Ζούμε σε μια εποχή εμμονών με τα κιλά. Εμμονών με τη διατροφή και τον υγιεινισμό. Ποτέ αλάτι, ποτέ κρέας, ποτέ ζάχαρη. Βούτυρο; Τι είναι αυτό; Και καλά όταν όλες αυτές οι εμμονές αφορούν τον ενήλικο εαυτό σου. Τί γίνεται όμως όταν τις πληρώνουν και τα παιδιά; Και ειδικά όταν είναι τόσο μικρά; “Στη φρουτόκρεμα βάζω παπάγια και λιναρόσπορο” λέει μια φίλη και καμαρώνει. Και ο μικρός είναι μόλις εφτά μηνών. Το άλλο παιδί μεγαλύτερο στην ηλικία, δεν ξέρει τι θα πει μπισκότο, τσιπς, πίτσα. Η στέρηση σε όλο της το μεγαλείο. Όχι ότι διατροφικά θα προσθέσει κάτι στην ανάπτυξη του η πίτσα ή τα τσιπς, αλλά η υστερία της φίλης μάνας σίγουρα προσθέτει αρνητικά στη ψυχολογία του μικρού αγοριού. Που και που όπως και μεις, έτσι και τα παιδιά, θέλουμε την λιχουδιά μας.
Έχει τύχει να είμαι μάρτυρας συμβάντος σε ένα παιδικό πάρτι, όπου δεν πίστευα στα μάτια μου. Όταν ένα αγοράκι τόλμησε να απλώσει το χεράκι του στην γαβάθα με τα πατατάκια, όρμησε η μητέρα του έξαλλη αλαλάζοντας ” έχουμε πει όχι” . Η φωνή της ήταν τρομακτική, αφού όλοι στο χώρο γυρίσαμε προς το μέρος της. Το αγοράκι παγωμένο την κοίταζε για δευτερόλεπτα και μετά έβαλε τα κλάμματα. Έκλαιγε γιατί φοβήθηκε, έκλαιγε για την στέρηση της λιχουδιές; Μάλλον και για τα δυο. Και για κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Η μητέρα του το προσέβαλε μπροστά στους φίλους του. Ο μικρός απομακρύνθηκε από το τραπέζι, δεν έφαγε τίποτα άλλο σε όλο το πάρτυ, διότι τυροπιτάκια, κοτομπουκίτσες και χάμπουργκερ είχαν φάει χι από τη μαμά δια παντός. Καμία εξαίρεση και για κανένα λόγο.
Ως μητέρα έχει τύχει να γνωρίσω κάποια παιδιά που έχουν στερηθεί παντελώς τις λιχουδιές επειδή η μητερα τους είναι ψυχωτική με την υγιεινή διατροφή. Παιδιά που δεν έχουν αγγίξει ποτέ το πασχαλινό σοκολατένιο αυγό. Πιο μεγάλα παιδιά που το μόνο που ακούν καθημερινά είναι “μη τρως θα παχύνεις” ή “όλο υδατάνθρακες τρως”. Που έχουν βαρεθεί να τρώνε ψητό ψάρι με σαλάτα και βραστό κοτόπουλο. Παιδιά που με το πρώτο χαρτζιλίκι τους θα ορμήσουν στο ψιλικατζίδικο να γευτούν ότι τους έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια. Διότι είναι άλλο να εξηγείς στο παιδί και να το μαθαίνεις τι σημαίνει σωστή διατροφή και άλλο να το ψυχαναγκάζεις να ακολουθεί την εξαντλητική διατροφική σου συνήθεια.
Το γάλα σόγιας και τα μπιφτέκια βρώμης ας μένει μόνο για μας. Με κράνμπερι και φύτρες δεν μεγαλώνουν παιδιά. Η ακραία στέρηση οδηγεί σε άκραιες συμπεριφορές. Πολλά παιδιά που έχουν στερηθεί τις λιχουδιές, στην εφηβεία σιτίζονται μόνο με αυτές, κυρίως από αντίδραση στην καταπίεση που έχουν υποστεί τόσα χρόνια. Είναι σαφές πως αυτού του είδους οι εμμονές βλάπτουν σοβαρά την υγεία όλης της οικογένειας. Ποικιλοτρόπως. Ποια μάνα δεν θέλει να μεγαλώσει το παιδί της με τον καλύτερο τρόπο; Ποια μάνα δεν προσέχει την διατροφή του παιδιού της; Η σωστή διατροφή είναι από μόνη της υγιεινή. Οι ακρότητες περισσεύουν.
Φυσικά υπάρχει και το άλλο άκρο. Αυτό του φαγητού ντελίβερι. Η γνωστή κατηγορία. “Εγώ δεν μαγειρεύω ποτέ”. Αλλά αυτή θα την αναλύσουμε σε άλλο θέμα.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
