Θυμάμαι να την παρατηρώ να στεγνώνει τα μαλλιά της με μια πετσέτα έχοντας λυγίσει το σώμα της μπροστά. Τα σκουρόχρωμα μαλλιά της να ανεμίζουν χαλαρά, μουσκεμένα και ελεύθερα. Ετοιμαζόταν στο μπάνιο και την παρατηρούσα με τον τρόπο που τα μικρά κορίτσια αγαπούν να παρατηρούν τη μαμά τους.
Ήμουν γοητευμένη με την κορμοστασιά της. Ευγνώμων απλά και μόνο για να σταθώ και να μελετήσω τη μορφή της. Αλλά θυμάμαι να γοητεύομαι ιδιαίτερα από το στομάχι της μητέρας μου. Θυμάμαι ότι έβγαινε στο κάτω μέρος, μια σκληρή γραμμή που έσπαζε στη μέση, σαν να ήταν χωρισμένη σε τμήματα. Βέβαια, αργότερα, θα μάθαινα, ότι αυτή η ουλή ήταν καισαρική τομή.
Ούτε μια φορά δεν μου ήταν αποκρουστική αυτή η τομή. Ούτε μια φορά δεν σκέφτηκα ότι ήταν λιπαρή ή παχουλή ή αναρωτήθηκα γιατί το στομάχι της δεν ήταν επίπεδο σαν το δικό μου. Στα μάτια μου, η μητέρα μου ήταν όμορφη. Την αποδεχόμουν πλήρως για το ποια ήταν – μια γυναίκα που προετοιμαζόταν για την ημέρα καθώς το φως του ήλιου έρεε μέσα από το θολό της παράθυρο.
Την παρατηρούσα απλά για να είμαι κοντά της. Για να την παρατηρώ τα μαλλιά της καθώς έπεφταν από την πετσέτα της. Για να την δω να στεγνώνει τις τούφες από το πρόσωπό της. Για να νιώσω όλο μου το είναι να φωτίζεται την στιγμή που θα γυρνούσε σε μένα και θα χαμογελούσε, χωρίς ποτέ να με διώξει ή να με ρωτήσει τι κάνω.
Είκοσι χρόνια αργότερα και τώρα είμαι κι εγώ μητέρα. Είμαι εγώ αυτή με παιδιά που αγωνίζονται να βρεθούν στο μπάνιο την ώρα που ετοιμάζομαι – οι κόρες μου κοιτάζουν, ο γιος μου χαχανίζει και τρέχει μακριά όταν του λέω ότι πρέπει να αλλάξω. Θυμήθηκα πρόσφατα, καθώς έμπαινα στο ντους, ότι το στομάχι μου – αυτό που έκρυβα για χρόνια – μοιάζει πλέον με της μητέρας μου.
Είναι μαλακό και κρέμεται στο κάτω μέρος, χωρισμένο σε τμήματα, σαν κάποιος (τέσσερις κάποιοι για να είμαι ακριβής, αλλά ποιος μετράει;) να τέντωσε το δέρμα μου και να το ξέχασε. Προεξέχει και έχει εξογκώματα. Καθώς κοιτάζω προς τα κάτω αναρωτιέμαι τι βλέπουν οι δικές μου κόρες όταν με βλέπουν.
Βλέπουν την αποτυχία που βλέπω εγώ; Βλέπουν πάρα πολλή πίτσα, πάρα πολύ χρόνο ξαπλωμένη κάτω από τα παπλώματα επειδή δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την αλλαγή μιας ακόμα πάνας ή φτιάξω ένα ακόμα σνακ;
Ή μήπως με βλέπουν απλά όπως είμαι – η μητέρα τους, μέσα από τα μάτια που κάποτε έβλεπα εγώ τη δική μου;
Δεν θυμούνται τη γυναίκα που ήμουν πριν από αυτά. Αυτή η γυναίκα, με το επίπεδο, χωρίς ραγάδες, στομάχι, απλώς δεν υπάρχει για αυτά και μερικές φορές κι εγώ η ίδια αναρωτιέμαι αν αυτή η γυναίκα υπήρξε ποτέ πραγματικά. Για αυτά, αυτό είναι αυτό που πάντα ήμουν. Στα μάτια τους, δεν υπάρχει αμφιβολία γιατί δεν μοιάζω με έναν συγκεκριμένο τρόπο, δεν αναρωτιούνται γιατί άφησα τον εαυτό μου, καμία απέχθεια όταν βλέπουν το στομάχι που τους έφερε στην ζωή.
Χθες, είχα βάλει τα καλά μου κι είχα κάνει τα μαλλιά μου σγουρά επειδή έπρεπε να παρευρεθώ σε μια εκδήλωση. Η μεγάλη μου κόρη με κοίταξε και μου είπε: “Μαμά, είσαι τόσο όμορφη.” Παραλίγο να με πάρουν τα ζουμιά μπροστά σε όλους και ξέρετε γιατί; Γιατί το πιστεύει πραγματικά. Ξέρω ότι όντως το πιστεύει.
Για τα παιδιά μου, είμαι η μητέρα που σκύβει για να στεγνώσει τα μαλλιά της στο φως του ήλιου το πρωί. Οι ουλές και οι ατέλειες είναι απλά ένα κομμάτι του εαυτού μου. Του καινούργιου μου εαυτού. Του εαυτού μου που είναι όμορφος μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Δέσποινα Μπαρτζώκα
