούν τον πόνο. Και να τους δείχνω, όποτε χρειάζεται, ότι μέσα τους έχουν όση δύναμη χρειάζεται κι ακόμη παραπάνω. Μέχρι κάποια στιγμή να μη χρειάζεται πια να τους δείχνω, αλλά να ξέρουν μόνα τους να κοιτάζουν μέσα τους για να βρίσκουν όλα όσα ζητούν.
Μέχρι τότε, η θέση μου είναι να τους το θυμίζω κάθε μέρα:
Πιστεύω σε σένα, μάτια μου, και θα πιστεύω για όσο ζω.
Θέλει δύναμη για να μπορέσεις να αντέξεις τους πιο σκληρόπετσους ανθρώπους που θα συναντήσεις ή που έχεις ήδη αρχίσει να συναντάς… Κι εσύ την έχεις! (κι αν δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα, είμαι εδώ για σένα, δίπλα σου, για όσο με χρειαστείς)
Θέλει δύναμη για να μπορέσεις να αντέξεις μια αδικία ή μια αποτυχία. Κι εσύ την έχεις! (κι αν δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα, είμαι εδώ για σένα, δίπλα σου, για όσο με χρειαστείς)
Θέλει δύναμη για να ξεπεράσεις μια απώλεια. Κι εσύ την έχεις! (κι αν δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα, είμαι εδώ για σένα, δίπλα σου, για όσο με χρειαστείς)
Όπως την έχουν όλοι μέσα τους αυτή τη δύναμη. Όλα τα παιδιά. Και όλες οι μανούλες – ακόμα και εκείνες που είναι ένα τσακ πιο ευαίσθητες. Ή μάλλον, ειδικά εκείνες.
* Ο Saroo, μαθαίνουμε στο τέλος της ταινίας Lion που είναι βασισμένη σε πραγματική ιστορία, στα 5 του χρόνια που έχασε την οικογένειά του, πρόφερε με λάθος τρόπο το όνομά του. Στην πραγματικότητα λεγόταν Sheru, που σημαίνει Λέων. Εγώ μπορεί να βρήκα αβάσταχτο τον πόνο για όσα έζησε, αλλά ο ίδιος είχε χαραγμένη στην ψυχή του τη δύναμη ενός λιονταριού.
Για εμένα, αυτό ήταν το σημαντικότερο που πήρα από την ταινία Lion: καιρός ν’ αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Μπορείτε να διαβάσετε άλλα άρθρα από τη Νάνσυ Καλλικλή στο nancy.kallikli.com
