Συναντώντας μια παλιά μου φίλη, μητέρα δυο παιδιών, πιάσαμε τη συζήτηση για τα παιδιά μας. Μέσα σε λίγα λεπτά μου ανέλυσε όλη τη θεωρία του attachment parenting (που τίποτα δεν έχω με αυτό, ίσα, ίσα), μου είπε ότι μεγάλωσε τα παιδιά της μόνο με baby wearing (έχοντάς το κολλημένο πάνω της σε ένα μάρσιπο) μέχρι καλά κι εδώ, και μου έσκασε το παραμύθι του “ανήκειν” στο αντιεμβολιαστικό γονεϊκό λόμπι, αναλύοντάς μου όλες τις παρενέργειες που έχει διαβάσει εδώ κι εκεί, τις οποίες προκαλούν τα εμβόλια.
Δεν θα αναλύσω το θέμα του εμβολιασμού, και πόσο τραγικό είναι να μην εμβολιάζεις το παιδί σου, αλλά θα αναφερθώ στη νέα γενιά γονιών που έχει κάνει την εμφάνισή της. Είναι οι “new age” γονείς, συνήθως μορφωμένοι και οικονομικά ευκατάστατοι, οι οποίοι μελετούν όλες τις νέες θεωρίς περί μεγαλώματος των παιδιών, θεωρώντας τις trend και υιοθετώντας τις. Μέχρι εδώ θα ήταν όλα καλά, ο καθένας στην τελική μεγαλώνει το παιδί του όπως εκείνος νομίζει – αρκεί να μην βλάπτει το δικό μου – βλέπε εμβόλια. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιος βγάζει τον δικό σου τρόπο διαπαιδαγώγησης “άκυρο” και “απαρχαιωμένο” – είναι δεν είναι – αλλά και ο κομπασμός με τον οποίον υπερασπίζεται τις θεωρίες του.
Το “πρόβλημα” με αυτούς τους εναλλακτικούς γονείς και αυτό που τους διαφοροποιεί από τους “συμβατικούς” δεν είναι αυτό που κάνουν, αλλά ότι μιλάνε διαρκώς γι’ αυτό προσπαθώντας να σε πείσουν, ή κομπάζοντας. Αυτό που ίσως δεν καταλαβαίνουν είναι ότι υπάρχουν κι άλλοι γονείς που δοκιμάζουν νέα πράγματα με τον δικό τους τρόπο απλά δεν το έχουν αναγάγει σε lifestyle. Υπάρχουν πολλοί γονείς εκεί έξω υπέρμαχοι του παρατεταμένου θηλασμού, της συγκοίμησης και της κατ’ οίκον εκπαίδευσης που δεν πέφτουν να σε φάνε αν εσύ έχεις αντίθετη άποψη από αυτούς, ούτε αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως διαφωτιστές της γονεϊκότητας ή κατόχους του ιερού δισκοπότηρου του πως μεγαλώνεις ένα παιδί.
Έχω τύχει ως μητέρα, σε σελίδα με πολλούς ακόλουθους, που συζητούνται πολλά θέματα, τα περισσότερα από αυτά άκρως ενδιαφέροντα, που σου δίνουν μια όψη διαφορετική. Και είτε συμφωνείς είτε όχι με τις απόψεις τους, η τροφή για σκέψη είναι αδιαμφισβήτητη. Ωστόσο αν ένας γονιός κάνει το λάθος να διαφωνήσει ή να γράψει κάτι που δεν συγκλίνει με την θεωρία των υπολοίπων, συχνά αντιμετωπίζεται επικριτικά και με απαξιωτικό τρόπο.
Εκεί έγκειται η δική μου διαφωνία ως μητέρα. Δεν είμαστε στρατόπεδα, οι new age και οι άλλοι, οι θιασώτες του attachment parenting και οι υπόλοιποι και πάει λέγοντας. Στο τέλος της ημέρας όλοι γονείς είμαστε που έχουμε ένα κοινό στόχο. Να μεγαλώσουμε όσο πιο σωστά γίνεται τα παιδιά μας. Κανένας δεν κατέχει την ιερή γνώση. Αλλά ακόμα κι αν νομίζει ότι την κατέχει, ας τη μοιραστεί με τους υπόλοιπους με ευγένεια και ενσυναίθηση και όχι επιβάλλοντάς την επειδή κατά τη γνώμη του “ξέρει καλύτερα”.
