Οι τίτλοι των εφημερίδων πάντα ίδιοι, αναπαράγουν μηχανικά την ίδια ξύλινη γλώσσα, με ελάχιστες μέσα στο χρόνο διαφοροποιήσεις. Έτσι, πριν λίγες μέρες, «συγκλονισμένο το Πανελλήνιο», διάβασε την περίπτωση της άτυχης κοπέλας που έπεσε θύμα βιασμού σε κάποιο ισόγειο στη Δάφνη από τον 52χρονο τυφλό (;) στο σπίτι του οποίου πήγαινε και καθάριζε για κάποιες ώρες της ημέρας.
Δεν έχει νομίζω νόημα να σχολιάσει κανείς λέγοντας τα αυτονόητα, που είτε θα σχετίζονται με τους κινδύνους που υπάρχουν για τα παιδιά μας είτε θα είναι εκφράσεις οργής και αποτροπιασμού για τον φερόμενο ως δράστη του βιασμού, ο οποίος ισχυρίζεται ότι δεν επρόκειτο περί βιασμού αλλά περί συναλλαγής με τη συναίνεση της νεαρής κοπέλας.
Αυτό που θέλω να σχολιάσω, είναι κάτι που, ομολογώ, με γέμισε με οργή και αγανάκτηση αλλά και ταυτόχρονα μου προκάλεσε μια βαθιά λύπη. Παρακολούθησα διάφορες συζητήσεις στα διαδικτυακά καφενεία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δεν έλειψαν και κάποια σχόλια που ειλικρινά μου δημιούργησαν –αν είναι δυνατόν!- μεγαλύτερη απέχθεια από το ίδιο το αποτροπιαστικό γεγονός.
«Πας για καθάρισμα, και σου λένε βάλε αυτό το μικροσκοπικό φουστάνι, χωρίς τιράντες για να σε βλέπω. Και θεωρείς ότι πήγες μόνο για καθάρισμα. Εχμ. οκ.
Σκέφτεσαι “ε τυφλός είναι, κοντόχοντρος είναι, τι θα μου κάνει, ας καβλαντίσει να πάρω το 100αρι”»*, «Γι’ αυτό έχω επιφυλάξεις με αυτό το θέμα… Στην αρχή πρέπει να συναινούσε…μετά ξέφυγε τελείως και αντιστάθηκε!» ήταν δύο από τα αρκετά, αναλόγου ύφους και ήθους σχόλια που άντλησα από τα ΜΚΔ, όλα κινούμενα ανάμεσα στη λογική που ήθελε τη συναίνεση της νεαρής να εκπορεύεται από τις επιθυμίες και τα γούστα (το ήθελε, της άρεσε) και στη λογική που θεωρεί πως η κοπέλα παρείχε σεξουαλικές υπηρεσίες στον 52χρονο –άλλο απωθητικό, «δημοσιογραφικού» τύπου, κλισέ όταν μιλά κανείς για πρόσωπα που απασχολούν συνήθως το αστυνομικό ρεπορτάζ- έναντι αμοιβής.
Είναι προφανές πως είτε οι σχολιαστές που υιοθετούν την μία είτε την άλλη οπτική γύρω από το ζήτημα, απορρίπτουν τη θεωρία του βιασμού. Ακόμη κι αν δέχονται πως μπορεί κάποια στιγμή το πράγμα να «ξέφυγε», εξ ου και οι φωνές της κοπέλας που προκάλεσαν και την επέμβαση της αστυνομίας, η αρχική συναίνεση αναιρεί, τουλάχιστον ηθικά, για τους θιασώτες των ανωτέρω, το βιασμό (δεν έχει καν νόημα να επισημάνουμε πως κατά τη νομική σκέψη, η συναίνεση του θύματος δεν αίρει το χαρακτήρα της πράξεως του αδίκου, μην μπούμε σε νομικά χωράφια, δεν είναι αυτός ο στόχος).
Και φυσικά, οι αναγνώστριες και οι αναγνώστες, θα αναρωτιούνται ήδη, αν είχαν το κουράγιο να φτάσουν μέχρι εδώ την ανάγνωσή τους, τί δουλειά έχει ένα κείμενο όπως αυτό, σε έναν ιστότοπο όπως το “The Mamagers”; Απαντώ. Εκείνο που με εντυπωσίασε και με εξόργισε πραγματικά, δεν ήταν τα σχόλια όπως τα παραπάνω, ούτε φυσικά περίμενα τώρα, στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου, να ανακαλύψω ότι υπάρχει προκατάληψη, σεξισμός, χυδαιότητα. Προφανώς και όχι. Αλλά ειλικρινά έμεινα ενεός όταν είδα πως η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών ήταν γυναίκες. Μητέρες. Απόφοιτες διαφόρων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων οι περισσότερες, υψηλού, όπως θα λέγαμε, «κοινωνικού στάτους», νέες γυναίκες σχετικά. Από νοσηρή περιέργεια δε, ψάχνοντας λίγο στα προφίλ τους, διέκρινα αρκετές «φεμινιστικές» αναρτήσεις, υπεράσπισης της θέσης και των δικαιωμάτων της γυναίκας. Γυναίκες. Μητέρες.
Δεν είμαι, ούτε μπορώ να γίνω ή να παραστήσω, τον ανακριτή, τον αστυνομικό ή το δικαστή. Ό, τι έχει συμβεί θα αποκαλυφθεί, όταν τα φώτα των μέσων μαζικής ενημέρωσης θα έχουν σβήσει, μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά για το τι μπορεί να συνέβη πραγματικά, και νομίζω, ουδείς εξ ημών μπορεί να διατυπώσει οτιδήποτε άλλο, πέρα από εικασίες.
Αλλά μου είναι αδύνατον να διαβάζω από γυναίκες, από μητέρες αυτού του είδους τα σχόλια. Δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να σκεφτώ πως άνθρωποι που σε μια υπόθεση που, κατά τα φαινόμενα, είναι ξεκάθαρη περίπτωση βιασμού, κάνουν σε πρώτο χρόνο αυτού του είδους τις σκέψεις και τους συνειρμούς, μεγαλώνουν κορίτσια και τις διδάσκουν πως αν αύριο οι ίδιες, πέσουν θύματα βιασμού ή έστω σεξουαλικής παρενόχλησης, αν αύριο βρεθεί ο οποιοσδήποτε να τις κάνει να αισθανθούν αντικείμενα, αν ο οποιοσδήποτε ντροπιάσει το φύλο τους, θα φταίνε εκείνες. Γιατί θα τον έχουν προκαλέσει. Ή γιατί, έκαναν το κορόιδο στις διάφορες νύξεις για ιδιοτελείς σκοπούς, για χρήμα, για άνοδο επαγγελματική, για οποιοδήποτε λόγο. Τις διδάσκουν να σωπαίνουν, επειδή αν αύριο, ω μη γένοιτο, κάτι κακό συμβεί σε εκείνες, οι άλλοι θα σκεφτούν πως εκείνες φταίνε, πως εκείνες προκάλεσαν, ηθελημένα ή όχι, αυτό που τους συνέβη.
Κι οι μητέρες των αγοριών; Σαφές και πάλι το παράδειγμά τους, αφού μπορούν, νομιμοποιούνται να απλώσουν χωρίς δισταγμό το χέρι τους στο επιθυμητό κορμί της κοπέλας που φορά στράπλες, που φορά κοντό σορτς, που φορά τιραντάκι. Αφού «ξέρει» πως προκαλεί, άρα είναι ένοχη. Κι αν δεν ξέρει, πάλι είναι ένοχη. Κακό του κεφαλιού της. Ας ήξερε.
Ξέρω φυσικά πως δε ζω σε έναν ιδανικό κόσμο, ούτε σε μια τέλεια κοινωνία κι έχω τη σοφία και τη φρόνηση να μην τα επιθυμώ, μιας και τα ολοκαυτώματα των ολοκληρωτισμών του περασμένου αιώνα, έδειξαν ξεκάθαρα, που μπορεί να οδηγήσει ο αγώνας και η προσπάθεια δημιουργίας τέτοιων ουτοπικών κοινωνιών. Αλλά ναι, παρ’ όλα αυτά, μπορώ ακόμη να διατηρώ την ανθρωπιά μου και να μην ξεκινά η σκέψη μου, στο άκουσμα της είδησης ενός βιασμού με τη φράση επιτομή της χυδαιότητας «τά ’θελε». Ακόμη κι αν όντως, είναι έτσι. Και με αυτή την αντίληψη, να μεγαλώνω και τα παιδιά μου.
*η «κυρία» του συγκεκριμένου σχολίου, εξέφρασε αλλού, σε άλλο σχόλιό της, την ανησυχία της για το κατοικίδιο του φερόμενου ως δράστη. Το παραθέτω, αφήνοντάς το, στην κρίση σας.
Γράφει ο Άγγελος Περαστικός
