Πριν από μερικές δεκαετίες έβλεπα μια ασθενή με καρκίνο του μαστού, που είχε περάσει ολόκληρη την εφηβεία της παγιδευμένη σε μια μακρόχρονη και πικρή πάλη με τον αρνητικό πατέρα της. Λαχταρώντας κάποια μορφή συμφιλίωσης, μια καινούρια αρχή για τη σχέση τους, περίμενε πως και πως να την πάει ο πατέρας της με το αυτοκίνητο στο κολλέγιο. Μια ευκαιρία να είναι μαζί του για πολλές ώρες. Αλλά το ταξίδι που περίμενε από καιρό με ανυπομονησία αποδείχτηκε καταστροφή. Η συμπεριφορά του πατέρα της ήταν απολύτως συνεπής με την αρνητικότητά του. Σε όλη τη διαδρομή δε σταμάτησε να γκρινιάζει για το άθλιο, γεμάτο σκουπίδια ρυάκι που έτρεχε στο πλάι του δρόμου. Εκείνη, από την άλλη μεριά, δεν έβλεπε καμιά βρωμιά στο πανέμορφο, γραφικό, καθαρό ποταμάκι. Μη βρίσκοντας τρόπο να ανταποκριθεί στη στάση του πατέρα της, κατέληξαν να βυθιστούν κι οι δυο στη σιωπή και πέρασαν το υπόλοιπο της διαδρομής χωρίς να κοιτάζονται.
Αργότερα η κοπέλα έκανε το ίδιο ταξίδι μόνη της και προς μεγάλη της έκπληξη είδε πως τα ρυάκια ήταν δύο. Ένα σε κάθε μεριά του δρόμου.
– Αυτή τη φορά οδηγούσα εγώ, είπε λυπημένη και το ρυάκι που έβλεπα από το παράθυρο του οδηγού ήταν ακριβώς όπως το είχε περιγράψει ο πατέρας μου. Άθλιο και μολυσμένο.
Ώσπου να μάθει, όμως, να βλέπει τα ίδια πράγματα μέσα από το παράθυρο του πατέρα της, ήταν αργά. Ο πατέρας της είχε πεθάνει.
Αυτή η ιστορία μου έχει μείνει από τότε, και σε πολλές περιπτώσεις έχω υπενθυμίσει στον εαυτό μου και στους φοιτητές μου:
«Κοιτάξτε μέσα από το παράθυρο του άλλου.
Προσπαθήστε να δείτε τον κόσμο όπως τον βλέπει ο άλλος».
Irvin D. Yalom, «Το δώρο της ψυχοθεραπείας»
Διαβάστε επίσης:
Ενσυναίσθηση σημαίνει δεν δίνω στο παιδί αυτό που θέλει, αλλά αυτό που έχει ανάγκη
Τα παιδιά είναι οι βασιλιάδες της ενσυναίσθησης
«Μαμά το θέλω τώρα είπα» – όταν ξεμένεις από ενσυναίσθηση
