– Μπράβο σου, αλλά μπορούσες να τα καταφέρεις και καλύτερα… – Είσαι πολύ καλή, αλλά μόνο 13 στην ιστορία; – Μάνα πέρασα Αθήνα, στους πρώτους 40! Στη σχολή που ήθελα! – Ε, καλά, δεν μπήκες και στην πρώτη δεκάδα… Ανικανοποίητοι γονείς – απογοητευμένα παιδιά, σημειώσατε 1.
Αλήθεια, ανήκεις κι εσύ στους ανικανοποίητους γονείς, που δεν είναι ποτέ και με τίποτα ευχαριστημένοι;
Ανήκεις σε αυτούς που πιστεύουν πως με ένα «μπράβο» το παιδί θα χαλαρώσει, οπότε έχεις την επίκριση στον αυτόματο, θέτοντας τον πήχη κάθε φορά και πιο ψηλά, γιατί «πρέπει το παιδί να έχει στόχους». Ποιους στόχους;
Τους δικούς σου;
Αυτούς που δεν κατέκτησες εσύ και που για κάποιο εντελώς εγωιστικό λόγο, πρέπει το παιδί σου να εκπληρώσει;
Ή μήπως είσαι ένας από αυτούς που θα διατυμπανίσουν τα επιτεύγματα του παιδιού τους για να εισπράξεις τα συγχαρητήρια, αφού το παιδί: «Από σένα πήρε βρε και τα κατάφερε…»
Με πόσα διπλά μηνύματα γεμίζεις τον εγκέφαλο του παιδιού σου;
Είναι καλό αλλά μπορούσε να τα καταφέρει και καλύτερα;
Πόσο καλύτερα;
Με ποια μεζούρα μετράς τα κατορθώματά του;
Με τη μεζούρα της δικής σου φιλοδοξίας ή με το μετρητή της ματαιότητάς σου;
Τελικά είναι καλό το παδί ή όχι. Και στην επιτυχία του εσύ πώς απαντάς; Με ένα μίζερο μπράβο; Καλύτερα να είχες σωπάσει. Μικρότερη ζημιά θα έκανες…
Βαθμοί, επιδόσεις, τρίμηνα και τετράμηνα, πονοκέφαλος και μουρμούρα και σύγκριση με άλλα παιδιά, άλλη αρρώστεια αυτή! Τα παιδιά έχουν ανάγκη από την επιβράβευση και την επιβεβαίωσή μας σε κάθε τους προσπάθεια, για να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, για να πιστέψουν στον εαυτό τους και να ανοίξουν τα φτερά τους στη δημιουργία.
Κάθε φορά που η προσπάθειά τους στέφεται από ένα «ναι, μεν αλλά» τους ψαλιδίζεις κι ένα κομμάτι από τα φτερά τους για να πετάξουν στην επόμενη προσπάθεια.
Τα σπρώχνεις στην αμφιβολία, στο «μάλλον δεν αξίζω» και στο «δεν θα τα καταφέρω». Τα βάζεις να τρέξουν την κούρσα του ανικανοποίητου, αφού και στην επόμενή τους προσπάθεια κάτι θα βρεις για να ακυρώσεις την επιτυχία τους. Και πάλι απ’την αρχή…
Είναι μεγάλη η απογοήτευση της ματαίωσης, κάθε φορά που το παιδί σου δε φτάνει να εκπληρώσει τις «Μεγάλες Προσδοκίες» σου. Είναι μεγάλος ο πόνος της ακύρωσης, και της επισφράγησης ότι δεν αξίζει, αφού ο σημαντικός άλλος, ο γονιός του, εσύ δηλαδή, τον ακυρώνεις γιατί δεν κατάφερε να φέρει το αποτέλεσμα που εσύ βλακωδώς του είχες ορίσει.
Αλήθεια, φέρε λίγο τον εαυτό σου στη θέση του παιδιού σου… Θα σου άρεσε να σε μειώνουν, να μη σε επιβραβεύουν, να σε ακυρώνουν;
Πώς θα ένιωθες αν σου έθεταν ένα στόχο που είναι τόσο έξω από σένα, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τη δική τους ματαιοδοξία;
Μια χαμηλή επίδοση ή ένας χαμηλός βαθμός σε μια εξέταση ή στον έλεγχο του τετραμήνου δεν σημαίνει απαραίτητα και το τέλος του κόσμου. Αντίθετα, ούτε ένας τέλειος βαθμός εξασφαλίζει την επιτυχία ή επιβεβαιώνει γνώση.
Προτίμησε το παιδί σου να έχει ένα μέτριο βαθμό που θα αντικατοπτρίζει τη γνώση του, παρά ένα παπαγάλο που το 20αρι του δεν είναι παρά αποτέλεσμα της αποστήθισης.
Ανήκω στη γενιά που έδωσε εξετάσεις με τις δέσμες. Που αποστήθισε ένα απαίσιο γκρι βιβλίο ιστορίας, ου έβγαζε σπυριά κάθε φορά που το έπιανε στα χέρια της. Που έγραψε πολύ καλά στις Πανελλήνιες και που πίστεψέ με δε θυμάται ούτε ένα κόμμα, ούτε μια τελεία…
Αυτό θες πραγματικά για το παιδί σου;
Να φαίνεται κι όχι να είναι;
Να αγγίζει επιφανειακά τη γνώση κι όχι να την κατακτά;
Μάθε στο παιδί σου να θέτει στόχους και να τους κατακτά. Να προσπαθεί ξανά και ξανά, να μαθαίνει από τη διαδικασία κι όχι απαραίτητα από το αποτέλεσμα. Να πιστεύει στον εαυτό του και να του δίνει ευκαιρίες να δοκιμάζει και να πραγματοποιεί. Μάθε του να κυνηγά την ουσία κι όχι την επιφάνεια.
Αυτό που θέλουν ν’ακούσουν τα παιδιά είναι:
- «Πιστεύω σε σένα»
- «Θα τα καταφέρεις»
- «Είμαι δίπλα σου»
Για κάθε:
- «Μπορούσες και καλύτερα»
- «Η Μαρία τα πήγε καλύτερα από σένα»
- «Μα καλά, δεν μπορείς να πάρεις καλύτερο βαθμό;»
- «Τα Καλλιτεχνικά που πήρες 20, ε, δεν είναι και κανένα σοβαρό μάθημα»
Βάλε στο λεξιλόγιο σου φράσεις όπως:
- «Είμαι περήφανος για σένα»
- «Μπράβο σου που πέτυχες το στόχο σου»
- «Είσαι μοναδικός γι’αυτό που κατάφερες»
- «Σε αγαπώ»
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
Διαβάστε επίσης:
Η συμμετοχική ανάγνωση κάνει τα παιδιά πιο έξυπνα και πιο επιτυχημένα
