-Μαμά, θέλω να σου πω κάτι. Είμαι έγκυος και φοβάμαι. Θέλω να κάνω έκτρωση. Θα ‘ρθεις μαζί μου;
Πέφτεις από τα σύννεφα, καημένη μαμά;
1ον. Γιατί δεν ήξερες καν ότι η δεκαπεντάχρονη κόρη σου είχε σχέση;
2ον. Γιατί και να το ‘ξερες δεν σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτή την ηλικία θα ολοκλήρωνε τη σχέση της;
3ον. Γιατί ήσουν σίγουρη ότι όλα όσα της έλεγες τόσο καιρό για προστασία και αντισύλληψη είχαν γίνει απολύτως κατανοητά;
4ον. Γιατί δεν την είχες ενημερώσει ποτέ και για τίποτα;
Όχι, δεν είναι ερώτηση multiple choice αυτή.
Γιατί όταν η κόρη σου είναι δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ή δεκάξι ετών, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές στο τι μπορεί να κάνει. Η πραγματικότητα είναι όντως δυσάρεστη. Μόνο τον περασμένο χρόνο στην Ελλάδα έγιναν πάνω από 30.000 αμβλώσεις σε κορίτσια κάτω των 16 ετών ενώ τα μισά από αυτά δεν είχαν ενημερώσει καν τη μητέρα τους. Το φαντάζεσαι;
Η άμβλωση είναι σήμερα η πιο συχνή γυναικολογική επέμβαση και είναι σοκαριστικό να σκεφτείς ότι αν μία έφηβη γκουγκλάρει απλώς και μόνο τη λέξη θα πέσει πάνω, όχι σε μια σελίδα ενημέρωσης, αλλά σε μια καλοπληρωμένη διαφήμιση ιδιωτικού κέντρου που κάνει την έκτρωση μια απλή υπόθεση εχεμύθειας.
Αλήθεια; Αυτό είναι το πρόβλημά μας;
Το ταμπού μας, ακόμα και σήμερα στον 21ο αιώνα, δεν είναι η ίδια η επέμβαση και η σοβαρότητα ή η τυχόν επικινδυνότητά της αλλά αυτό το ρημαδιασμένο ”τι θα πει ο κόσμος” που μας έχει φάει τη ζωή.
Ειλικρινά το σκέφτηκα πολύ και δεν ξέρω αν πρέπει να μιλήσω ως γυναίκα προς γυναίκα ή ως μητέρα προς μητέρα αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τόσο ως γυναίκες άρα όσο και ως μητέρες μάλλον έχουμε μείνει πολύ πίσω. Και έχουμε μείνει πίσω γιατί γαντζωθήκαμε κάποτε σε παρωχημένα, σήμερα, φεμινιστικά στερεότυπα, βρεθήκαμε να υπεραμυνόμαστε του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, λες και το δικαίωμα αυτό εξαντλείται στο ”δικαίωμα” της έκτρωσης, ενός θέματος που ανέκυψε τις τελευταίες ημέρες μετά την άρνηση των αναισθησιολόγων της Σάμου να συμμετέχουν σε τέτοιου είδους επεμβάσεις παρά μόνο όταν συντρέχουν λόγοι υγείας.
Λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω αλλά πολύ πάνω και πριν από το ”δικαίωμά” μας στην έκτρωση έρχεται η υποχρέωσή μας στην προφύλαξη.
Φυσικά και κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να διαθέτει το σώμα της όποτε και όπως θέλει. Αλλά αυτό εννοεί; Αυτό θέλει; Είναι η έκτρωση η πράξη που το αποδεικνύει;
Διαθέτω το σώμα μου όπως θέλω σημαίνει ότι έχω τον στοιχειώδη σεβασμό απέναντί του.
Σημαίνει λοιπόν ότι γνωρίζω πέντε πράγματα και αν δεν θέλω να μείνω έγκυος ξέρω ότι έχω πολλούς τρόπους σήμερα για να το αποφύγω. Τα περίπτερα, ας πούμε, πουλάνε προφυλακτικά φάτσα-κάρτα (ίσως το αποτελεσματικότερο μέσο προφύλαξης αν σκεφτούμε και τα Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα που καλπάζουν), τα φαρμακεία αντισυλληπτικά ή τα περίφημα χάπια της επόμενης ημέρας, οι γιατροί τοποθετούν ωραιότατα σπιράλ ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπάρχουν ένα σωρό βήματα για μια γυναίκα ΠΡΙΝ διαθέσει τελικά το σώμα της στο νυστέρι του χειρουργού.
Να στο πω πιο απλά;
Η έκτρωση δεν είναι μια απλή επέμβαση.
Και αυτό είναι κάτι που οπωσδήποτε πρέπει να περάσουμε στα παιδιά μας ώστε να μην παίρνουν αψήφιστα το θέμα της προφύλαξης. Ξέρεις άραγε πόσα κοριτσάκια γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τις συμβουλές μας την ώρα που κάποιος νεαρός νταής τους πει ”εγώ δεν φοράω προφυλακτικό”;
Πολλά.
Και το κάνουν επειδή φοβούνται μην τον χάσουν. Ή επειδή ντρέπονται να πουν όχι.
Και μη σου φαίνεται περίεργο γιατί αυτό συμβαίνει και σ’ εμάς ακόμα αν αναλογιστείς τις περίπου διακόσιες,τριακόσιες και πεντακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις που γίνονται στη χώρα μας κάθε χρόνο.
Είναι θλιβερό να υψώνουμε το ανάστημά μας για να υπερασπιζόμαστε τις εκτρώσεις και να μην υψώνουμε τη φωνή μας τη ρημάδα εκείνη στιγμή όταν ακόμα θα μπορούσαμε να προστατεύσουμε αποτελεσματικά και ανώδυνα τον εαυτό μας από το μαχαίρι που θα ακολουθούσε.
Τη μισή μαγκιά να είχαμε απέναντι στον σύντροφό μας απαιτώντας τη χρήση προφυλακτικού ή τη μισή προνοητικότητα ώστε οι ίδιες εμείς να είχαμε ήδη προφυλάξει τον εαυτό μας, τίποτα από όσα λέμε τώρα δεν θα χρειαζόταν να ειπωθεί.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Μια έκτρωση πονάει. Και πονάει πολύ.
(Εδώ μπαίνει και το ηθικό μέρος του ζητήματος που είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.)
Αλλά μπορεί να πονέσει και κυριολεκτικά.
Και αν κάτι πρέπει να κάνουμε σημαία μας είναι αυτό ακριβώς: την υποχρέωσή μας στην προφύλαξη.
Ας αυτοδιαθέσουμε το σώμα μας προστατευμένο. Στο κάτω- κάτω δικαίωμά μας είναι.
Αναφαίρετο. Και χωρίς εισαγωγικά.
