Θα θυμάστε βεβαίως πόσες ώρες αφιερώσατε για να μάθει το παιδί σας το: του και α, τα – του και ο, το…
Επίσης βεβαίως θα θυμάστε τις αντιδράσεις του στις επίμονες διορθώσεις σας, αλλά και στις επιπλήξεις και τα μαλώματά σας…
«Ουδείς άσφαλτος» επί του θέματος, δυστυχώς, και κανένας δεν κατάφερε να διατηρήσει την υπομονή του όταν το: του και α γινόταν: το… (τα νεύρα σας και τα δικά μου…. )
«Αμάν ρε μαμά, εσύ γεννήθηκες να τα ξέρεις όλα;», ξεφώνισε μαινόμενος νεαρός βλαστός ο οποίος δεχόταν διαρκώς τα ελαφρώς υπερβολικά μαλώματα της ανυπόμονης (και αγωνιούσας) μάνας του για τα συνηθισμένα και αναμενόμενα «σφάλματα» της πρώτης δημοτικού.
Και μην μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε τέτοιες περιπτώσεις. Όλοι αγωνιούμε αν θα τα πάει το παιδί μας καλά στο σχολείο, όλοι μαλώνουμε, όλοι το μετανιώνουμε μετά και, βεβαίως, ξαναμαλώνουμε… Ως εδώ όλα φυσιολογικά.
Τι γίνεται όμως όταν το παιδί κάνει λάθη ή ακόμη χειρότερα, προχωρώντας τα χρόνια, όταν πέφτουν οι επιδόσεις και οι βαθμοί του και ο γονιός «επιτίθεται» συγκρινόμενος;
«Εγώ στην ηλικία σου…»
Πόσες φορές δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο; Και πόσες φορές, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, δεν ειπώθηκε ψευδώς;
Όλοι «εμείς» οι γονείς, δεν βαρεθήκαμε ποτέ το διάβασμα, παίρναμε μονίμως καλούς βαθμούς, ήμασταν υποδείγματα πειθαρχίας και υπακοής, τέρατα ευσυνειδησίας κλπ κλπ κλπ … Τι αρετές θεέ μου;
«Αν πράγματι συνέβαινε αυτό», ρώτησε μια μέρα ο ίδιος βλαστός που μεγάλωσε, «πώς τον καταντήσατε τον κόσμο έτσι;»
Πάρτην κάτω την ανυπόμονη (και αγωνιούσα) μάνα του η οποία, στην προσπάθεια να παραδειγματίσει το παιδί της, έφτιαξε ένα σχεδόν πλαστό βιογραφικό….
Κι αυτή βεβαίως είναι η ελαφριά περίπτωση.
Γιατί υπάρχουν και οι βαριές. Εκείνες που αληθινά ο γονιός υπήρξε αριστούχος αλλά το παιδί του ανταποκρίνεται διαφορετικά…
Δεν τα θέλει βρε αδελφέ τα γράμματα, δεν τα αγαπά, του τα «τάισες» με το ζόρι και δεν τα καταπίνει… δεν του τα «σέρβιρες» ως χαρά, αλλά ως έπαθλο που μάλιστα ήδη έχει κατακτηθεί από σένα, τον τέλειο…. Και δεν το θέλει το παιδί σου, το αρνείται. Δεν θέλει να σου μοιάσει. Τελεία.
Παράξενο; Πρωτότυπο; Δεν το έχεις ξανακούσει να συμβαίνει;
Το έχεις ξανακούσει, αλλά δεν θέλεις να το παραδεχτείς. Μπορεί και να το έχεις ζήσει, αλλά δεν μπόρεσες να αντιδράσεις.
Ωστόσο όμως, σκέψου… κάτσε κρυφά, να μην σε δει κανείς, και σκέψου.
Θέλεις πράγματι να είσαι εσύ καλύτερος από το παιδί σου;
Θέλεις πράγματι να το έχεις ξεπεράσει πριν ακόμη γεννηθεί;
Αγαπητέ γονέα, δεν θέλεις. (Διότι αν θέλεις, τότε αναλαμβάνει άλλος, όχι εγώ, δεν έχω τα προσόντα.)
Δεν θέλεις, αλλά κανείς δεν σου το είπε ούτε σου το έδειξε.
Ο κόσμος γίνεται καλύτερος όταν η επόμενη γενιά μπορεί να «πατήσει» στα επιτεύγματα της προηγούμενης και να τα ξεπεράσει, ποτέ το αντίστροφο.
Γίνε λοιπόν για το παιδί σου πάτωμα, όχι ταβάνι.
Αυτός είναι ο προορισμός σου κι αυτή θα είναι για σένα η μεγαλύτερη αριστεία (και χαρά).
Διαβάστε επίσης:
Ένα παιδί που δεν το αποδέχθηκαν, τρέχει μια ζωή προκειμένου να φτάσει κάπου
Μη με συγκρίνεις μαμά – δεν γίνομαι καλύτερος έτσι
