Σκάει η ”Μπλε Φάλαινα” και αμέσως μετά ”σκάει” ο άλλος και σκοτώνει παιδιά στο Μάντσεστερ, σκάει μύτη δηλαδή ο τρόμος από παντού και μας βρίσκει ανυποψίαστους και κουρασμένους, με τα χέρια ψηλά σαν προσευχή ή ένδειξη υποταγής.
Ποιος είναι ο καινούργιος εχθρός, αναρωτιέσαι ενώ η μέρα φαίνεται πως διαρκεί λιγότερο από 24 ώρες πια, τρέχουμε και δεν φτάνουμε, γονείς και παιδιά, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει ταχύτατα και μας στερεί κάθε ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε έστω τα νέα δεδομένα, πόσο μάλλον να προσαρμοστούμε σ’ αυτά.
Η φτώχεια. Η τρομοκρατία. Οι νέοι ισχυροί της γης. Οι παλιοί που αντιστέκονται.
Το ξαναμοίρασμα του κόσμου.
Και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο κι εμείς, που τον κοιτάμε με το στόμα ανοιχτό γιατί τι να πρωτοκάνουμε εδώ που τα λέμε και εδώ που φτάσαμε, και το μόνο όπλο που είχαμε, έχουμε και θα έχουμε πάντα στα χέρια μας το κοιτάμε με μισό μάτι γιατί δεν μας γεμίζει το άλλο μισό και ελαφρά τη καρδία το κάνουμε στην άκρη, μένοντας ξεγυμνωμένοι και άοπλοι μπροστά σε έναν ”εχθρό” που μας πιάνει στον ύπνο.
Η γνώση, κορίτσι μου.
Η γνώση είναι το όπλο.
Και λέγοντας ”κορίτσι μου” απευθύνομαι σ’ εσένα μαμά που έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο, χωρίς να το ξέρεις, μόνο και μόνο μπολιάζοντας το παιδί που παραδίδεις σ’ αυτόν με την ασίγαστη και σωτήρια επιθυμία, να ξέρει ανά πάσα στιγμή τι του γίνεται.
Ενημερώσου, μαμά και ενημερώσου σωστά για όλα αυτά που ακούς και δεν καταλαβαίνεις, άνοιξε λεξικά, άνοιξε βιβλία, ενημερώσου για όσα σε φοβίζουν, δες τα στις πραγματικές τους διαστάσεις, βούτα μέσα σε αυτόν τον θαυμαστό κόσμο του ίντερνετ και βούτα και το παιδί σου από το χέρι, κάντε μαζί αυτό το ταξίδι που δεν (ή να μην) σταματάει ποτέ, και δείξ’ του ότι μόνο με τη γνώση, την ουσιαστική, τη βαθιά γνώση των πραγμάτων μπορεί να αντιμετωπίσει ή ακόμα και να βελτιώσει τα πάντα γύρω του.
Ξαναδιάβασε ιστορία, λοιπόν. Γεωγραφία. Θρησκευτικά. Άνοιξε βιογραφίες θνητών και αγίων. Ηρώων και αχρείων. Διάβασε. Μάθε.
Μην υποτιμάς τη γνώση, μαμά.
Σκέψου κάτι: το πιο απλό φαγητό το έφτιαξες κάποτε με τη βοήθεια ενός τσελεμεντέ. Για κάτι τόσο ανούσιο, όσο ένα πιάτο φακές, χρειάστηκες τη γνώση κάποιου άλλου. Δεν βαρέθηκες να το κάνεις αυτό. Έτσι δεν είναι; Και μετά πρόσθεσες τα δικά σου συστατικά, το βελτίωσες με βάση τη δική σου γεύση ή τη γεύση της οικογένειάς σου και όσο κι αν αυτό σου ακούγεται γελοίο είναι αυτό που έχουμε τη δύναμη να κάνουμε: να ανοίγουμε κάθε φορά τον ανάλογο ”τσελεμεντέ”.
Γιατί σε έναν πόλεμο, μαμά, πραγματικό ή όχι, η γνώση του αντιπάλου σώζει ζωές.
Τη δική σου.
Τη δική μου.
Και φυσικά τις ζωές που φέραμε στον κόσμο.
Γι αυτό σου λέω:
