“Φράου Χέλγκα”, “Χίτλερ”, “Δικτάτορα” και τόσα άλλα έχω ακούσει να με αποκαλούν, από τον σύζυγό μου, μέχρι τις άλλες μητέρες επειδή τηρώ ένα πρόγραμμα με τα παιδιά, 3 και 5 ετών αντίστοιχα.
Εκτός από στυγνή ντομινατρίξ μάνα, έχω κατηγορηθεί από τον περίγυρο ότι βάζω κανόνες για να περνάω καλύτερα εγώ, και όχι τα παιδιά μου. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που παρασύρομαι από τη γνώμη τρίτων, είναι γεγονός πως επηρεάστηκα. Επηρεάστηκα σε βαθμό να κάτσω και να σκεφτώ αν είμαι υπερβολική. Και είδα ότι δεν ήμουν.
Πάντα ακολουθούσα μια ρουτίνα με τα παιδιά, καθώς έχω διαβάσει ότι ειναι ό,τι σημαντικότερο για αυτά.
Το πρόγραμμα δίνει στο παιδί μια αίσθηση ασφάλειας και σταθερότητας.
Όταν το παιδί ξέρει πότε θα φάει, θα παίξει και θα κοιμηθεί είναι πιο ήρεμο και αυτό είναι κάτι που έχω παρατηρήσει.
Είναι πιο δομημένο, πιο συγκροτημένο και λιγότερο σκόρπιο. Θα μπορούσα να πω ότι δεν έχει άγχος και ούτε γκρίνιες. Γιατί ξέρει ότι τώρα είναι η ώρα του ύπνου, ή ώρα του φαγητού κ.λ.π. Εννοείται ότι τα Σαββατοκύριακα ακολουθώ ένα πιο ελεύθερο πλάνο (που δεν ξεφεύγει ποτέ από τον ύπνο) για να καταλαβαίνουν και τα παιδιά αλλά κι εμείς οι γονείς τη διαφορά του Σαββατοκύριακου από τις καθημερινές.
Όταν το παιδί έχει μπει σε ένα πρόγραμμα, αυτό με βοηθά και όταν πρέπει να το αφήσω στους γονείς μου, οι οποίοι το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να το τηρήσουν. Έτσι μπορούν να κρατήσουν τα παιδιά χωρίς να βασανίζονται, να κουράζονται αλλά και χωρίς απρόοπτα.
Το παιδί παράλληλα αποκτά μια αυτονομία εφόσον ξέρει πλέον τι πρέπει να κάνει και πότε και δεν χρειάζεται τις δικές μου υποδείξεις. Αν αυτό διευκολύνει τη δική μου ζωή, που τη διευκολύνει, τόσο το καλύτερο, γιατί θα πρέπει να απολογηθώ γι’ αυτό; Έχετε σκεφτεί όμως πόσο θα διευκολύνει και τη δική του στο μέλλον, όταν θα έχει σχολείο ή υποχρεώσεις, όταν θα έχει μάθει από μικρό να συντονίζει τις “δουλειές” τους;
Έχω συναναστραφεί με γονείς και παιδάκια που δεν είχαν πρόγραμμα και είδα τη διαφορά.
Τη μία κοιμόντουσαν στον καναπέ, την άλλη στο δωμάτιο των γονιών, την άλλη στο δικό τους, έτρωγαν ακατάστατες ώρες και αυτό προκαλούσε έναν τεράστιο εκνευρισμό τόσο στα παιδιά όσο και στους γονείς τους. Δεν ξέρω τι κάνουν λάθος, και δεν με νοιάζει. Δεν κρίνω τους ανθρώπους, αλλά το αποτέλεσμα που είδα πως το μόνο που προκαλούσε ήταν ένα χάος σε όλους.
Τα παιδιά μας δεν είναι από τη φύση τους ανυπάκουα ή κακομαθημένα.
Δεν έχουν ανάγκη να χαλιναγωγηθούν όταν τους εξηγείς γιατί πρέπει να γίνονται μερικά πράγματα. Τα παιδιά αντιδρούν στους “κανόνες” όταν δεν τους καταλαβαίνουν και όχι γιατί είναι από τη φύση τους επαναστάτες. Αν εξηγήσουμε στο παιδί μας ότι είναι καλό να κοιμηθεί νωρίς γιατί την επόμενη θα είναι ξεκούραστο για να παίξει περισσότερο, θα το καταλάβει και μετά θα του γίνει μια καλή συνήθεια.
Θα ήθελα λοιπόν να πω στους επικριτές μου ότι δεν κυβερνώ το παιδί μου, αλλά το αναθρέφω με έναν τρόπο που το κάνει πιο ήρεμο και παράλληλα ανεξάρτητο. Αυτό δεν με κάνει Χίτλερ, αλλά το αντίθετό του. Γιατί χωρίς πρόγραμμα δεν υπάρχει ελευθερία. Ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον χωρίς κανόνες είναι ένα παιδί σκλαβωμένο σε μια “θολή” δομή, μέσα στην οποία δεν μπορεί να μάθει να είναι συνεργάσιμο και υπεύθυνο.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
