Στο υπέρλαμπρο εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν υπάρχει πρόβλεψη επανάληψης μιας τάξης στο δημοτικό, βασικά για λόγους κοινωνικούς και συναισθηματικούς. Υπάρχει όμως η δυνατότητα επανάληψης του νηπιαγωγείου.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις παιδιών που δεν επιτυγχάνουν να διεκπεραιώσουν με επιτυχία το διαθεματικό –την υλη- του νηπιαγωγείου και η νηπιαγωγός προτείνει την επανάληψή του. Ορισμένα παιδιά ωριμάζουν πιο αργά και δεν προλαβαίνουν να κατακτήσουν τις δεξιότητες που διδάσκονται στο νήπιο που θεωρούνται βασικά προαπαιτούμενα για την καλύτερη προσαρμογή στο δημοτικό. Άλλες πάλι φορές υπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες ή κάποια παθολογία που δεν επιτρέπει στο μικρό μαθητή να ακολουθήσει την πορεία των μαθημάτων στο νήπιο.
Για πολλούς γονείς το νηπιαγωγείο θεωρείται μια ακόμα παιδική χαρά, προέκταση του σταθμού όπου βασικός στόχος είναι η φύλαξη και η κοινωνικοποίηση των παιδιών. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ακόμα και στο μικρό και χαριτωμένο νηπιαγωγείο διδάσκονται προγραφικές και προμαθηματικές έννοιες. Τα παιδιά εξοικειώνονται-βήμα,βήμα- με έννοιες αλληλουχίας, διήγησης και κατανόησης και προετοιμάζονται για το δημοτικό.
Όταν λοιπόν έρχεται η στιγμή που η νηπιαγωγός προτείνει αξιολόγηση για επανάληψη της τάξης, ένας τεράστιος γονεϊκός εγωισμός κάνει την εμφάνισή του και αρνείται να ακολουθήσει τις συστάσεις της εκπαιδευτικού. Η αντίδραση αυτή είναι αρχικά λογική και αναμενόμενη. Όλοι επιθυμούμε διακαώς τα παιδιά μας να τα καταφέρνουν καλά στο σχολείο και να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις του. Πονάει πολύ να ακούς ότι το δικό σου παιδί δυσκολεύεται και χρειάζεται επιπλέον στήριξη. Είναι σαν να ακυρώνει κάποιος το δημιούργημά σου ως ατελές.
Σε αυτή τη φάση της άρνησης συμβαίνουν όλα εκείνα που αντί να βοηθούν το παιδί το δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Η μη αποδοχή μιας αξιολόγησης, αρχικά, δεν πρόκειται να λύσει το θέμα. Μπορεί να το κουκουλώσει για λίγο. Αλλά δεν θα αργήσει να επανέλθει πιο περίπλοκο και πιο παγιωμένο. Είναι σαν να πηγαίνεις το βλαστάρι σου για κολύμβηση, ο προπονητής να προτείνει τη διατήρηση της βοηθητικής σανίδας, και εσύ να επιμένεις ότι είναι άχρηστη.
Το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν σε δικαιώνει, αφού άφησες ένα παιδί που διαχειρίζεται με δυσκολία έννοιες απλές, για τη ηλικία του, να μπει σε ένα σύστημα που του ζητά -με βάση αυτές τις έννοιες- να προχωρήσει σε πιο απαιτητικές μαθησιακές περιπέτειες.
Αυτό που ουσιαστικά θα συμβεί είναι να έχουμε ένα παιδί που διαρκώς θα ματαιώνεται, θα απογοητεύεται και θα κουράζεται να προλάβει δρομείς που έχουν περισσότερες αντοχές από εκείνο. Και όλο αυτό γιατί; Για να μην πληγωθεί ο εγωισμός μας, για να μην μας σχολιάσουν, για να μην μας κοιτάνε περίεργα.
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
