Ακόμα και σήμερα, σε αρκετές περιπτώσεις, το να γίνει μια γυναίκα μητέρα συνοδεύεται, αρχικά, από μια αναβάθμιση της αξίας της, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ανύπαρκτη. Όταν μια γυναίκα είναι έγκυος, όλοι της απευθύνουν ξαφνικά βλέμματα και λόγια κατανόησης στο δρόμο ή το σούπερ μάρκετ. Η ίδια η οικογένειά της, που μπορεί και να την παραμελούσε, θυμάται ξαφνικά ότι υπάρχει και ζητάει να μάθει τακτικά πώς πάει η υγεία της και η εγκυμοσύνη.
Ακόμα και οι συνηθισμένοι φόβοι των αντρών εξαφανίζονται μπροστά σε μια στρογγυλή κοιλιά, για να θώσουν τη θέση τους σε μια παιδική σαγήνη – εκτός από τον υποψήφιο μπαμπά, ο οποίος βρίσκει σ’ αυτό ακόμα πιο πολλούς λόγους να αγχώνεται.
“Όταν είστε έγκυος, κανείς πια δεν μπορεί να αρνηθεί την υπόστασή σας. Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχετε, είναι πλέον ορατό”, αναφώνησε μια μητέρα σε μια διάλεξη. Σε μια παραγωγική κοινωνία, όπου ο καθένας πρέπει να δείχνει στους άλλους αυτό που ξέρει να κάνει για να αποδείξει την υπόστασλη του, το να γίνει μια γυναίκα μητέρα αποτελεί αδιάψευστη απόδειξη της αξίας της, χωρίς να μιλήσουμε για την αξία που αντιπροσωπεύει ένα παιδί στα μάτια της κοινωνίας.
Αλλά είναι εξίσου κατανοητό ότι, στο πλαίσιο της ανισότητας των φύλων, η μητρότητα εύκολα μπορεί να γίνει ένας χώρος επένδυσης των αναγκών για αναγνώριση ή των καταπιεσμένων επιθυμιών της γυναίκας, ακόμα κι ένας χώρος αντεκδίκησης για τις απογοητεύσεις που συνδέονται με την άρνηση της αξίας της ως γυναίκας. Μια γυναίκα μπορεί έτσι να καταλήξει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί μόνο και μόνο για να γεμίσει το κενό, να φέρει στον κόσμο ένα παιδί περισσότερο από έλλειψη, παρά από ξεχείλισμα της ζωής, το οποίο εκφράζεται φυσικά μέσα από τη μητρότητα. Έτσι, το παιδί έρχεται στον κόσμο με ένα πρόγραμμα που έχει καταρτιστεί εκ των προτέρων: να ικανοποιήσει τα όποια συναισθηματικά κενά μιας γυναίκας.
Στην πραγματικότητα όμως, ενώ αρχικά η γυναίκα μπορεί να νιώθει ότι αποκτά μεγαλύτερη αξία λόγω της μητρότητας, σιγά σιγά ανακαλύπτει ότι χάνει έδαφος σε προσωπικό επίπεδο. Οι άλλοι ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την κοιλιά της, δείχνουν τέτοια εύνοια στη μητέρα, που ασυναίσθητα ξεχνούν τη γυναίκα. Η μητέρα καταλαμβάνει πια όλο το χώρο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις, η γυναίκα δεν είχε καν την ευκαιρία να γεννηθεί.
Guy Corneau Απόσπασμα από το βιβλίο του, “Υπάρχει ευτυχισμένος έρωτας;”
Το καλό νέο της ημέρας : Tο πρώτο ελληνικό animation videoclip παιδικού τραγουδιού έγινε πραγματικότητα!
