Οι μέρες σε αυτή τη χώρα κινούνται μέσα ένα διαρκή καταιγισμό ειδήσεων και γεγονότων. Κάθε μέρα είναι κρίσιμη, κάθε εβδομάδα επικίνδυνη, κάθε μήνας γεμάτος φόβο. Τίποτα όμως δεν σε καθηλώνει και δεν σε αδειάζει συναισθηματικά, περισσότερο, από την είδηση για τον το χαμό ενός παιδιού.
Το στοιχείο που γιγαντώνει το σοκ και τη θλίψη, πέρα από την απώλεια, είναι ο τρόπος που έγινε. Ένα εντεκάχρονο παιδί, στη γιορτή του σχολείου του, πέφτει νεκρό από αδέσποτη σφαίρα που έχει πέσει σε μια από αυτές τις υπανάπτυκτες εκδηλώσεις χαράς με …πυροβολισμούς.
Η θλίψη κατακλύζεται από θυμό, πολύ θυμό. Οργή και αντάρα. Δεν υπάρχουν λέξεις. Ή μάλλον υπάρχουν αλλά εάν γραφτούν θα λογοκριθούν. Γιατί αυτοί που χαίρονται με τη χρήση των όπλων δε λογίζονται για άνθρωποι, αλλά για ηλίθια υποκείμενα που θέλουν να δείξουν το αντριλίκι και την, υπέρμετρης ηλιθιότητας, μαγκιά τους πυροβολώντας.
Πόσα ακόμα τέτοια περιστατικά πρέπει να γίνουν για να σταματήσει αυτό το «έθιμο» των ανθρώπων των σπηλαίων; Στους πόσους θανάτους πρέπει να φθάσουμε για να απαγορευτεί και να διωχθεί με ποινή που θα πονάει, περισσότερο από τον πόνο που προκαλεί όταν η σφαίρα της μαγκιάς γίνει θανατηφόρα;
Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια κοινωνία που, στις επαρχίες κυρίως, τα αγόρια γίνονται άνδρες πυροβολώντας με την καραμπίνα του «θείου» και του κάθε θείου που την έχει στο σπίτι; Τι να περιμένεις από μια χώρα που καραμπίνες παίρνει ο καθένας λες και είναι ψυγείο και την έχει οικόσιτη ως απαραίτητο αξεσουάρ της οικοσκευής του;
«Ο ένοχος θα τιμωρηθεί». Δεν θέλω να τιμωρηθεί ο ένοχος. Να τιμωρηθούν αυτοί που δεν έκοψαν με φαλτσέτα τον αέρα σε όσους είναι τόσο μικροί στην καρδιά που θέλουν σφαίρες και κροτίδες να δείξουν τη χαρά τους.
Τώρα ήταν Ρομά – όπως λένε. Την άλλη φορά θα είναι ο κουμπάρος που γλεντάει στο γάμο και μια άλλη ο γείτονας που δεν ξέρει πως αλλιώς να γιορτάσει την ημέρα του Πάσχα.
Θέλω τόσο να τους αποκαλέσω ζώα, αλλά τα ζώα έχουν το ένστικτο της επιβίωσης και αλληλοεξοντώνονται. Αυτοί έχουν το ένστικτο του υπανθρώπου. Δεν τους αξίζει να τους πεις ζώα!
Σε μια χώρα που βάζει φανάρια σε επικίνδυνες διασταυρώσεις ΜΕΤΑ από ατύχημα, δεν έχεις να περιμένεις πολλά. Θέλω όμως να τους τσακίσουν, όχι μόνο αυτούς και όλους όσους για να εκφράσουν την ηλίθια χαρά τους θέτουν σε κίνδυνο τους άλλους. Αυτούς τους «άλλους» που ενθουσιάζονται και συνακολουθούν το πανηγυράκι της βλακείας μέχρι να λοξοδρομήσει η «χαρά» και να γίνει ΤΕΛΟΣ!
Οργή, οργή, οργή και δίψα για τιμωρία… Δεν θα φέρει πίσω το παιδί, θα πουν κάποιοι. Θα σώζει όμως ζωές, σαν αυτές που χάσαμε στον αγώνα για μαγκιά και νταϊλίκι.
Οργή και ένα σιγανό κλάμα…
Διαβάστε επίσης : Αδέσποτη σφαίρα
