Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια αληθινή ιστορία για τη συμπόνια. Μια γνωστή μου μητέρα χωρίς σύντροφο, που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, περνούσε μια πολύ δύσκολη εβδομάδα. Είχε κλειδώσει τα κλειδιά της μέσα στο αυτοκίνητο, είχε μάθει πως η μικρή της χρειαζόταν σιδεράκια, είχε ξεχάσει μια σημαντική επαγγελματική συνάντηση και, σαν επιστέγασμα, η μεγάλη της κόρη είχε ρίξει κέτσαπ στον ολοκαίνουργο καναπέ. Ε, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αρχισε να ουρλιάζει και να μαλώνει τις κόρες της. Εκείνες, όπως κάνουν μερικές φορές τα παιδιά, άρχισαν να της αντιμιλούν, δείχνοντάς της τις αδυναμίες της: «Είσαι πάντα συγχυσμένη… αντιδράς υπερβολικά…. είσαι τόσο παράλογη!»
Ξαφνικά η μητέρα τους σταμάτησε να υπερασπίζεται τον εαυτό της και είπε: «Εχετε δίκιο, ήμουν πολύ ταραγμένη τον τελευταίο καιρό.» Μετά τις ρώτησε: «Μπορείτε να με βοηθήσετε; Αυτή τη στιγμή χρειάζομαι μια γερή δόση συμπόνιας«.
Η μεγάλη της κόρη απάντησε: «Πώς μπορώ να σου δείξω συμπόνια όταν φέρεσαι τόσο παράλογα;» Η μαμά τής εξήγησε: «Τότε είναι που τη χρειάζομαι περισσότερο. Είναι εύκολο να μου δείξεις συμπόνια όταν είμαι ήρεμη και φέρομαι καλά, αλλά το νόημα της συμπόνιας είναι να μου τη δείχνεις όταν κάνω λάθος, όταν τα’χω κάνει θάλασσα ή σ’ έχω απογοητεύσει. Θα προσπαθήσετε λοιπόν και οι δυο σας να καταλάβετε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για μένα τώρα;»
Χωρίς να πουν τίποτε άλλο εκείνο το βράδυ άλλαξε κάτι σημαντικό μέσα τους. ‘Αρχισαν να φέρονται η μία στην άλλη με περισσότερη τρυφερότητα και φροντίδα.
Όπως το σώμα χρειάζεται τροφή, έτσι και η ψυχή χρειάζεται συμπόνια. Αν αγαπάς τα παιδιά σου χωρίς να τα συμπονάς, αυτό δεν φτάνει. Η συμπόνια είναι μια απαλή κι ευγενική κατανόηση, μια τρυφερή φροντίδα γεμάτη αγάπη. Όταν συμπονάς τον άλλο σημαίνει ότι είσαι συντονισμένος μαζί του, ότι τον συμμερίζεσαι. Σημαίνει ότι έχεις προσέξει την έκφραση του προσώπου του που λέει «περνάω μια δύσκολη μέρα».
Η τρίχρονη Μίλι είχε πάει με τη μαμά της για ψώνια. Είχαν περάσει πολλές ώρες και η μικρή είχε κουραστεί να κάθεται στο καρότσι της, γι΄αυτό σύρθηκε έξω κι άρχισε να τρέχει πάνω κάτω στο διάδρομο ενός μαγαζιού. Όταν τη μάζεψε η μαμά της εκείνη ούρλιαζε και κλωτσούσε τόσο δυνατά, που οι άνθρωποι γυρνούσαν τα κεφάλια τους για να δουν τι συμβαίνει. Παρόλο που η μαμά της ένιωσε αμηχανία με όλη αυτή τη φασαρία, κατάλαβε ότι τα ψώνια είναι πραγματικά κουραστικά για ένα μικρό παιδί κι έτσι παρηγόρησε τη Μίλι με μια αγκαλιά και την άφησε να περπατάει δίπλα της.
Τα παιδιά χρειάζονται μια γερή δόση συμπόνιας όταν είναι κουρασμένα, εκνευρισμένα ή απλά ανυπόφορα. Το ίδιο χρειάζεσαι κι εσύ. Δώσε τους την προσοχή σου όταν γκρινιάζουν, πες τους ότι κι εσύ περνάς μια δύσκολη στιγμή κι ύστερα άφησε την τρυφερότητα να σας αγκαλιάσει.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά, Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας.
Το διαβάσαμε εδώ
