Ποιος θα το έλεγε ότι οι εκλογές στη Γαλλία θα ανακινούσαν ένα θέμα που για άλλους είναι ταμπού, για άλλους μαγκιά, για άλλους κουβέντα να γίνεται.
Και αναφέρομαι στα σχόλια που προέκυψαν από τη νίκη του Μακρόν στον πρώτο γύρο των εκλογών. Αυτό που σχολιάστηκε κατά κόρον δεν ήταν ούτε το πρόγραμμά του, ούτε η ιδεολογική του τοποθέτηση, αλλά το τιμημένο του στεφάνι. Και συγκεκριμένα η διαφορά της ηλικίας τους.
Θα ήθελα, λοιπόν, να ζητήσω απ’ όλες και όλους εκείνους που εξήραν την απελευθερωμένη αυτή σχέση να φέρουν στο μυαλό τους την παρακάτω εικόνα: Κάνεις ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά. Τα αγαπάς, τα λατρεύεις, τα φροντίζεις, τα μεγαλώνεις, τα στέλνεις σχολείο. Και μια όμορφη και ηλιόλουστη ημέρα έρχεται ο δεκαεπτάχρονος Θανασάκης σου και σου λέει: «Μαμά ερωτεύτηκα». Εσύ απαντάς με ψυχραιμία «Μπράβο Θανασάκη μου. Ο έρωτας είναι το ωραιότερο συναίσθημα. Και ποια είναι η τυχερή;». Και εκεί που κάθεσαι με τον καφέ στο χέρι σου απαντά «Η κυρία Ζένια». Αρχικά πιστεύεις ότι έχεις υποστεί διάτρηση τυμπάνου. «Ποια κυρία Ζένια αγοράκι μου;». «Η κυρία των Γαλλικών». Συνέρχεσαι και προσπαθείς να ερμηνεύσεις το συναίσθημα του Θανασάκη «Αγοράκι μου είναι λογικό να θαυμάζεις τη δασκάλα σου». Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις εξομαλύνει την κατάσταση, ο Θανασάκης ρίχνει την μητέρα των βομβών «Και εκείνη με αγαπάει». Παλεύεις εκ νέου με την εξομάλυνση. «Μα οι δασκάλες αγόρι μου αγαπάνε όλους τους μαθητές τους». Χαλαρώνεις και τώρα… ετοιμάσου να μπεις στην ανάνηψη επ’ αόριστον: «Μαμά, η κυρία Ζένια με αγαπάει και μόλις τελειώσω το σχολείο θα παντρευτούμε. Φεύγω τώρα γιατί έχουμε κανονίσει για καφέ».
Για να σε δω τώρα πόσο μπροστά και προχώ και υπεράνω είσαι. Είθισται να είμαστε φιλελεύθεροι και προοδευτικοί με τα παιδιά των άλλων. Όταν όμως το θέμα βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας δεν νομίζω ότι θα έχουμε την ίδια ψυχραιμία και την καθαρή ματιά να αφήσουμε το δεκαεπτάχρονο Θανασάκη να ζήσει τον έρωτά του με την καθηγήτριά του.
Την ίδια «χαρά» θα πάρουμε και όταν η δεκαεξάχρονη κορούλα μας η μοσχαναθρεμμένη μας φέρει στο σπίτι για γαμπρό τον σαραντάρη καθηγητή της Ιστορίας.
Δεν είναι θέμα φύλου, ούτε ειδικότητας, ούτε ακόμα – ακόμα σχέσης. Το θέμα είναι ότι είμαστε ανεκτικοί με καταστάσεις που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ανεχόμασταν εάν συνέβαιναν στο δικό μας παιδί.
Ο δάσκαλος ή η δασκάλα ασκούν μια γοητεία στους μαθητές, όπως αντίστοιχα ο ψυχοθεραπευτής στους ψυχοθεραπευόμενους. Αν αυτή η γοητεία καταλήξει σε σχέση είναι άλλο θέμα. Το ότι μπορεί να εξελίχθη και σε μια εξαιρετική σχέση, κανείς δεν το αμφισβητεί. Λες και οι σχέσεις μεταξύ ατόμων με μικρή διαφορά ηλικίας στέφεται με ροδοπέταλα και ουράνια τόξα.
Αν ο Μακρόν αγάπησε την δασκάλα του και εκείνη ανταπέδωσε, “ζήτω” και “μπράβο”. Όταν έρθει όμως ο Θανασάκης μας με την κυρία Ζένια ή η Μυρτούλα μας με τον κύριο Τάσο, θα είμαστε τόσο ανοιχτόμυαλοι;
Πάντως εγώ είμαι με το Μακρόν, γιατί φαίνεται ότι ξέρει να κατακτά τη γνώση!
