Ποιος είπε πως τα κορίτσια πρέπει να φοράνε μόνο φουστάνια και να βάζουν κορδελίτσες στα μαλλιά;
Ποιος έθεσε κανόνα τα κορίτσια να φορούν μόνο ροζ και να κρατούν σκήπτρο πριγκίπισσας;
Είδατε κάπου γραμμένο πως τα κορίτσια παίζουν μόνο πιάνο και κάνουν μόνο μπαλέτο;
Κι εκείνα τα κορίτσια που προτιμούν τα φούτερ και τα τζιν;
Εκείνα που κάνουν skateboard και παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια;
Κι εκείνα τα κορίτσια που παίζουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, κι έχουν σημαδεμένα τα γόνατά τους από τις τούμπες του ποδήλατου;
Αυτά τα κορίτσια τα βάζουμε σε άλλη κατηγορία ή τα βάζουμε στο περιθώριο;
Αποδεκτό είναι μόνο το όμοιο;
Και το διαφορετικό τι το κάνουμε, το αφήνουμε στην άκρη;
Το θλιβερό είναι πως τις περισσότερες φορές τη διαφορετικότητα, όπως κι αν εκφράζεται, την αποδοκιμάζουμε και την απομονώνουμε, σαν κάποια αρρώστια, που πρέπει να θεραπεύσουμε άμεσα. Η διαφορετικότητα, σχεδόν πάντα, δεν γίνεται αποδεκτή και κάνουμε κάθε τι για να επανέλθουμε στο φυσιολογικό, στη «νόρμα», να εξαγνίσουμε τη διαφορά και να επιστρέψουμε στο όμοιο, στην ομάδα.
Η περίπτωση των κοριτσιών που ντύνονται «διαφορετικά» είναι, ίσως, από τα πιο «light» παραδείγματα διαφορετικότητας.
Σε άλλες περιπτώσεις, η απόκλιση από το κοινό, το «φυσιολογικό», είναι περισσότερο επίπονη για αυτόν που διαφέρει. Και το άτομο αυτό βιώνει απόρριψη, πόνο και έντονη κριτική και αποδοκιμασία, ανεξαρτήτου ηλικίας.
Επιστρέφοντας στα «διαφορετικά» κορίτσια, αυτή η αποδοκιμασία, η απόρριψη ή ακόμα και η απομόνωση, αφού έχει στεφθεί από μία ωραιότατη κριτική του τύπου: «Μα είσαι κορίτσι, άσε τα μαλλιά σου κάτω» ή «Τα κορίτσια δεν φέρονται έτσι ή αλλιώς», θα ενισχυθεί από τη στέψη της ταμπέλας «είσαι αγοροκόριτσο». Και αυτό το κορίτσι θα διχαστεί ανάμεσα σ’αυτό που της αρέσει και σ’αυτό που ίσως επιλέξει για να είναι αποδεκτό.
Ανάμεσα στο τζιν που την κάνει να’ναι ο εαυτός της και τη φούστα που της πηγαίνει τόσο ωραία. Αλλά είναι κάτι ξένο για την ίδια.
Ανάμεσα στην ατημέλητη αλογοουρά της και στις επιμελημένες μπούκλες. Ανάμεσα στη χαρά και τα γέλια παίζοντας και λερώνοντας τα ρούχα της και στη στεγνή αποστειρωμένη συμπεριφορά του καθως πρέπει, του λιπ γκλος και της χρυσόσκονης. Κι όχι δεν έχουν τίποτα το περίεργο τα ροζ συννεφάκια, τα κορδελάκια και οι πριγκιπισσες. Ίσα ίσα είναι πολύ χαριτωμένα. Από την άλλη, όμως, δεν κρύβουν τίποτα περίεργο τα σορτς, τα αθλητικά και η σπορ εμφάνιση.
Τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι τι θέλουμε τελικά εμείς οι γονείς;
