Το να βγεις με μαγιό στην παραλία δυσκολεύει πολλές γυναίκες και ειδικά εμένα που πάνω μου βλέπω μόνο ελαττώματα. Όμως, καλοκαίρι ή χειμώνα, είμαι ικανή να κάνω το ίδιο σε όσους αγαπάω, και στα παιδιά μου ακόμα.
Χρειάστηκε μια μαγική στιγμή για να συνέλθω: η 5 χρονη κόρη μου με τα ρουχαλάκια που είχε συνδυάσει τόσο μοναδικά αταίριαστα για τη βόλτα μας, καμάρωνε τρισευτυχισμένη στον καθρέφτη. «Μαμά, δεν είμαι όμορφη;». «Ναι», της χαμογέλασα συνειδητοποιώντας ότι ίσως δεν είναι αργά να σταματήσω να τη δηλητηριάζω με τις δικές μου ανασφάλειες.
Δεν ήταν καινούργιο για μένα το σπορ. Κάπου εκεί γύρω στα είκοσι, σαν να καβάλησα έναν τεράστιο κόκκινο μαρκαδόρο, άρχισα να κυκλώνω τα «λάθη» στις ζωές των δικών μου ανθρώπων, έτσι απλά, για να είναι όλα όπως «πρέπει».
Υπαγόρευα στον αδερφό μου τι να φορέσει και πώς να συμπεριφερθεί στα ραντεβού του, πίεζα τον κολλητό μου να ακολουθήσει δίαιτες γιατί είχε λίγο παραπάνω βάρος, έσπρωχνα την καλύτερή μου φίλη να κυνηγήσει δουλειές που ήταν πέρα από τα θέλω και την ιδιοσυγκρασία της αλλά προσέδιδαν κύρος.
Το έβλεπα στο βλέμμα τους, το ένιωθα ότι αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να βοηθήσεις κάποιον, όμως μου έδινα το ελεύθερο να συνεχίσω χωρίς μέτρο, ήταν για το καλό τους έλεγα. Φυσικά, όλο αυτό είχε να κάνει αποκλειστικά με μένα.
Το άγχος για την τέλεια εμφάνιση, η δίψα για προσωπική και κοινωνική αναγνώριση, ήταν απελπισμένες προσπάθειες να κουκουλώσω δικά μου στοιχεία που φοβόμουν ότι μπορεί να μην αρέσουν στους άλλους. Το συνέχισα και στον γάμο μου και βέβαια με τα παιδιά μου, αφού έμαθα από νωρίς να διαλέγω εύκολους στόχους.
Η κριτική μου ήταν από εποικοδομητική έως αυστηρή ή καταστροφική, ανάλογα με το πόσο καλά ένιωθα με τον εαυτό μου την ώρα της κρίσης. Προσωπικές φοβίες, ενοχές και αμφιβολίες είχαν φτιάξει την τέλεια μάσκα πίσω από την οποία κρυβόμουν και πήγαινε ασορτί με το ατσαλάκωτο παρουσιαστικό μου.
Όμως ήταν αρκετή εκείνη η στιγμή, η λάμψη χαράς στα μάτια της μικρής μου για να τα αλλάξει όλα. Για πρώτη φορά δεν έβλεπα τον λόγο γιατί θα έπρεπε να τη διορθώσω, να της πω «βγάλε τα αυτά, ορίστε, βάλε εκείνα». Ξαφνικά δεν πείραζε που το αγαπημένο φορεματάκι της ήταν πλέον κοντό και το ζακετάκι εντελώς παράταιρο. Αφού εκείνη έβλεπε την ομορφιά στον εαυτό της, ποια ήμουν εγώ που θα της έδειχνα την ασχήμια.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
