Πριν γίνω μάνα, η μητέρα μου, όπως κάθε μητέρα να υποθέσω, έλεγε διάφορα τα οποία από το ένα αυτί έμπαιναν, από το άλλο έβγαιναν. “Πάλι έβαλες την κασέτα;” της πετούσα, τότε που υπήρχαν κασέτες. Μεγαλώνοντας και αφού έγινα μητέρα και εκείνη γιαγιά, πολλές από τις κουβέντες της, κουδουνίζουν στο κεφάλι μου, καθώς έχω βρει μπροστά μου περισσότερες από τις συμβουλές της. Μπορεί να μην το παραδέχομαι μπροστά της, για να μην παίρνει και αέρα, αλλά θα το παραδεχτώ εδώ.
1. Όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις.
Η κλασική φράση που είχα ορκιστεί ότι δεν θα πω στα παιδιά μου, και φυσικά δεν σκοπεύω, κρύβει τόση αλήθεια μέσα της. Γιατί έγινα μητέρα και κατάλαβα τι σημαίνει. Όταν είσαι παιδί, είναι λογικό όλα αυτά να σου φαίνονται παρωχημένα και κουραστικά, όμως είναι γεγονός πως η μητρότητα σε αλλάζει πολύ μέσα σου, και αυτή την εμπειρία δεν μπορείς να την μεταδώσεις στον άλλον παρά μόνο όταν βρεθείς στη θέση του. Και αν και δεν συμφωνώ με όσους λένε στους μη γονείς “δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, δεν είσαι γονιός”, πιστεύω ότι μερικά πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να μπορέσεις να έχεις αντικειμενική εικόνα. Και ένα από αυτά είναι η μητρότητα.
2. Το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις.
Δεν έχω σκυλί, αλλά έχω παιδί. Και βλέπω πως κάθε παιδί, χρειάζεται οριοθέτηση από την στιγμή που αρχίζει να καταλαβαίνει τον κόσμο. Δεν είναι εύκολη δουλειά, χρειάζεται κόπο και χρόνο, αλλά είναι απαραίτητη. Γιατί δεν υπάρχουν κακομαθημένα παιδιά, υπάρχουν γονείς που δεν έβαλαν όνειρα, δεν υπάρχουν προβληματικά παιδιά, αλλά προβληματικοί γονείς, δεν υπάρχουν θυμωμένα παιδιά, αλλά θυμωμένοι γονείς. Και πάει λέγοντας. Το παιδί σου θα κάνει αυτά που εσύ του έμαθες ή αυτά που βλέπει εσένα να κάνει.
3. Η παιδεία ξεκινά από το σπίτι, τελεία και παύλα.
Τσιτάτο εντελώς μαμαδίστικο, το οποίο συνάδει και με το προηγούμενο. Θυμάμαι που όταν γνώριζα μια καινούρια φίλη ή κάθε φορά που έφερνα στη μητέρα μου ένα αγόρι, με ρωτούσε διακριτικά για τους γονείς του. Όχι για την οικονομική τους κατάσταση ή για τη δουλειά τους. Αλλά για το αν έχει καλές σχέσεις η φίλη ή το αγόρι με αυτούς, αν είναι αγαπημένη οικογένεια… Τότε την αποκαλούσα “κουτσομπόλα’, τώρα καταλαβαίνω πως το “ποιόν” των γονιών, δίνει αρκετές πληροφορίες για το παιδί. Φυσικά δεν είναι τίποτα απόλυτο, έχουμε τόσα παραδείγματα για το αντίθετο άλλωστε, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια σοβαρή ένδειξη.
4. Εγώ στεναχωριέμαι περισσότερο από σένα όταν σε μαλώνω.
Θυμάμαι πως κάθε φορά που μου ξεστόμιζε αυτή την κουβέντα, γινόμουν έξαλλη. Πίστευα ότι θέλει να μου χρυσώσει το χάπι, και ότι η μόνη της έννοια ήταν να μου επιβληθεί. Όταν ήρθα στη θέση της είδα ότι κάθε φορά που επιπλήττω το παιδί μου, μέσα μου μαυρίζω. Ακόμα και όταν ακολουθώ τον δρόμο των φυσικών συνεπειών, “αν κάτσες στον ήλιο χωρίς αντηλιακό θα καείς” και τελικά καίγεται, η καρδιά μου γίνεται χίλια κομμάτια.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης:
5 πράγματα για τα οποία μιλάμε συνέχεια οι μαμάδες – και τα βαριέμαι
