Η στήριξη και το νοιάξιμο στην ελληνική οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά συστατικά της. Η προσφορά φροντίδας είναι ένα πολύτιμο στοιχείο που ευτυχώς μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Υπάρχει όμως ένα σημείο σε αυτή τη μεταβίβαση, στο οποίο το πολύτιμο αυτό στοιχείο μεταλλάσσεται σε επικίνδυνο ιό.
«Οικογενειακές συζητήσεις», «οικογενειακές αποφάσεις» από τα μέλη των διαφορετικών γενιών: γονείς, παππούδες, νέο ζευγάρι, εγγόνια, θείοι… κάνουν συσκέψεις όλοι μαζί ή τηλεδιασκέψεις μέσω τηλεφώνου, μέσω Skype, μέσω viber προκειμένου να παρθεί η «σωστή» απόφαση που αφορά κάποιο από τα μέλη. Είναι ενήμεροι για ό,τι συμβαίνει στη ζωή – προσωπική ή οικογενειακή – του κάθε μέλους κι αν δεν είναι φροντίζουν οι άλλοι να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους.
Το φαινόμενο γίνεται ακόμη πιο συχνό όταν κάποιο από τα μέλη της οικογένειας είναι γιατρός ή εργάζεται στον ευρύτερο τομέα της υγείας. Τότε οι νέες γενιές νοιώθουν μια ψευδή ασφάλεια να απευθύνονται σε αυτό το μέλος ανεξάρτητα με την ειδικότητά του, γιατί «αυτός ξέρει καλύτερα» και γιατί «είναι δικός μας άνθρωπος». Αυτή η ψευδαίσθηση της ασφάλειας έχει καλλιεργηθεί σε μια σειρά ετών και φυσικά αυτός ο τρόπος επικοινωνίας φυσικά δεν αφορά τη σωστή απόφαση, αλλά είναι ένας πολύ καλά καμουφλαρισμένος τρόπος ελέγχου του νέου ανθρώπου ή της νέας οικογένειας.
«Οικογενειακές αποφάσεις». «Διαγενεαλογικές οικογενειακές αποφάσεις». Είναι όταν οι γονείς χρειάζονται τρόπους να υπάρχουν στη ζωή του νέου ανθρώπου και της νέας οικογένειας με ρόλους που δεν τους αντιστοιχούν. Δημιουργούν ένα αίσθημα απειλής, έλλειψης εμπιστοσύνης και απαξίωσης προς τον έξω κόσμο «αυτοί λεφτά θέλουν να πάρουν», «δεν θα ασχοληθούν μαζί σου» «σαν την οικογένεια κανένας». Αυτός ο τρόπος σχέσης δεν επιτρέπει σε καμιά περίπτωση ένα καλό άνοιγμα και φέρουν συνεχώς το νέο άνθρωπο να χρειάζεται έγκριση για όποια απόφαση. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας δημιουργεί «σύγχρονους Πήτερ Παν», οι οποίοι δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Δεν μπορούν να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις. Δεν μπορούν να εμπιστευτούν τον εαυτό τους.
Οι «οικογενειακές αποφάσεις» είναι εντελώς διαφορετικές από το καλό νοιάξιμο και την καλή φροντίδα. Κρύβουν μια βαθειά ανάγκη ελέγχου της προηγούμενης γενιάς προς την επόμενη. Κρύβουν μια βαθειά ανάγκη της προηγούμενης γενιάς να έχει ενεργό ρόλο στη ζωή του νέου ανθρώπου/ζευγαριού/ οικογένειας αχρηστεύοντας όμως έτσι τις δεξιότητες, τις ικανότητες, την αντίληψη των νέων. Το τίμημα είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση, ένα αίσθημα ανασφάλειας και φόβου, ανάπτυξη φοβιών και αδυναμία να σταθεί στα πόδια του και να νοιώσει αυτόνομος.
Γράφει η Τριανταφυλλιά Χαρίλα – ψυχολόγος / kespy.gr
