«Θα ήθελα να σας ενημερώσω για τις 10 εντολές: Για 9 εβδομάδες θα ζείτε και θα πεθαίνετε σύμφωνα με αυτές: Απαιτούμε να είστε οι τελευταίοι που θα φεύγετε κάθε βράδυ ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Προτείνω να φέρνετε μαξιλάρι στο γραφείο. Κάνει τον ύπνο κάτω από το γραφείο πιο αναπαυτικό. Η ώρα του παιχνιδιού τελείωσε και είναι ώρα να ανασκουμπωθούμε.»
Η ώρα του παιχνιδιού τελείωσε, αλλά, αλήθεια, άρχισε ποτέ;
Στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν άνθρωποι που χρεώνουν 290 λίρες την ώρα προκειμένου να βρουν στους πελάτες τους, που είναι γονείς, έναν παιδικό σταθμό που θα οδηγεί σε ένα πανεπιστήμιο για την «υψηλή τάξη». Υπάρχουν γονείς εκεί έξω που έχουν ήδη αποφασίσει ότι ο 6 μηνών γιος τους θα πάει στο Cambridge και μετά στη Deutsche Bank, ή γονείς των οποίων η δίχρονη κόρη είχε έναν δάσκαλο δύο απογεύματα την εβδομάδα (για μαθηματικά και γραφή και ανάγνωση) καθώς και εβδομαδιαία μαθήματα φωνητικής και διαβάσματος, θεάτρου, γαλλικών για αρχάριους και κολύμβησης. Σκέφτονταν, μάλιστα, να προσθέσουν και Μανδαρίνικα κινέζικα και ισπανικά. «Το κοριτσάκι ήταν τόσο εξουθενωμένο και σε ακραία κατάσταση που φοβόταν να ανοίξει καν το στόμα του».
Στη Νέα Υόρκη οι προπονητές των playdates (συναντήσεων που οργανώνουν οι γονείς για να παίζουν τα παιδιά τους με άλλα παιδιά) χρεώνουν 450 δολάρια την ώρα για να εκπαιδεύουν μικρά παιδιά ώστε να αναπτύξουν τις κοινωνικές δεξιότητες που θα τα βοηθήσουν να γίνουν δεκτά στα ιδιωτικά σχολεία υψηλού κύρους. Μεταξύ άλλων, μαθαίνουν πώς να κρύβουν συμπεριφορές που μπορεί να προδίδουν ότι ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα και οι οποίες μπορεί να μειώσουν τις πιθανότητές τους να γίνουν δεκτά σε αυτά τα σχολεία.
Από την βρεφική ηλικία μέχρι την ενήλικη επαγγελματική ζωή, η πρακτική της “επιτυχίας” αρνείται στα παιδιά τη ζωή και την αγάπη, δεν καθοδηγείται από τη χαρά και την ευχαρίστηση, αλλά, από μια φιλοδοξία που είναι ταυτόχρονα απελπισμένη και άστοχη δεδομένου ότι δεν μπορεί να αναπληρώσει όσα απορρίπτει: την παιδική ηλικία, την οικογενειακή ζωή, τις χαρές των διακοπών, την παραγωγική και γεμάτη νόημα εργασία, την αίσθηση της προσδοκίας, την απόλαυση της στιγμής.
Δεν είναι τυχαίο που oι κλίνες για παιδιά με προβλήματα ψυχικής και πνευματικής υγείας αυξήθηκαν μεταξύ 1990 και 2014 κατά 50% και δεν επαρκούν. Ο αριθμός των παιδιών που εισήχθησαν σε νοσοκομεία εξαιτίας κάποιας αυτοκαταστροφικής πράξης αυξήθηκε κατά 60% μέσα σε 10 χρόνια ενώ ο αριθμός των νέων ασθενών με διατροφικές διαταραχές διπλασιάστηκε μέσα σε σχεδόν τρία χρόνια. Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι τον τελευταίο χρόνο σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση YoungMinds, ο αριθμός των παιδιών που καταφεύγει σε συμβούλους ψυχικής υγείας εξαιτίας του άγχους λόγω των εξετάσεων έχει τριπλασιαστεί.
Για την προσωπική επιτυχία και ανέλιξη είμαστε αναγκασμένοι να θυσιάσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας, τις χαρές μας, τον χρόνο με τους συντρόφους και την οικογένειά μας, είμαστε πρόθυμοι να πατήσουμε επί πτωμάτων και να θέσουμε τους εαυτούς μας υπεράνω του κοινού κοινωνικού συμφέροντος. Και τότε; Διαπιστώνουμε ότι έχουμε την ίδια ικανοποίηση με αυτήν που είχαμε όταν ξεκινούσαμε.
Το 1653, ο συγγραφέας Izaak Walton έγραψε πως το πεπρωμένο των «φτωχών πλούσιων ανθρώπων» είναι να περνάνε όλη τους τη ζωή αρχικά στο να κερδίσουν και μετά στο να κρατήσουν αυτά που κέρδισαν. Πρόκειται για ανθρώπους που είναι καταδικασμένοι να είναι πλούσιοι και μετά πάντα απασχολημένοι ή δυσαρεστημένοι.
Σήμερα η προοπτική του να γίνεις πλούσιος μπερδεύεται με την ευτυχία.
Τέλειωσε το διάβασμά σου, πέρασε τις εξετάσεις σου, πέρασε τα 20 σου αποφεύγοντας το φως τη μέρας και ίσως έτσι καταφέρεις να ζήσεις όπως η ελίτ. Αλλά ποιος λογικός άνθρωπος θα ήθελε κάτι τέτοιο;
