Σε διάφορες μαμαδοπαρέες που πηγαίνουμε με τον μικρό μου, έχω έρθει αντιμέτωπη με κριτικές, επευφημίες, ευχαριστίες, δυσπιστίες, αλλά και μπράβο. Πολλά μπράβο για τις επιτυχίες του παιδιού μου. Καμιά μαμά νομίζω δεν θα ενοχλούνταν, εάν τα μπράβο και τα συγχαρητήρια πήγαιναν στο παιδί της. Ή και στους δυο, μιας και μαμά και παιδί λειτουργούν σαν ομάδα. Αλλά όχι. Τα μπράβο πήγαιναν σε εμένα. Την τελευταία εβδομάδα, λοιπόν, που παραβρέθηκα στην καθιερωμένη μάζωξη, θέμα συζήτησης ήταν “η πάνα κι η μετάβαση στην τουαλέτα”. Όταν έφτασε η σειρά μου, είπα, ότι δεν βιαζόμαστε καθόλου. Δυο γλυκύτατες μαμάδες μου είπαν, “θα τα καταφέρεις, όπως κατάφερες και τόσα άλλα” και ξεκίνησαν να αραδιάζουν τις «επιτυχίες» μου. Χαμογέλασα διακριτικά, αλλά ξαφνικά μέσα μου ένιωσα κάτι να με ενοχλεί.
Ήρθαν στο νου μου οι επιτυχίες του παιδιού μου.
Η πρώτη φορά που ο μικρός κοιμήθηκε όλο το βράδυ χωρίς να ξυπνήσει. Το πρώτο κομμάτι από γλυκοπατάτα που έφαγε μόνος του. Που μόνος του ξαφνικά ξεκίνησε να μπουσουλάει. Ένιωσα τα μάγουλά μου να καίνε. Δεν πρόλαβα να εκφράσω σε αυτή τη μαμά αυτά που σκεφτόμουν. Και σε όσες μαμάδες θεωρούν και δρουν σκεπτόμενες ότι οι επιτυχίες του παιδιού τους δεν είναι δικές του, αλλά δικές ΤΟΥΣ.
Τα παιδιά μας έχουν μια εσωτερική θέληση και δύναμη. Εμείς απλά οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους για να την ενισχύουμε και να βλέπουμε τα αποτελέσματά της.
Οι επιτυχίες του παιδιού μου, είναι δικές ΤΟΥ κι όχι δικές μου.
Όχι, δεν είμαι επιτυχημένη μαμά ούτε σούπερ μαμά. Είμαι μαμά ενός μικρού αγοριού που τα κατάφερε και τα καταφέρνει – κι εγώ είμαι συνοδοιπόρος. Τα κατορθώματά του, είναι δικά του. Εγώ απλώς ακολουθώ.
Γράφει η Tina Ba,
η μαμά του Mikael
Δες κι αυτό!
«ΜΑΜΑ ΧΤΥΠΗΣΑ» – 6 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ SOFARGEN ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
