-Σήμερα δεν προλαβαίνω να έρθω να πάρω την μικρή από το νηπιαγωγείο, θα στείλω τον αδελφό της να την πάρει.
-Κανένα πρόβλημα. Είναι δεκαοχτώ χρονών;
-Ε, όχι, εννέα είναι. Αλλά την έπαιρνε και πέρυσι κάποιες φορές, ξέρει. Άλλωστε εδώ κοντά μένουμε.
-Λυπάμαι, αλλά θα πρέπει να έρθει να την πάρει κάποιος ενήλικος, ο οποίος θα μας φέρει κι αυτήν την υπεύθυνη δήλωση συμπληρωμένη από εσάς.
-Μα δεν έχω κάποιον άλλον να στείλω. Ο άντρας μου είναι στην δουλειά.
-Γιαγιά, παππούς, θεία, θείος; Στην ανάγκη και γείτονας, αλλά δεν μπορώ να δώσω το παιδί σε ένα άλλο παιδί να το προσέχει. Αν γίνει κάτι στον δρόμο, ποιος θα πάρει την ευθύνη; Το μεγάλο αδερφάκι;
-Καλά, θα δω τι θα κάνω. Αλλά με μια φορά δεν έγινε και κάτι, είπε η μαμά φεύγοντας δυσαρεστημένη.
Ναι, με μια φορά δεν έγινε και κάτι. Ή άμα γίνει, θα είναι μόνο για μία φορά.
Κάθε χρόνο, στην αρχή της χρονιάς, εξηγώ στους γονείς πως είναι υπεύθυνοι για την ασφαλή προσέλευση κι αποχώρηση των παιδιών από το σχολείο. Το τονίζω συνέχεια καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς. Κι όμως, μερικές φορές υπάρχουν γονείς που τα αφήνουν ένα χιλιόμετρο μακριά από το σχολείο, να περπατήσουν να έρθουν μόνα τους, για να φύγουν γρήγορα για τις δουλειές τους. Ένα χιλιόμετρο είναι πάρα πολύ για ένα τετράχρονο ή πεντάχρονο παιδί, ειδικά όταν δεν βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του εκπαιδευτικού, ο οποίος βρίσκεται ΜΕΣΑ στο σχολείο και δεν μπορεί να φανταστεί ότι έρχεται κάποιο παιδάκι ασυνόδευτο. Κάποιες φορές οι γονείς τα κοιτούν από μακριά, κάποιες όχι. Κάποιες φορές τυχαίνει να τα δούμε να έρχονται μόνα, από το παράθυρο, άλλες πάλι, ανοίγει η πόρτα και ψάχνουμε τον γονιό βλέποντας μια φατσούλα μόνη της. Και πάντα αναρωτιέμαι, τι μπορεί να είναι πιο σημαντικό από την ασφάλεια του παιδιού;
Με τόσους κίνδυνους να ελλοχεύουν παντού, τα παιδιά πρέπει να συνοδεύονται. Κι εδώ έρχεται η «σωτήρια λύση», ο Big Brother, ο μεγάλος αδελφός, η μεγάλη αδελφή. Ένα παιδί να συνοδεύει ένα άλλο παιδί!
Μα ένα εννιάχρονο παιδί είναι κι αυτό παιδί που χρειάζεται κι αυτό επίβλεψη. Θα μου πείτε, πολλοί έχουμε μεγαλώσει έτσι και δεν πάθαμε τίποτα. Ναι. Εμείς δεν πάθαμε. Όμως κάποιοι έπαθαν.
Θυμάμαι που με άφηναν κι εμένα κάποιες φορές να προσέχω για πέντε λεπτά τον μικρότερο, κατά δύο χρόνια, αδερφό μου. Θυμάμαι πόσο μεγάλη και υπεύθυνη ένιωθα. Αλλά και πως μετά από τρία λεπτά είχα ήδη σκεφτεί ένα σωρό σκανδαλιές που θα μπορούσα να κάνω και να τα φορτώσω στο καημένο το αδερφάκι μου! Ή να τον στείλω σε καμιά «επικίνδυνη αποστολή» στο μπαλκόνι, να πετάξει πατάτες ή αχλάδια στους γείτονες απέναντι ή χειρότερα, στους περαστικούς από κάτω. Έχετε φάει πατάτα στο κεφάλι που να πέφτει από τον δεύτερο όροφο πολυκατοικίας; Όχι; Τότε μάλλον δεν περάσατε κάτω από το σπίτι μου όταν ήμουν εννιά ετών. Ή δέκα. Ή έντεκα.
Τα παιδιά, είναι παιδιά. Ας μην υπερεκτιμούμε τις δυνατότητές τους. Οι έφηβοι, είναι κάτι διαφορετικό. Μπορούν ίσως με κάποια μεγαλύτερη ωριμότητα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως φύλαξη των Βενιαμίν της οικογένειας. Αλλά και πάλι, κανένα παιδί ή έφηβος δεν θέλει να νιώθει ότι έχει την ευθύνη για τα μικρότερα αδέρφια του. Τα παιδιά είναι ευθύνη των γονέων τους και μόνο. Επομένως, δεν έχουν καμία υποχρέωση να προσέχουν τα μικρότερα αδέρφια τους. Ίσως σε κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις, πχ μονογονεϊκών οικογενειών, να μην υπάρχει άλλη λύση από αυτήν ,αλλά και πάλι η ευθύνη που φέρει ο γονέας είναι τεράστια..
Κάποιες φορές οι γονείς μαλώνουν τα μεγαλύτερα παιδιά τους που δεν πρόσεχαν σωστά τα μικρότερα και έπεσαν/ χτύπησαν κ.ο.κ. Ελάτε όμως για λίγο στην θέση αυτών των παιδιών. Είσαι οχτώ χρονών στην παιδική χαρά. Το μόνο που έχεις στο μυαλό σου είναι να τρέξεις, να παίξεις, να γελάσεις, να κάνεις φίλους. Πόσο στ’ αλήθεια θα μπορείς να «ρίχνεις μια ματιά» στην μικρή σου αδερφή; Ή πόσο θέλεις αλήθεια να το κάνεις;
Πριν λίγες μέρες διάβαζα κάποια άρθρα που υποστήριζαν πως μεγάλο ποσοστό παιδιών που είχε σημαντικό μερίδιο της ευθύνης της ανατροφής των μικρότερων ως babysitters, δεν επιθυμούσαν ως ενήλικες να κάνουν δικά τους παιδιά. Το βάρος της ευθύνης που επωμίστηκαν μικρά, σημάδεψε τόσο αυτά τα παιδιά, που πλέον θέλουν να χαρούν μια ανέμελη ζωή, χωρίς περαιτέρω ευθύνες. Και μάλιστα, συνήθως είναι τα παιδιά που φαίνονταν «πιο ώριμα για την ηλικία τους» που επωμίζονται περισσότερες τέτοιες ευθύνες κι όταν μεγαλώσουν συνδέουν το μεγάλωμα των παιδιών με καταναγκαστικό έργο με αποτέλεσμα είτε να μην κάνουν δικά τους παιδιά είτε να δυσκολεύονται πολύ στην ανατροφή των.
Επομένως, την επόμενη φορά που θα ετοιμαστούμε να αγγαρέψουμε την δεκάχρονη κόρη μας, να προσέξει για μισή ωρίτσα την εξάχρονη αδερφή της ώστε να πεταχτούμε μέχρι το σούπερ μάρκετ, ας φροντίσουμε να βρούμε πρώτα ποιος θα προσέχει και τις δύο.
