Προ ημερών οι αστυνομικές αρχές του Σικάγο ανακοίνωσαν ότι συνέλαβαν ένα αγόρι, ηλικίας 14 ετών, με την κατηγορία ότι συμμετείχε στον ομαδικό βιασμό μιας 15χρονης κοπέλας. Ο βιασμός προβλήθηκε live στο facebook ενώ το συγκεκριμένο βίντεο παρακολούθησαν πάνω από 40 χρήστες του μέσου. Μαντέψτε πόσοι ειδοποίησαν την αστυνομία: κανείς. Ούτε ένας. Σοκαριστικό το θέμα και ακόμα πιο σοκαριστικό το θέαμα που τελικά δε σόκαρε αρκετά ώστε να προχωρήσει κάποιος σε καταγγελία.
Ομαδικός βιασμός έφηβης από έφηβους σε απευθείας μετάδοση.
Δε θα σταθώ στον βιασμό. Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό αλλά άλλων, πολύ ειδικών ανθρώπων. Θα σταθώ στον live βιασμό. Στον βιασμό σε απευθείας μετάδοση. Το διανοείσαι; Φαντάσου λίγο τις κινήσεις:
Μαζεύεται μία παρέα εφήβων, αρπάζουν μια συνομήλική τους, βάζουν τον κωδικό τους στο κινητό, συνδέονται στο facebook και κατεβάζουν τα παντελόνια. Η προβολή αρχίζει.
Action.
Δύο views, πέντε views, δεκαπέντε views, σαράντα.
Θα μου πεις ότι εδώ μιλάμε για ‘’άρρωστα’’ παιδιά. Και θα συμφωνούσα μαζί σου αν δεν είχα την εξής απορία: πώς γίνεται ένας ‘’άρρωστος’’ έφηβος να βρίσκει άλλους δύο, πέντε, δέκα ομοίους του, στην ίδια παρέα, τόσο εύκολα;
Άρα μήπως μιλάμε για κάτι διαφορετικό; Μήπως είναι μια αρρωστημένη ανάγκη προβολής;
Φυσικά και δε θα κάνουμε την εξαίρεση κανόνα. Ούτε υστερία θα μας πιάσει, ούτε την τεχνολογία θα δαιμονοποιήσουμε, ούτε στο πυρ το εξώτερο θα καταδικάσουμε τα social media. Κάτι τέτοιες ειδήσεις –θεωρώ- αποτελούν (ακόμα) ακραίες περιπτώσεις που όμως αποκαλύπτουν τη βάση η οποία κρύβεται κάτω από την περίφημη κορυφή του παγόβουνου. Ποια είναι αυτή η βάση;
Η βιτρίνα.
‘’Κοίτα με’’.
Χωρίς ίχνος ντροπής ή, ακόμα χειρότερα, χωρίς ίχνος φόβου μαθητές γυμνασίου ή λυκείου εκθέτουν στο διαδίκτυο καθηγητές τους την ώρα του μαθήματος. Χλευάζουν κοινή θέα συμμαθητές τους. Διασύρουν ανθρώπους, χωρίς δεύτερη σκέψη, πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας (ψευδωνυμίας), έτσι, για πλάκα. ‘’Κοίτα με’’.
Να στο πάω και αλλού; Σ’ εμάς, για παράδειγμα;
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει εκκλήσεις της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προς τους γονείς να μην ανεβάζουν στα social media φωτογραφίες των παιδιών τους καθώς πέφτουν στα χέρια παιδεραστών ή κυκλωμάτων διακίνησης πορνογραφικού υλικού ; Πόσες και πόσες τέτοιες φωτογραφίες δεν βλέπουμε καθημερινά στην αρχική μας σελίδα; Δεν ξέρουν οι γονείς τους κινδύνους; Τους ξέρουν. Αλλά τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους προκειμένου να προβάλουν τα βλαστάρια τους και να εξαργυρώσουν με likes την περηφάνια τους αψηφώντας οτιδήποτε άλλο.
Ζούμε μια σέλφι ζωή.
‘’Κοίτα με’’.
Τα δεκαπέντε λεπτά διασημότητας του Άντι Γουόρχολ έγιναν αυτοσκοπός. Κι έγιναν δεκαπέντε λεπτά κάθε ώρα. Μικροί και μεγάλοι, με κινητά, όπου σταθούν και όπου βρεθούν απαθανατίζουν τις φάτσες τους, τις κοιλιές τους, τα μπράτσα τους. Μας δείχνουν τι τρώνε, πώς πλένουν τα δόντια τους, πώς αδειάζουν τις κύστεις τους και στο παιχνίδι αυτό μπαίνουν τρίβοντας τα χέρια τους και εταιρίες που φτιάχνουν (έλεος κάπου!) σελφοκόνταρα μην τυχόν και δε μας πιάνει και τους τριάντα η φωτογραφία ή μη τυχόν και δε βγει από αρκετά ψηλά η σέλφι ώστε να εξαφανίσει το διπλοσάγονο που μας χάρισε ο θεούλης.
Ρε πάμε καλά;
Όχι.
Και ιδού γιατί όχι:
Σ’ ένα μαιευτήριο που βρέθηκα προ ημερών, κι ενώ λυσσομανούσε ο αέρας, παρακολουθούσα ένα ευτυχές ζεύγος να βγαίνει χαμογελαστό και α λα μπρατσέτα με το πορτ μπεμπέ στο χέρι. Και αντί η πρώτη σκέψη των νεαρών γονιών να είναι το πώς θα προφυλάξουν από τον παγωμένο αέρα το μόλις πέντε ημερών παιδί τους, τους βλέπω να στήνονται όλο καμάρι με το κινητό στο χέρι για την πολύτιμη πρώτη σέλφι. Την αγωνία τους θα έπρεπε να δεις. Βλέπεις, στη φωτογραφία έπρεπε να φανεί και το μωρό. Και να το πορτ μπεμπέ από ‘δω, να το πορτ μπεμπέ από ‘κει, να ‘το και λίγο πιο ψηλά, να ‘το και πιο πλάγια, κόντεψε να κατρακυλήσει το βρέφος από τα σκαλιά, μόνο και μόνο για τα on line συγχαρίκια.
‘’Κοίτα μας’’.
Μαγειρεύουμε live, ακούμε μουσική live, παντρευόμαστε live, χωρίζουμε live, παίζουμε με τα παιδιά μας live, ξεκατινιαζόμαστε live, πεθαίνουμε live (ναι, είδα σέλφι σε ώρα κηδείας) ε, μπάστα επιτέλους, μ’ αυτό το live! Γιατί έγινε μανία. Κι όταν στον χορό αυτό μπαίνουν δεκατριάχρονα ή δεκατετράχρονα, πίστεψέ με: δεν ξέρουν τα βήματα.
Έφερα στην αρχή ένα ακραίο παράδειγμα. Βιασμός παιδιού από παιδιά σε ζωντανή μετάδοση. Είναι άραγε τόσο ακραίο τελικά; Τι να σου πω. Προσωπικά, θα ‘χω πάντα δεύτερες σκέψεις όσο η ερώτησή μου παραμένει αναπάντητη:
Πώς ένας αρρωστημένος άγουρος νους βρίσκει τόσο εύκολα, και μάλιστα στην ίδια παρέα, συνεργούς;
Και γιατί, αντί να κρύψουν ένα έγκλημα, το διαλαλούν;
