Η ενοχή είναι η πιο συχνή μορφή άγχους
«Καμιά ποσότητα ενοχής δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν και κανένα ποσό αγωνίας δεν θα αλλάξει το μέλλον» Κινέζικη παροιμία.
«Δεν είναι η βίωση του σήμερα που οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα. Είναι οι τύψεις για κάτι που έγινε χθες κι ο τρόμος για το τι θα αποκαλύψει το αύριο» Ρ. Τζ. Μπαρντέτ.
Σκεφτείτε για ένα λεπτό, μόνο ένα λεπτό χρειάζεται για να ανακαλύψετε ότι όσες φορές φέρατε στο μυαλό σας μια «άτυχη» στιγμή του παρελθόντος σας, το μόνο που καταφέρατε ήταν να καταστρέψετε ότι πολυτιμότερο έχετε: το παρόν κι αυτή τη μοναδική στιγμή που δε θα ξαναέρθει ποτέ. Κι αυτό γιατί;
Μα, γιατί νοιώσατε το πιο άχρηστο συναίσθημα που κάποιοι φρόντισαν από μικρά παιδιά να σπείρουν μέσα σας: Ενοχή.
Ενοχή σημαίνει να σπαταλάτε τις τωρινές πολύτιμες στιγμές σας ακινητοποιημένοι στο τέλμα του πόνου εξαιτίας μιας παρελθούσας συμπεριφοράς, μιας περασμένης στιγμής στην οποία πράξατε διαφορετικά από ότι σας έχουν «διδάξει» ή διαφορετικά απ’ ότι οι «σπουδαίοι» άλλοι θα ήθελαν να πράξετε.
Η ενοχή είναι (μαζί με την αγωνία, που αναφέρεται σε μελλοντικό χρόνο) η πιο συχνή, και κοινή σε όλους, μορφή άγχους. Με την ενοχή ασχολείστε με ένα περασμένο, μπορεί και πολύ παλαιό, γεγονός.
Συνήθως είναι κάτι που σας κάνει να νοιώθετε άσχημα, να θυμώνετε, να αποκαρδιώνεστε, και να ξοδεύετε τις τωρινές σας στιγμές με κάποιο γεγονός του παρελθόντος για το οποίο δε μπορείτε να κάνετε απολύτως τίποτα.
Αν ρίξετε μια προσεκτική ματιά στη ζωή σας, ειδικά στην παιδική ηλικία, εύκολα θα διαπιστώσετε ότι έχετε πέσει θύματα μιας «δολοπλοκίας», μιας «συνωμοσίας» που αποσκοπούσε στο να σας μετατρέψει σε ενοχικά άτομα. Πως γίνετε αυτό;
Μα απλά με το να υπάρχει πάντα κάποιος που σας στέλνει ένα μήνυμα ώστε να σας υπενθυμίσει ότι πρέπει να νιώσετε άσχημα κάθε φορά που αυτός θεωρεί ότι οφείλεται να κάνετε ή να μην κάνετε κάτι, να πείτε ή να μην πείτε κάτι, να αισθανθείτε ή να μην αισθανθείτε κάτι.
Και γιατί δεχτήκατε αυτά τα μηνύματα ενοχής που σας εμφύσησαν όλα αυτά τα χρόνια; Μα, γιατί σας έμαθαν να αισθάνεστε «κακοί» κι «απάνθρωποι» αν δε νιώθετε ενοχή. Ποτέ βέβαια, οι «εκπαιδευτές» αυτοί, δε μπήκαν στον κόπο να σας πουν ότι καμιά ενοχή δεν είναι ικανή να αλλάξει τα γεγονότα.
Ποιοι είναι αυτοί οι «εκπαιδευτές» και ποιες οι χαρακτηριστικές αντιδράσεις τους που σας δημιουργούν ενοχή;
Ας ξεκινήσουμε από τους γονείς, καθώς η ενοχή που εκπορεύεται από την οικογένεια είναι η πλέον συνηθισμένη μέθοδος για να πειθαρχούν κατά το δοκούν τα ανυπότακτα παιδιά.
Θυμηθείτε, πόσες φορές, σαν παιδιά, ακούσατε φράσεις όπως: «αχ, εγώ κάθομαι και παιδεύομαι για σένα κι εσύ βγαίνεις και διασκεδάζεις» ή «έμεινα παντρεμένη με τον πατέρα σου μόνο για χάρη σου» ή «δε με βοηθάς και η μέση μου χειροτερεύει» ή «εννέα μήνες σε κουβαλούσα και δε φαντάζεσαι τους πόνους για να σε φέρω στον κόσμο» και πολλά άλλα.
Αυτή είναι η γονεϊκή ενοχή που αποσκοπεί στο να διατηρήσει δέσμια τα παιδιά στα θέλω και τις προσδοκίες της. Οι γονείς χειρίζονται τη μηχανή της ενοχοποίησης και τα παιδιά συμπεριφέρονται ανάλογα αν και δυσανασχετούν.
Άλλη γονεϊκή τακτική είναι το «μας ντρόπιασες», «δε βλέπεις το γειτονόπουλο πως τα καταφέρνει σε ότι του λένε οι γονείς του και δε τους στεναχωρεί», «τι θα πει η κοινωνία», «αν το κάνεις αυτό θα πεθάνω», κλπ.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
