Σαν μητέρα παρατηρώ, ειδικά τώρα το καλοκαίρι πως οι γονείς που επισκέπονται τα εστιατόρια παραγγέλνουν συνήθως για τα παιδιά κάτι “εύκολο” και “νόστιμο” – το κάνω κι εγώ ενίοτε. Συνήθως οι κοτομπουκιές είναι αυτές που έχουν την πρωτοκαθεδρία, οι τηγανιτές πατάτες και στα μεγαλύτερα παιδιά λίτρα από γνωστά αναψυκτικά για τα οποία έχουν γραφτεί τόσα. Αν σε αυτή τη διατροφική σκουπιδοφαγία προσθέσω ότι γίνεται συνοδεία τάμπλετ και κινητών, τότε καταλαβαίνω με τη απλή λογική μου ότι τα παιδιά μας, δεν “νιώθουν” καν τι τρώνε και αυτό με στεναχωρεί αφάνταστα.
Καταλαβαίνω ότι σε μία έξοδο με τα παιδιά δεν θα παραγγέλνεις πάντα ψάρι με χορταρικά (που βέβαια εγώ με τους γονείς μου στις διακοπές έτρωγα κατά κόρον) και λόγω οικονομικής δυσχέρειας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αρκούμαστε στις πίτσες, τις μακαρονάδες, τα μπέργκερ και γενικά σε ό,τι περιέχει τυριά και σάλτσες. Ακόμα και το σουβλάκι που θεωρείται ένα καλό γεύμα (για μια στις τόσες) έχει γίνει ύποπτο καθώς είναι γεμάτο με πατάτες και σως άγνωστης προέλευσης.
Αυτή η “συνήθεια” της πλαστικοποίησης του φαγητού είναι λογικό να κάνει τα παιδιά να δυσφορούν όταν φτιάχνουμε κάτι μαγειρευτό στο σπίτι και τελικά παρατηρώ ότι έχουμε αμερικανοποιηθεί καθώς συχνά προτιμάμε τον “εύκολο” τρόπο. Δεν είναι τυχαίο επίσης πως τα παιδιά δεν αγαπούν τα φρούτα και τα λαχανικά, βασικά τα απεχθάνονται και οι σελίδες των σάιτ και των περιοδικών είναι γεμάτες με άρθρα που μας συμβουλεύουν πώς να “κρύψουμε” τα λαχανικά από το πιάτο, πώς να τα καμουφλάρουμε προκειμένου να τα φάνε.
Και είναι πραγματικά παράδοξο το γεγονός πως ενώ ζούμε σε μια εποχή και κυρίως σε μια χώρα που υπάρχουν όλα τα τρόφιμα σε αφθονία, η μεσογειακή κουζίνα είναι η καλύτερη του κόσμου, καταλήγουμε να δίνουμε στα παιδιά ετοιματζίδικες τροφές που θα τους μετατρέψουν αύριο σε ενήλικες με χοληστερίνη, παχυσαρκία και σακχαρώδη διαβήτη.
Τι κάνω εγώ ως μητέρα για καλύτερα αποτελέσματα (κι έχω δρόμο μπροστά μου)
- Τρώω σωστά ώστε να είμαι παράδειγμα προς μίμηση. Το ψυγείο δεν έχει έτοιμα φαγητά και τα ντουλάπια δεν είναι γεμάτα με προιόντα που μαθαίνουν το παιδί στη ζάχαρη. Όσο γίνεται βέβαια και σε λογικά πλαίσια.
- Παίρνω μαζί μου το παιδί στην λαική ή στο σούπερ μάρκετ και διαλέγουμε μαζί τα φρούτα και τα λαχανικά και φυσικά ρωτώντας το τι προτιμά απ’ όλα.
- Μαγειρεύουμε μερικές φορές παρέα και το κάνουμε σαν παιχνίδι. Για παράδειγμα το βάζω να πλάσει τα μπιφτέκια, να τρίψει ένα καρότο, να κόψει ροδελίτσες ένα αυγό, να ανακατέψει, να ρίξει εκείνο το λάδι ή το αλάτι. Το παιδί χαίρεται πάρα πολύ με αυτές τις δραστηριότητες.
- Φροντίζω όσο γίνεται, μια φορά την εβδομάδα, να τρώμε όλοι μαζί και στις διακοπές κάθε μέρα. Θέλω να ξέρουν ότι το φαγητό είναι μια ιεροτελεστία και το “τραπέζι” ένα μέρος που ενώνει τους ανθρώπους, τους φίλους, την οικογένεια. Ένα μέρος που μιλάς, επικοινωνείς, τρως προσεγμένο και νόστιμο φαγητό, ανταλλάσεις απόψεις. Κι αυτό είναι μνήμη, και η μνήμη καταγράφεται και αναπαράγεται. Δεν είμαι της λογικής “όταν τρώμε δεν μιλάμε”. Όταν τρώμε μιλάμε, δενόμαστε, επικοινωνούμε.
Πολλοί από εμάς, και εγώ εννοείται, για την ευκολία μας πολλές φορές και για να προλάβουμε τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής μας “τεμπελιάζουμε” και “αφηνόμαστε” σε εύκολες λύσεις. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών μας. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα μυήσουμε στις γεύσεις με αγνά υλικά, στην ποικιλία που έχει να δώσει η μεσογειακή κουζίνα. Και για την υγεία τους αλλά και γιατί το φαγητό είναι δείγμα πολιτισμού. Αν ξεκινήσουμε αυτή τη διαδικασία από νωρίς, ίσως να μην είναι δύσκολο, καθώς τα παιδιά από τη φύση τους είναι δεκτικά και τους αρέσουν τα νέα πράγματα. Ωστόσο αν δεν το κάναμε τότε, ποτέ δεν είναι αργά. Τα παιδιά μας βλέπουν και κάνουν αυτό που κάνουμε. Ας κάνουμε την αρχή και όλα θα γίνουν.
Γράφει η Βάσω Κυριαζή.
Δες κι αυτό!
