Μερικά παιδιά αγαπούν τον ύπνο. Το δικό μου, πάλι, καθόλου. Αγαπάει όμως τις ιστορίες κι αυτή είναι «η ιστορία μας».
Ποτέ της δεν αγάπησε τον ύπνο.
Σαν βρεφάκι ποτέ, όσο κι αν το ήθελα ή το χρειαζόμουν, δεν κοιμήθηκε το πολυπόθητο 8ωρο – ούτε καν 5ωρο καθαρό δεν μέτρησα για μήνες.
Παρά τις αϋπνίες, ήδη από την εγκυμοσύνη, τότε ήμουν φρέσκια, οι ορμόνες δούλευαν υπέρ μου. Σηκωνόμουν με χαρά, την έπαιρνα αγκαλιά, την άλλαζα, θήλαζε κι ίσως ξανακοιμόταν. Ίσως και όχι.
Για να κοιμηθεί σερί το βράδυ, έφτασε 4 χρόνων κι ακόμα ξυπνάει κάποιες φορές.
Στο μεσοδιάστημα ήρθε και ο αδερφός της και τότε τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο.
Πριν τα δυο της χρόνια, το έλεγε πια και με λόγια: «Δεν θέλω να πάω για ύπνο, δεν νυστάζω».
ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Από μικρή της άρεσε το μασάζ. «Χάιδεψε, χάιδεψε κι άλλο», μου έλεγε τότε και εγώ χάιδευα με υπομονή κι αγάπη – την πλάτη, τα πόδια, τα μαλλιά, τον «σβένγκο». Χάιδευα και χάιδευα και κάθε νύχτα ο χρόνος αυξανόταν. Ένα βράδυ, καθισμένη στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της, είδα στο μισοσκόταδο τον λεπτοδείκτη του ρολογιού να διαγράφει ολόκληρο τον κύκλο και να ξαναξεκινά καινούργιο…
Σήμερα είναι 7, αλλά συνεχίζει να μη θέλει να πάει για ύπνο. Ποτέ, ούτε μια φορά, δεν έχω ακούσει από τα χειλάκια της τη μαγική λέξη «νυστάζω» – μόνο εγώ τη σκέφτομαι όταν με πιάνει ρίγος από την κούραση κάθε βράδυ. Καμιά φορά από το μεσημέρι…
Πολλά θα άλλαζα αν θα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μα, δεν μπορώ. Δεν έχει νόημα να βασανίζω τον εαυτό μου, να με επικρίνω για όσα έκανα ή δεν έκανα, ούτε να σπάω το κεφάλι μου να βρω πότε έγινε τι και φτάσαμε ως εδώ. Έχω μόνο το «τώρα» να δουλέψω, κι αυτό είναι αρκετό.
Στο τώρα, που το διάβασμα, οι δραστηριότητες και το πρωινό ξύπνημα είναι πια καθημερινά, κάθε βράδυ μού ζητάει και της προσφέρω με χαρά το δικό μας χρόνο, που τον ονομάζουμε «πεντάλεπτο» κι ας μην κρατάει ποτέ τόσο. Κάθε βράδυ, αφού ξαπλώσει ο μικρός, με κοιτάζει συνωμοτικά και με ρωτάει πονηρά: «Πεντάλεπτο;». «Ναι», της γνέφω και ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά του κρεβατιού.
Αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί, όσα πράγματα κι αν έχουμε κάνει παρέα μέσα στη μέρα, είναι αδιαπραγμάτευτα.
Κάποιες φορές, αν έχω μάθημα γιόγκα κι έχει περάσει η ώρα, αν έχω να μαγειρέψω, να γράψω ή απλά δεν αντέχω άλλο όρθια, το «πεντάλεπτο» γίνεται «τρίλεπτο» – πάλι στα χαρτιά.
Όμως αυτά τα όσα λεπτά έχουμε μαζί το βράδυ, είναι ο χρόνος μας. Και τον λαχταράμε και οι δυο.
Είναι η ώρα που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας διακόψει.
Είναι η ώρα που οτιδήποτε άλλο απλά μπορεί να περιμένει.
Είναι η ώρα που διαλέγει η ίδια τι θέλει να κάνουμε. Καμιά φορά διαβάζουμε παραμύθι ξαπλωμένες ή μιλάμε για τις φίλες της, τη μέρα της, ό,τι εκείνη επιλέξει. Μα 9 στις 10 φορές μού ζητάει να της τρίψω τα πόδια και την πλάτη και να πούμε την ιστορία «μας», «την ιστορία με την αγάπη».
ΤΑ 9 ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ
Γράφοντας μια σειρά κειμένων για την ενσυνειδητότητα για γονείς και παιδιά, ανακάλυψα ότι μία από τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ειδικοί για να χαλαρώνουν τα παιδιά και να ηρεμούν σκέψη, σώμα και συναισθήματα είναι ο καθοδηγούμενος οραματισμός.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
