“Εμένα, το δικό μου παιδί μου τα λέει όλα!” Νομίζεις…
Νομίζεις ότι σου τα λέει όλα. Και γιατί να στα πει; Είστε κολλητές; Είστε φιλαράκια; Ακόμα και αν νομίζετε ότι έχετε αναπτύξει σχέση φιλίας με τα παιδιά σας, τα παιδιά έχουν “τα δικά τους” που τα μοιράζονται μόνο με τις φίλες τους ή τους φίλους τους.
Πως γίνεται να στα λέει όλα η κόρη σου, όταν εσύ δεν τα έλεγες όλα στη δική σου μάνα; Γιατί δεν τα έλεγες; Και μη μου πεις ότι τα έλεγες… Θυμήσου λίγο… Μήπως είχες πει στην μάνα σου για το πρώτο σου καρδιοχτύπι; Όχι αυτό του νηπιαγωγείου, ούτε του δημοτικού. Το άλλο, το πιο σοβαρό, αυτό της εφηβείας. Μήπως της είχες πει πότε σε φίλησε αγόρι για πρώτη φορά; Μήπως δεν έλεγες ότι βγαίνεις με τις συμμαθήτριες σου κι εσύ έβγαινες με το φλερτ σου; Για θυμήσου λίγο… Και αν ανατρέξουμε ακόμα πιο παλιά, σε αυτά που έζησαν οι παππούδες μας, πόσες φορές έχουμε ακούσει ιστορίες όπως:
– Αυτοί οι δυο κλέφτηκαν. Έφυγαν από το χωριό, παντρεύτηκαν και έζησαν άλλου. Ούτε η μάνα της νύφης δεν είχε καταλάβει κάτι!.
Τότε ήταν άλλες εποχές, θα πεις. Τότε, η γονείς δεν γνώριζαν από ψυχολογία, δεν γνώριζαν από σωστή προσέγγιση. Ήταν πολύ αυστηροί. Δεν υπήρχε κάποιος να τους συμβουλεύσει. Τότε, οι περισσότεροι γονείς είχαν να αντιμετωπίσουν δυσκολίες, ήταν απορροφημένοι με την δουλειά τους.
Ήταν αλλιώς, θα πεις. Κι όμως. Νομίζεις.
Τότε, ίσως ήταν πιο εύκολο να μάθεις τα μυστικά της κόρης σου. Οι περισσότερες μαμάδες ήταν στο σπίτι, δεν δούλευαν. Τότε, δεν υπήρχαν τα μέσα της κοινωνικής δικτύωσης, ώστε τα παιδιά να μπορούν να μοιραστούν με ευκολία τα μυστικά τους, δεν υπήρχε καν το sleepover σαν ιδέα. Τότε, τα παιδιά μαζεύονταν στις γειτονιές, ήταν όλα πιο ελεγχόμενα.
Αν τότε, εσύ δεν έλεγες τα μυστικά σου στην μάνα σου που πέρναγες πολλές ώρες μαζί της, μη ζητάς να στα πει τώρα το παιδί σου. Όσο και να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις και να γίνεις φίλη, θα σου πει αυτά που θέλει να σου πει. Τα αλλά θα στα κρύψει.
Τώρα που η εποχή τρέχει με χίλια. Τώρα που οι ρυθμοί είναι εξοντωτικοί. Τώρα που όπως διαφημίζει και γνωστή εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ότι μόνο σαράντα οκτώ λεπτά την ημέρα έχουμε ουσιαστική επαφή με τους δικούς μας ανθρώπους. Τώρα, που το παιδί σου μοιράζεται τα μυστικά του με τις φίλες ή τους φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πιο εύκολα τα λένε όλα στο Instagram και στο Facebook παρά σε σένα. Και η ειρωνεία είναι ότι εκατό, διακόσιοι, τριακόσιοι ξέρουν κάτι που εσύ δεν ξέρεις. Όχι γιατί δεν έχεις καλή σχέση με το παιδί σου αλλά γιατί πάντα το μυστικό έχει την γοητεία του. Όχι γιατί εσύ δεν επενδύεις χρόνο, συναίσθημα στο παιδί σου, αλλά επειδή αυτό νομίζει ότι είτε δεν είναι κάτι σημαντικό για να το μάθεις, είτε ότι δεν θα το καταλάβεις, είτε θα ανησυχήσεις χωρίς λόγο.
Αναρωτήσου, πόσες φορές ακούς το παιδί σου να μιλάει στο κινητό και όταν πλησιάζεις σταματά να μιλά και σου λέει:
– Μαμά θέλεις κάτι; Φύγε σε παρακαλώ μιλάω στο τηλέφωνο με την φίλη μου.
Αν σου τα έλεγε όλα, θα συνέχιζε την συνομιλία της και δεν θα την προβλημάτιζε η παρουσία σου. Πόσες φορές είναι στο δωμάτιο της με κλειστή την πόρτα και τσατάρει και όταν μπαίνεις σε κοιτά με απορία, σαν να λέει “τι δουλειά έχεις εδώ; φύγε” ;
Ο σκοπός μας, λοιπόν, είναι να ξέρουμε όσα περισσότερα μυστικά μπορούμε. Τα σαράντα οκτώ λεπτά να γίνουν πενήντα οκτώ, εξήντα οκτώ, εβδομήντα οκτώ. Τότε έχουμε πιθανότητες να ξέρουμε και να μαθαίνουμε περισσότερα. Όμως πάντα, μα πάντα θα υπάρχουν μυστικά που οι μαμάδες δεν θα μαθαίνουν ποτέ.
Και αν το σκεφτείς, αυτή είναι η γοητεία των παιδιών. Η αινιγματική τους συμπεριφορά, οι γρίφοι και οι κωδικοί που χρησιμοποιούν στις μεταξύ τους συνομιλίες για να μην μπορούμε εμείς οι γονείς να καταλάβουμε. Η πρόκληση που νιώθουν όταν κάτι μας κρύβουν. Όπως εμείς “νομίζουμε” έτσι και αυτά “νομίζουν” ότι μας ξεφεύγουν, μας ξεγελούν.
Ευχής έργον θα ήταν να γνωρίζουμε τα πάντα. Εγώ λέω ότι είμαι ευτυχισμένη για όσα περισσότερα μου λέει το παιδί μου.
Ανησυχώ για ότι κρύβει, αλλά το συμμερίζομαι. Ήμουν στη θέση του άλλωστε. Το ευτύχημα, λοιπόν, θα είναι όταν συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά δεν μας τα λένε όλα. Αν μείνουμε στο “εμένα μου τα λέει όλα” θα πω “νομίζεις”.
– Τι λέγατε στο τηλέφωνο με την Ελένη μια ώρα; ρωτώ την κόρη μου.
– Τίποτα, τίποτα, απαντά εκείνη.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
