Το κοιτούσα με τις ώρες. Όχι από καμιά αρρωστημένη περιέργεια θανάτου. Αλλά γιατί μου θύμισε έναν συμμαθητή της κόρης μου στο δημοτικό που σε κάθε σχολική εκδρομή τραγουδούσε.
Κοίταζα και ξανακοίταζα το βίντεο. Την τρομερή αγωνία του παιδιού να πάρει ανάσα. Το στήθος του που ανεβοκατέβαινε μπας και βρει οξυγόνο. Τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των υπολοίπων να βοηθήσουν όσους και όπως μπορούσαν, τρέχοντας σαν παλαβοί από ‘δω κι από ‘κει. Ξεγύμνωναν από τα μολυσμένα ρούχα τους πάντες, έριχναν πάνω τους με πίεση νερό για να ξεπλυθούν τα χημικά, λάσπες και σώματα ανακατεμένα μαζί, λίγο καθαρό αέρα ρε παιδιά, ασφυξία, παιδιά παντού, (ποιος πετάει έτσι παιδιά στους δρόμους;), ανάσες, ανάσες, ανάσες. Και η πιο εφιαλτική εικόνα όλων: μια καρότσα γεμάτη παιδιά, γυμνά παιδιά, νεκρά παιδιά, με τα χέρια προς τον ουρανό, με τα μάτια προς τον ουρανό, πώς αλλιώς αφού ο θάνατος από τον ουρανό ήρθε;
Δεκάδες παιδιά νεκρά στη Συρία. Αυτός ήταν ο τίτλος.
Και μετά: Προσοχή, σου λένε. Σκληρές εικόνες.
Απομακρύνετε τα παιδιά από τις οθόνες, από τους δέκτες, από την πραγματικότητα.
Κι εγώ σκεφτόμουν ότι στον κόσμο αυτό δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη φυλή από τους ασφαλείς.
Τροφή για σκέψη είναι αυτό. Ακολουθεί σύντομο μουσικό διάλειμμα.
”Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν α -α -αταξίδευτο, που ήταν α-α-αταξίδευτο, οεοε οεοε..”, πόσο ωραία τραγουδάει, ρε συ αυτό το παιδί.
-Πότε θα φτάσουμε, μαμά;
-Ζαλίστηκες αγάπη μου; Θα κάνουμε μια στάση τώρα για να πάρεις αέρα.
Καθαρό αέρα.
