Θα ξεκινήσω με μια φράση που μου είχε πει ο γιατρός μου μόλις είδαμε ότι είμαι έγκυος.. «Θέλω να μην ακούσεις και να μη διαβάσεις τίποτα από όσα θα σου πουν ή θα γράφουν στο internet, θα καταλήξεις να πιστεύεις ότι είσαι εσύ και το μωρό σου άρρωστοι..» και τον άκουσα, και βγήκα κερδισμένη, ήρεμη, ευτυχισμένη και πάνω από όλα χωρίς άγχος για το τι θα ακολουθήσει και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό, μια κούκλα που τώρα που σας γράφω είναι 6 μηνών.
Αυτό λοιπόν το μοτο με ακολουθεί γενικά, πέρα των διδαγμάτων και του τρόπου διαπαιδαγώγησης που θελουμε να ακολουθήσουμε με τον άντρα μου δεν έχω ασχοληθεί με τίποτα άλλο. Μέχρι πριν από λίγες ημέρες όπου μου ήρθε αίτημα να συμμετέχω σε μια ομάδα θηλασμού για μανούλες (ναι ναι μανούλες…) και μπήκα στον πειρασμό να διαβάσω μια ανάρτηση και τις απαντήσεις των συμμετεχόντων.
Και έρχομαι στο σημείο που με έκανε να προβληματιστώ πολύ… Οι περισσότερες μαμάδες που ξέρω είναι μέσα στο άγχος και στον προβληματισμό, να ξεκαθαρίσω σε αυτό το σημείο ότι εγώ θηλάζω και νιώθω πραγματικά υπέροχα!
Διαβάζω λοιπόν ότι θηλάζουν με το ζόρι ουσιαστικά και ταλαιπωρούνται πάρα πολύ. Η φίλη-ιδρύτρια της ομάδας επισήμανε σε μια κοπέλα που έλεγε ότι θηλασε μέχρι 4ων μηνών, ότι είναι ήρωας. Ναι καλά ακούσατε ήρωας.
Καταλαβαίνω ότι σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να θηλάσεις το μωρό σου και αντιμετωπίζεις προβλήματα, αλλά ήρωας;
Δηλαδή, το να θέλεις να δώσεις στο παιδί σου το καλύτερο και το να το κάνεις με όλες σου τις δυνάμεις σε κάνει ήρωα; Το να είσαι αγκαλιά με το μωρό σου και να μοιράζεστε μια υπέροχη αίσθηση που είναι ο θηλασμός αυτόματα σε κάνει ήρωα; Με ποιά λογική αν κάνεις το αυτονόητο γίνεσαι καλή μάνα; – γιατί το άκουσα και αυτό.
Καλή μάνα δεν είσαι αν θηλάζεις ή φροντίζεις για τις βασικές ανάγκες του παιδιού σου, καλή μάνα θα φανεί αν είσαι μόνο όταν το παιδί σου φτάσει στο σημείο να είναι ευτυχισμένο με τις επιλογές του και πάλι αυτό είναι υπό συζήτηση….
Με λύπη μου διαπιστώνω ότι όλα τα πράγματα γίνονται με το ζόρι και πάνω από όλα με πολλή, μα πάρα πολλή γκρίνια.
Και φτάνουμε στην κατάληξη όλων των πραγμάτων γύρω μας, ότι δεν απολαμβάνουμε, δεν νιώθουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μας συμβαίνουν και δεν κοιτάμε την θετική πλευρά που πάντα υπάρχει. Και αφού δεν το κάνουμε αυτό, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αυτή την έλειψη αγάπης προς αυτά που μας συμβαίνουν. Και αναρωτιέμαι: αν σκεφτόμαστε έτσι, πώς περιμένουμε ότι τα παιδιά μας θα μάθουν να απολαμβάνουν και τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή τους όταν μεγαλώσουν;
Απλές σκέψεις διατυπώνω… Καλή συνέχεια..
Έλενα Λοράνδου – αναγνώστρια του themamagers
