Η μαμά θέλει να πάει ταξίδι. Μόνη της.
Δεν θέλει να πάει ρομαντικό τριήμερο με τον μπαμπ-ά-μόρε. Δεν θέλει να χοροπηδάει σαν ελατήριο με την κολλητή σε rave για να θυμηθεί την πρώτη λυκείου. Θέλει, απλά, να μπει σε ένα μεταφορικό μέσο και να φύγει. Να την κάνει. Μπορεί;
Θεωρητικά ναι. Θεωρητικά, παίρνεις άδεια, βγάζεις εισιτήριο, κλείνεις ξενοδοχείο και απλά πρέπει να είσαι στην ώρα σου στο αεροδρόμιο.
Πρακτικά, μετατρέπεσαι σε διοργανωτή της Δ.Ε.Θ.
Αρχικά καθορίζεις μέσα σου τις ημερομηνίες απουσίας και βγάζεις σχετικό δελτίο τύπου, αριστοτεχνικά διατυπωμένο.
Η οικογένεια, ως αδηφάγα μίντια περιμένουν στην γωνία τέτοιου είδους δηλώσεις. Οι τίτλοι των εφημερίδων τους έχουν καθαρά κριτική τάση : ΜΕ ΤΙ ΛΕΦΤΑ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΕΡΑΤΑΣ; (μπαμπάς), ΜΑ ΓΙΑΤΙ; ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΛΕΙΨΕΙΣ;;;;(ΚΟΡΗ), ΕΓΩ ΤΙ ΘΑ ΤΡΩΩ;(ΓΙΟΣ), ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (ΠΕΘΕΡΑ), ΜΑ ΤΙ ΜΑΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ; (Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ), ΑΧ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ (ΚΟΛΛΗΤΗ), ΚΑΠΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΠΑΝΤΟΥ ΜΑΖΙ (ΣΚΥΛΟΣ).
Τα καθησυχαστικά σου debrief δεν πιάνουν τόπο και τα ψέμματα βγάζουν μάτι.
Στον άντρα σου λες ότι η μάνα σου, σου κάνει δώρο το ταξίδι κι ότι θα πας στην ζούγκλα όπου οι γκόμενοι είναι τουλάχιστον τετράποδοι. Στην κόρη λες ότι θα πας ταξίδι για δουλειά, δεν μπορείς να αρνηθείς γιατί θα σε απολύσουν. Ο γιος θα τρώει τα καλύτερα από την γιαγιά του. Στην πεθερά, ότι λες στην κόρη. Στην μάνα σου, ανταποδίδεις την κριτική ευθέως και αυτολεξεί και διασφαλίζεις ότι δεν θα προδώσει το ψέμα που είπες στον πρώτο.
Αν υποθέσουμε ότι δεν υποκύψεις στους συναισθηματικούς εκβιασμούς, οργανώνεις πινακάκια με ωράρια και δραστηριότητες για τα παιδιά. Φτιάχνεις στυλιστικά ημερήσια πακέτα για την κόρη, για όσες μέρες θα λείπεις, γιατί ο μπαμπάς το «καίει» μπροστά στην ντουλάπα. Ρίχνεις ένα σούπερ μάρκετ φουλ έξτρα (το καλό που σου θέλω μην ξεχάσεις τίποτα). Τακτοποιείς, καθαρίζεις, ταπερώνεις, ταμπελιάζεις, μοιράζεις τηλέφωνα ανάγκης σε feuilles volantes.
Είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι στο farewell, εκεί κάτω από την κάσα της πόρτας, εσύ θα θυμηθείς το διαβατήριο( αν είσαι τυχερή) και οι υπόλοιποι τα πάντα.
Αν υποθέσουμε ότι φεύγεις, με το που δέσεις την ζώνη της οικονομικής θέσης και τροχοδρομήσει το αεροπλάνο, χαμογελάς. Ω ναι. Πετάς.
Δεμένες στην ουρά του αεροπλάνου, τρεμοπαίζουν οι κατάρες που σου ρίχνουν όσοι άφησες πίσω, αγκαλιά με κάτι δικές σου ενοχές.
Αλλά επειδή είσαι μία σύγχρονη χειραφετημένη γυναίκα του Δυτικού κόσμου, το ξεπερνάς.
Το απίθανο, απροσδόκητο και μαζοχιστικό είναι, ότι σε όλες σου τις διακοπές θα σκέφτεσαι πόσο πιο ωραία θα ήταν αν βλέπατε όλα τα φαντασμαγορικά, οικογενειακώς.
Εσύ, η χειραφετημένη. Αναμφισβήτητα περνάς και μόνη σου καλά αλλά η ηδονή της αποκλειστικότητας της εμπειρίας δεν υπάρχει. Γιατί πια τίποτα δεν έχει αξία, αν δεν μπορείς να το μοιραστείς. Δεν είναι σλόγκαν κινητής τηλεφωνίας. Είναι το κονιορτοποιημένο σου εγώ. Πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα.
