Μ: Μαμά, τι είμαι;
Ν: Το πιο όμορφο κοριτσάκι του κόσμου
Μ: Εννοώ τι είμαι; τι είμαστε; Ο Μανού είναι σκύλος. Εγώ τι είμαι;
Ν: Άνθρωπος
Μ: Και τι είναι ο άνθρωπος;
Ν: Ενα είδος ζώου. Δηλαδή ένα ζωντανό πλάσμα. Που ζει πάνω στην γη.
Μ: Ο Μανού, ξέρει ότι είναι σκύλος;
Ν: Ο Μανού δείχνει να αναγνωρίζει άλλους σκύλους και να τους φέρεται σαν σκύλος. Αρα, νομίζω πως ναι. Ξέρει ότι είναι σκύλος. Μπορεί όμως να μην ξέρει τι είναι «σκύλος».
Μ: Και η γη είναι πλανήτης. Αλλά τι είναι πλανήτης;
Ξεκινώντας αυτές τις συζητήσεις, συνήθως οι γονείς μπαίνουν στην διαδικασία αόριστων απαντήσεων, ολίγον φιλοσοφημένων. Κάποιοι, λίγο πιο τολμηροί, προσθέτουν κι επιστημονικές εξηγήσεις.
Διαπιστώνουμε συχνά, ότι οι απορίες των παιδιών δεν έχουν, αρχικά, φιλοσοφικές διαστάσεις. Διεκδικούν την πραγματικότητα. Την ουσία.
Κι εκεί κολλάμε. Διαπιστώνουμε ότι κι εμείς, μεγαλώνοντας, έχουμε “χαθεί” στο άγχος της ύπαρξης μας και έχουμε προσωρινά θεραπευθεί με δανεικές φιλοσοφίες και διαρκώς αναθεωρημένες επιστημονικές μελέτες.
Αυτές οι απορίες σκάνε σαν βόμβα στα τακτοποιημένα ράφια του μυαλού μας και μας εξαναγκάζουν σε συγύρισμα.
Θέλω να πω την ξερή αλήθεια. Θέλω να ξέρει. Κι αν τρομάξει, να της δανείσω μερικά βιβλία, μερικά αποφθέγματα και πολύ αγάπη.
Να της πω ότι είμαστε «κάτι» που «ζει» πάνω σε μία «μπάλα» και ότι δεν είμαστε το κέντρο του «κάτι μεγαλύτερου» αλλά απλά μία κουκκίδα σε αυτό, ότι πιθανά δεν είμαστε οι μόνοι, ότι δεν έχω ιδέα τι υπάρχει εκεί έξω, ούτε τι είναι αυτό το «έξω». Να της πω ότι είμαστε η Version 10000000.101.2 του πιθήκου, με τρελό προσέσορα και απεριόριστη μνήμη , να της εξηγήσω την θεωρία του Δαρβίνου. Να της πω ότι το προσδόκιμο ζωής είναι τα 80 χρόνια και ότι πραγματικά δεν χρειάζεται να αγχώνεται για το τι υπάρχει εκεί έξω, διότι σίγουρα δεν είναι ο highlander.
Αλλά ζούμε το 2017 και πρέπει να αναθεωρήσω. Πρέπει να το ψάξω. Οπότε επιλέγω να το ψάξω μαζί της. Να αγοράσω βιβλία, να της δείξω εικόνες και κυρίως να τολμήσω να ξεστομίσω: “Δεν ξέρω”, “Δεν είμαι σίγουρη”.
Αυτό που εκτιμούμε ως αληθινό, ως de facto, είναι καθαρό αποκύημα των δικών μας γνώσεων, εμπειριών και κυρίως της δικής μας αντίληψης. Είναι λοιπόν δεδομένη η αέναη παραπληροφόρηση των παιδιών μας. Ας το ψάξουμε λοιπόν.
Οσο ζούμε μαθαίνουμε άλλωστε.
Σε τέτοιου είδους ερωτήσεις βέβαια, υπάρχει η εύκολη απάντηση: “ Μήπως να βάλουμε να δούμε Scooby Doo?”
