Το επικίνδυνο φαινόμενο μπλε φάλαινα, έχει φτάσει και στην Ελλάδα. Οι αυτοκτονίες στο εξωτερικό έχουν ξεπεράσει τις 130 ενώ μόλις χθες ένα αγόρι 17 ετών από την Μυτιλήνη έκανε βουτιά στο κενό με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Πόσο ενημερωμένοι είμαστε εμείς οι γονείς; Τι ξέρουμε για αυτό το άκρως επικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι; Πως μπορούμε να προφυλάξουμε τα παιδιά μας;
Η παγίδα είναι ότι είναι ένα παιχνίδι. “Σιγά μη συμβεί στο δικό μου παιδί” σκεφτόμαστε. Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προειδοποιεί. Κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση προειδοποιούν. Είναι αρκετό; Τα σχολεία τι κάνουν; Ελπίζω στο μάθημα πληροφορικής να έχουν ήδη συζητήσει για αυτό.
Το διαδίκτυο έχει κατακλύσει την ζωή των παιδιών μας. Όλα με ένα κινητό στο χέρι να μιλούν με τους φίλους τους, τις ομάδες που έχουν δημιουργήσει. Έχουν αφήσει στην άκρη τα laptop τους υπολογιστές και τα πάντα τα κάνουν μέσω κινητού τηλεφώνου. Πόσο μπορούμε να τα ελέγξουμε; Μιλάμε στα παιδιά μας για το φαινόμενο της μπλε φάλαινας, τους εφιστούμε την προσοχή. Τα παιδιά όμως… είναι παιδιά. “Χαζός είμαι βρε μάνα που θα παίξω αυτό το παιχνίδι;”. Κάπως έτσι απαντούν, ανέμελα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ποσό δελεαστική μπορεί να είναι η παγίδα. Είμαι σίγουρη ότι τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν να παίξουν από περιέργεια και μόνο. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, για να πάμε παρακάτω, να δούμε τι θα γίνει, σκέφτονται και αυτή η περιέργεια μπορεί να τα σκοτώσει. Ή στην καλύτερη περίπτωση να τα φοβίσει. Τα παιδιά, παιδιά είναι. Ψάχνουν, θέλουν να κάνουν τις δικές τους ανακαλύψεις, θέλουν να αισθανθούν σπουδαία. Να καμαρώσουν στην τάξη τους και στην παρέα τους. Ένα παιχνίδι που ξεκινά αθώα, καταλήγει σε τραγωδία.
Έχω μιλήσει και γω στα παιδιά μου για αυτό. Επισκέφτηκα την σελίδα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ενημερώθηκα. Όταν τους μίλησα δεν περίμενα καμία άλλη απάντηση από αυτήν που άκουσα ” σιγά βρε μαμά υπερβάλλεις. Είναι δυνατόν να κάνω κάτι τέτοιο”. Σίγουρα το ίδιο θα πίστευαν και οι γονείς των θυμάτων. “Είναι δυνατόν το παιδί μου να κάνει κάτι τέτοιο;”. Ίσως πολλά από αυτά τα παιδιά που πιάστηκαν στον ιστό της αράχνης αυτού του παιχνιδιού να το έκαναν από απλή περιέργεια. Ίσως ξεκίνησαν να παίζουν το θανατηφόρο παιχνίδι έτσι για να σπάσει η μονοτονία της καθημερινότητα τους. Το πιθανότερο είνα ότι τα περισσότερα από αυτά, μιλάμε για 300 άλλωστε, ήταν παιδιά με γονείς που νοιάζονται γι’ αυτά. Παιδιά που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα έφταναν στον θάνατο. Πώς μπορείς να προστατεύσεις το παιδί σου πραγματικά τελικά;
Προσπαθώ να απωθήσω την σκέψη ότι τα παιδιά μπορεί να μπουν σε αυτή την διαδικασία από περιέργεια. Όταν κλείνουν την πόρτα για να μιλήσουν με τους φίλους τους τρέμω. Μιλάνε ή παίζουν. Ελέγχω όσο μπορώ. Και όσο δεν μπορώ. Τους μιλάω καθημερινά για αυτό το φαινόμενο. Και για άλλα. Και για αυτά που θα σκαρφιστούν στο μέλλον αρρωστημένα μυαλά. Η φαντασία μας όμως ωχριά μπροστά σε αυτούς που μισούν το ανθρώπινο είδος. Τους εφιστώ την προσοχή. Ίσως και να τα φοβίζω με τα λόγια μου, το προσέχω όσο μπορώ. Παρακολουθώ με τα μάτια μου ακόμα και όταν λείπω. Ακόμα και πίσω από την πόρτα. Εμείς οι γονείς έχουμε και μια έκτη αίσθηση. Έχουμε και τις διαισθήσεις που μας οδηγούν. Είμαστε υποψιασμένοι. Να μιλάμε. Να μιλάμε στα παιδιά μας. Να τα ενημερώνουμε με σοβαρότητα. Με στοιχεία. Να μιλάμε. Να μιλάμε. Να μιλάμε.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
