Τα παιδιά έρχονται από πολύ μακριά. Έρχονται πολύ πιθανά από το σκοτεινό μέρος που κατοικεί η ευτυχία.
Φτιάχνονται μέρα με τη μέρα, μεγαλώνουν, αισθήσεις προστίθενται στο απόλυτο τίποτα, ακούν, αισθάνονται, αγγίζουν, γεύονται και τέλος βλέπουν. (Αυτή η τελευταία αίσθηση έρχεται μάλλον με τραυματικό τρόπο, γι αυτό αργότερα ξοδεύουμε μια ζωή να την κανακεύουμε και να βρίσκουμε τρόπους να την καλοπιάνουμε, με την τέχνη, με την ομορφιά). Από την σκοτεινή, ήσυχη και προστατευμένη κοιλίτσα ξαφνικά το παιδί έρχεται σ΄ένα κόσμο εντελώς διαφορετικό. Άγνωστοι ήχοι (που ακούγονται ξένοι και γι αυτό τρομακτικοί), μυρωδιές (μια αίσθηση που πρώτη φορά χρησιμοποιείται), φώτα που εισβάλλουν στο σκοτάδι του, χρώματα, ξένη αίσθηση πάνω στο δέρμα κρύο ή ζέστη κι εκεί που δεν ανέπνεαν, θα πρέπει τώρα να μάθουν, κι ο κόσμος είναι μια μεγάλη, τρομαχτική μουτζούρα που μέσα τους νιώθουν ότι χάνονται.
Για να μη χαθούν λοιπόν, θα πιαστούν πρώτα απ΄τα γνωστά.
Το χτύπο της καρδιάς της μαμάς, την επαφή με το δέρμα της, τη φωνή του μπαμπά, το γάλα απ΄το θηλασμού που ρέει μέσα τους και τα καθησυχάζει. Και σιγά-σιγά θα μεγαλώνουν. Η φύση θα κάνει τη δουλειά της κι εμείς τη δική μας. (Η φύση την κάνει μάλλον καλά. Εμείς;). Τα μάτια θ΄ανοίγουν μέρα με τη μέρα και περισσότερο, ένα πρόσωπο θα γίνει σιγά-σιγά γνωστό, μετά κι ένα άλλο κι άλλο ένα. Μικρή σημείωση: εκεί, τότε στην αρχή, αυτό το πρόσωπο πρέπει να είναι μόνο Ένα. Είναι αυτό που λέμε «πρόσωπο φροντίδας». Είναι το σταθερό σημείο του παιδιού. Πάνω του χτίζεται κομμάτι-κομμάτι ο εαυτός του.
Να μιλάτε πολύ στα παιδιά. Χρειάζονται εσάς για να εξηγήσουν αυτά που τους συμβαίνουν και τον κόσμο γύρω τους. Τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται στις αρχές βέβαια τόσο πολύ για τον κόσμο, όσο για αυτά που τους συμβαίνουν και γενικότερα για τα συναισθήματα. Δώστε ένα νόημα στο κλάμα τους: «κλαις γιατί πεινάς», «κλαις γιατί είσαι κουρασμένο» (μη ρωτάτε, δηλώστε το) κι αργότερα «φώναξα επειδή ήμουν θυμωμένη – όλοι θυμώνουν μερικές φορές»
Μη δίνετε αρνητικά «χαριτωμένα» παρατσούκλια στα μωρά σας «η γκρινιάρα», «ο τεμπελχανούλης μου». Είναι πιο σημαντικά απ΄όσο νομίζετε και ενδέχεται να τ΄ακολουθούν μια ζωή και να σας δικαιώσουν – άλλωστε «ποιός με ξέρει καλύτερα απ΄τη μητέρα;»
Είστε μικροί θεοί ή κάτι σαν παντοδύναμοι γίγαντες για τα παιδιά σας.
Έχετε στο νου σας πάντα ότι έτσι σας βλέπουν κι όχι όπως βλέπετε εσείς τον εαυτό σας. Αυτό σημαίνει για παράδειγμα, ότι, αν εσείς νιώθετε φόβο ή δυσφορία σε μία κατάσταση, το παιδί σας έχει πολλές πιθανότητες να μεγαλώσει νιώθοντας το ίδιο για την ίδια ακριβώς κατάσταση. Το πράγμα λειτουργεί ως εξής: «αφού αυτός ο υπέροχος, τεράστιος και παντοδύναμος γίγαντας φοβάται, πώς να μη φοβηθώ εγώ ο τοσοδούλης;»
Τα μωρά και τα νήπια δεν είναι καθόλου μόνο τα χαριτωμένα πλάσματα, που επιμένουμε να βλέπουμε. Είναι μικρά μεν, αλλά με πολλά, δυνατά και ακατέργαστα συναισθήματα, συναισθήματα έντονου θυμού, καταβροχθιστικά συναισθήματα (ναι, ακριβώς, αν καταπιώ λίγη απ΄τη μαμά, θα την έχω συνέχεια μαζί μου), συναισθήματα κατάθλιψης.
Το ότι είναι ταυτόχρονα ΚΑΙ χαριτωμένα, είναι μία πρόνοια της φύσης που αφορά κυρίως τη μητέρα-τροφό. Πώς να μη φροντίσεις ένα τόσο χαριτωμένο πλάσμα; Σεβαστείτε τα παιδιά σας. Είναι το κλειδί για μια πετυχημένη ανατροφή. Συμπεριφερθείτε τους με σεβασμό. Σεβασμό στην ύπαρξη, σεβασμό, στην ηλικία τους, σεβασμό στο φύλο, σεβασμό στο συναίσθημα, σεβασμό στον Άλλο – τί κι αν είναι μικρούλης;
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, συχνά μας ξυπνούν σκέψεις και συναισθήματα υπεροχής, ανταγωνισμού, προβολής, αυθεντίας και άλλα “κολάσιμα”: «το δικό μου είναι πιο όμορφο», «εμένα η Ελενίτσα μου περπάτησε 9 μηνών», «ούτε σε μένα μικρό, δεν άρεσαν τα δημητριακά. Συγκρατήστε τα και επαναεπεξεργαστείτε τα.
Δε σημαίνει απολύτως τίποτα για την οποιαδήποτε πορεία θα έχει το παιδί σας στη ζωή του, το ότι περπάτησε, μίλησε ή έβγαλε τις πάνες νωρίς/αργά. Είμαστε απλώς εμείς που προβάλουμε τους εαυτούς μας πάνω σε κάποια πολύ μικρά κι εντελώς διαφορετικά από μας πλάσματα. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να στέκεστε με προσοχή, σεβασμό και αγάπη δίπλα τους και βλέπετε πώς εξελίσσονται και σε τί, παρά να προσπαθείτε να το προεξοφλήσετε.
Τα παιδιά μιμούνται κυρίως, δε διδάσκονται.
Αυτό σε συντριπτικό ποσοστό, 80/20. Όσες φορές κι αν τους πείτε «δεν ουρλιάζουμε όταν θέλουμε κάτι», αν εσείς φωνάζετε συχνά (ή ακόμα και την ώρα που του το λέτε!), τότε το παιδί σας, αισθάνεται ότι μπορεί κι αυτό να το κάνει. Και μάλιστα μπερδεύεται με τη διδασκαλία, τον τόνο και το ύφος σας ακόμα περισσότερο. Αν εσείς δε συμπεριφέρεστε όπως θα θέλατε να δείτε το παιδί σας να το κάνει (να λέτε ευχαριστώ/παρακαλώ, να μη θυμώνετε στο αυτοκίνητο κ.λ.π.), τότε από πού περιμένετε να έρθει η φώτιση;
Είστε πολύ πιο σημαντικοί για τα παιδιά σας απ΄ότι νομίζετε.
Τουλάχιστον ώσπου να πάνε στο σχολείο, οπότε και το κλάσμα αρχίζει σιγά-σιγά ν΄αλλάζει. Τώρα γίνονται σημαντικοί κι άλλοι άνθρωποι, η δασκάλα, οι συμμαθητές, οι φίλοι. Μέχρι την εφηβεία, όπου θα ξαναπαιχτεί το δράμα των πέντε πρώτων χρόνων ζωής.
Τα παιδιά είναι συμπτώματα των γονιών τους. Όταν ένα παιδί παρουσιάζει κάτι, μια παθολογική συμπεριφορά, μια δυσλειτουργία, κατά 90% , έχει να κάνει με μας και με τη σχέση μας μαζί τους. Και ναι, είναι πολύ πιθανά αναστρέψιμο.
Τα παιδιά είναι μία συμπυκνωμένη βόμβα δυνατοτήτων – και γι αυτό τόσο γοητευτικά. Δοκιμάστε να τα δείτε ως τέτοια!
