Και ενώ η Αναπληρώτρια Υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης ετοιμάζεται να ανοίξει τα σχολεία για brunch και ποτό μέχρι τις 8 το βράδυ, το Υπ. Υγείας αποποιείται το ρόλο του, και γίνεται υπουργείο νοσηρής Αναισθησίας.
Εάν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα τελευταία χρόνια στη συνεισφορά της επιστήμης, είναι η εξέλιξη των ειδικοτήτων που βοηθούν τα παιδιά με διάφορες αναπτυξιακές ή συναισθηματικές δυσκολίες ώστε να γίνουν πιο λειτουργικά και να μπορούν να συμμετέχουν στην καθημερινότητα της οικογένειάς τους και των συνομηλίκων τους.
Ειδικοί παιδαγωγοί, εργοθεραπευτές, λογοπεδικοί, λογοθεραπευτές, ψυχοθεραπευτές, θεραπευτές μουσικής ή θεατρικής αγωγής, γίνονται οι τελευταίοι τροχοί της άμαξας ενώ θα έπρεπε να είναι η κεντρική μηχανή που θα κινεί όλο το σύστημα, στηρίζοντας τα παιδιά που μέχρι λίγες δεκαετίες πριν ήταν «κλειστά», «αντικοινωνικά», «αδιάφορα», «μοναχικά», υπερβολικά ζωηρά», «απρόσεχτα»…και ο κατάλογος των χαρακτηρισμών δεν έχει τελειωμό!
Το κράτος, λοιπόν, στα πλαίσια στα πολιτικής «εξυγίανσης» αποφάσισε να ρίξει στον απόλυτο ηθικό θάνατο τα παιδιά που χρειάζονται βοήθεια και ενισχυτικές θεραπείες για να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές απαιτήσεις του σχολείου και των κοινωνικών συναναστροφών.
Ζεις λοιπόν με τη δυσκολία, το βάρος, ή –για κάποιους- την πρόκληση ενός προβλήματος του ανθρώπου που αγαπάς πάνω από τη ζωή σου , του παιδιού σου, και έρχεται μια ωραία ημέρα το κράτος …πρόνοιας να υποβαθμίσει τις υπηρεσίες όλων των ειδικοτήτων που μπορούν να κάνουν καλύτερη τη ζωή τη δική σου και τη ζωή του παιδιού σου.
Όντας ανίκανοι να ελέγξουν τυχόν καταχρήσεις που γίνονται στον τομέα των ενισχυτικών θεραπειών και των θεραπειών στήριξης– ποιος θα το πίστευε αυτό για την Ελλάδα- τους βάζει όλους σε έναν κουβά, απλά και ισοπεδωτικά, ακολουθώντας την εναλλακτική ιατρική πονάει χέρι , κόβει χέρι.
Επειδή κανείς δεν δουλεύει για την πλάκα του και δεδομένου ότι αυτές οι ειδικότητες είναι μια πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα δουλειά ΔΙΚΑΙΩΣ θα αρνηθούν να πληρώνονται με ποσά που αγγίζουν το όριο των 3 και 5 ευρώ την ώρα. Οπότε θα μπει στο πρόγραμμα η … προοδευτική ιδέα που λέει: όποιος μπορεί θα πληρώσει για να βοηθήσει το παιδί του, οι υπόλοιποι μπορούν κάλλιστα να στηριχτούν σε προσευχές, ευχέλαια και ξεματιάσματα!
Αν δεν είσαι γονιός παιδιών με δυσκολίες δεν ΝΙΩΘΕΙΣ τις σημαίνει όλο αυτό που έχει υποκινηθεί αυτές τις ημέρες. Αν σου έκοβαν τα πόδια θα ήταν καλύτερα, αν σου φίμωναν το στόμα, θα παλευόταν. Να σου απαγορεύουν όμως τη δυνατότητα να βοηθήσεις το παιδί σου, αυτό δεν μπορείς να το διαχειριστείς.
Δεν είμαι μαμά παιδιού με δυσκολίες. Έχω εργαστεί όμως, λόγω ειδικότητας, με όλους αυτούς τους επιστήμονες που δείχνουν το φως στην άκρη ενός τούνελ, και έχω μιλήσει με πολλούς γονείς που δίνουν έναν καθημερινό αγώνα που δεν έχει χώρο για ξεκούραση, για χαλάρωση για ξεγνοιασιά…μόνο τη διαρκή έγνοια και φροντίδα για το παιδί τους.
Ας βγούμε λίγο από τη βολή μας και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως νιώθει κάποιος που δεν τον αφήνουν να βελτιώσει τη ζωή του παιδιού του… Ας συνειδητοποιήσουμε πόσο βαρύ είναι να κόβεις σε κάποιον την ελπίδα να ζήσει καλύτερα.
Και μην ξεχνάτε ότι η κατανόηση των δυσκολιών των άλλων είναι ένδειξη νοημοσύνης.
Ας δείξει επιτέλους κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία ότι έχει ένα στοιχειώδη δείκτη νοημοσύνης. Όσο για το κράτος πρόνοιας… είναι κρίμα που «καταργεί», με τον τρόπο του όλες αυτές τις ειδικότητες. Θα μπορούσαν να το βοηθήσουν να βελτιώσει την ανύπαρκτη νοημοσύνη του και την πλήρη αντικοινωνικότητά και ανικανότητά του.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!
Διαβάστε επίσης:
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σε συνθήκες πολέμου
Αυτισμός: Η αρχή του παγόβουνου: «κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μας»
