Επίσκεψη σε συγγενικό σπίτι με παιδιά. Φυσικά, έχω περάσει από το σούπερ μάρκετ να πάρω κάτι για τα παιδιά μην πάω με άδεια χέρια: μπισκότα, χυμούς και από δυο παραμυθάκια. Και όχι μόνο για τα ανίψια, αλλά και για τα δικά μου παιδιά, μη μείνουν παραπονεμένα.
Η έλευσή μας συνοδεύτηκε από φωνές, ή μάλλον τσιρίδες από τα πιτσιρίκια που άρπαξαν αμέσως τη σακούλα, πέταξαν ένα «ευχαριστώ» στον αέρα και τρέξανε στο δωμάτιό τους. Μάταια τους φώναζα: «Έλα αγόρι μου να σου δώσω ένα φιλάκι! Κορίτσι μου, δε θα μου κάνεις μια αγκαλίτσα που έχω τόσο καιρό να σε δω;». Μάταια. Δεν εμφανίστηκαν στο σαλόνι. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν δεν είχα πάρει τα δωράκια; Θα μετατρεπόμουν αμέσως στην τσιγκούνα θεία που δε μας φέρνει τίποτα; Θα γινόμουν αντιπαθής;
Φυσικά, η μητέρα των παιδιών βλέποντας τη σακούλα μου είπε πως δεν ήταν ανάγκη να τους τα πάρω. Δεν ξέρω αν πραγματικά το εννοούσε, αλλά μπορεί και να είχε δίκιο. Τα παιδιά δεν είχαν γιορτή, ούτε γενέθλια. Δεν ήταν κάποια ξεχωριστή μέρα, ούτε είχαν διακριθεί σε κάτι για να τους επιβραβεύσω. Τι σκοπό είχε πραγματικά η κίνησή μου; Να τα κάνω να χαρούν ή να εξαγοράσω τη συμπάθειά τους;
Μπορεί και στιγμιαία να ένιωσα τύψεις, γιατί με την κίνησή μου να παίρνω κι από κάτι κάθε φορά που συναντιόμουν με τα παιδιά να τους έκανα κακό. Εννοώ, ότι δεν τους βοηθάω να μάθουν να εκτιμούν το δώρο. Όταν ήμασταν μικρά περιμέναμε πώς και πώς τα γενέθλια και τη γιορτή μας για να πάρουμε το δώρο μας. Μόλις τελείωνε η μια γιορτή κάναμε σκέψεις για το επόμενο δώρο την επόμενη φορά που θα το αξίζαμε ή θα γιορτάζαμε. Δεν είχαμε ως δεδομένο ότι όποιος έρθει σπίτι μας θα μας φέρει κάτι κι έτσι η συμπάθεια ή η αντιπάθεια για έναν μεγάλο ήταν αντικειμενική κι όχι υποκινούμενη από μια χειρονομία.
Μάθαμε να κοιτάμε τον άλλο στα μάτια κι όχι στα χέρια.
Βέβαια, αν κάποιος ξαφνικά μας έφερνε κάτι χωρίς να το περιμένουμε χαιρόμασταν πολύ περισσότερο! Έτσι, αποκτούσε αξία το δώρο. Μαθαίναμε να εκτιμάμε το δώρο και τη χειρονομία του άλλου.
Γεμίσαμε τις αγκαλιές των παιδιών δώρα και δεν μπορούν πλέον να μας αγκαλιάσουν.
Τελικά, μάλλον θα αναθεωρήσω… θα φροντίσω από δω και πέρα να αλλάξω στάση. Θα περιορίσω τα δώρα όσο μπορώ. Εντάξει, δε θα τα κόψω και τελείως. Αποτελεί και προσωπική ανάγκη να κάνεις τον άλλον χαρούμενο. Αλλά το καλύτερο είναι ο αιφνιδιασμός. Να παίρνει το δώρο του όταν δεν το περιμένει. Κι έτσι, ποιος ξέρει… μπορεί να το εκτιμήσει περισσότερο και να αρχίσουν τα πιτσιρίκια να μας κοιτάνε στα μάτια κι όχι στα χέρια.
Θα βρείτε περισσότερα κείμενα της αρθρογράφου στο mammandata.blogspot.gr
Διαβάστε επίσης:
Τα «δεν θέλω να σου λείψει τίποτα» έφτιαξαν παιδιά που τα θέλουν όλα δικά τους
