Κακά τα ψέματα… πριν ένα χρόνο περίπου, όλες θέλαμε να βγει η Χίλαρι. Λίγο αντιπαθητική βέβαια, καθόλου child friendly και πρέσβειρα του κέρατου αλλά… γυναίκα, μία από μας. Μία από μας που δεν σφυρίζουμε στα νεαρά αγόρια όταν περνάνε τον δρόμο, που δεν καρφωνόμαστε στο καβάλο τους μέσα στο λεωφορείο, που δεν κοιτάμε τους άντρες συνεργάτες μας με μισό μάτι όταν μας ανακοινώνουν ότι περιμένουν παιδί και δεν τους προτείνουμε δουλειές των 500 ευρώ ίσα ίσα για να βγαίνουν απ’ το σπίτι και να νιώθουν ίσοι με μας.
Η γυναίκα με δύναμη ήταν σύμβολο από την αρχαιότητα και πολύ πριν από το φεμινιστικό κίνημα. Πως όμως μεταβολίζεται από τα σύγχρονα media;
Οι γυναίκες πολιτικοί αναγνωρίζονται είτε ως άντρες φυλακισμένοι σε ένα άχαρο γυναικείο σώμα ή ως σαχλοκούδουνα cheer leaders των πολιτικών κομμάτων.
Οι γυναίκες επιχειρηματίες είναι συνήθως αναγνωρισμένες μόνο ανάμεσα στο είδος τους πουλώντας ρούχα, μίξερ ή βερνίκια νυχιών.
Οι γυναίκες καλλιτέχνες θεωρούνται ψυχασθενείς που επενδύουν σωστά τον ελεύθερο χρόνο και το ταλέντο τους…όχι ότι ο μουσακάς δεν θέλει ταλέντο, αλλά μπορεί να μην έχεις βρει σωστή μελιτζάνα και να ‘χεις μπογιές στο σπίτι.
Μετά είναι οι γυναίκες στην παροχή υπηρεσιών τις οποίες γνωρίζουμε από τα ρεπορτάζ του Θοδωράκη (όταν ήταν ακόμη δημοσιογράφος) ως καρικατούρες : η ξανθιά ταξιτζού, η πεντάσχημη επιστήμονας, η δικηγορίνα που τα ‘φτιαξε με τον φονιά…
And last but not least… οι μανάδες… Αυτή η τεράστια καταναλωτική δύναμη που σαρώνει από κλάμερ μέχρι οικολογικά παγουρίνο για να καταλήξει ότι «σαν τη μητρότητα δεν έχει, όλα τα άλλα είναι λάθος, ας παραδοθώ στα μαμαδο-blogs και στην ψυχανάλυση».
Και καλά η Χίλαρι… Εμείς δεν ντρεπόμαστε να πατάμε το ιερό χώμα στο οποίο άντρες ηθοποιοί έπαιξαν για πρώτη φορά πριν χιλιάδες χρόνια τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, το σύμβολο της ευφυίας, της ισότητας και της ατομικής ελευθερίας; Μήπως ρε κορίτσια ξεχαστήκαμε στον μεσαίωνα;
Καταδικάζουμε πρόθυμα την μπούργκα καθώς αυτή επελαύνει στην Ευρώπη αλλά κοροιδεύουμε τους εαυτούς μας αν νομίζουμε ότι ο Μεσαίωνας είναι δικό τους πρόβλημα κι όχι δικό μας. Εμείς δεν καιγόμαστε σαν μάγισσες στην εργασιακή πυρά; Δεν αποδεχόμαστε χαμηλές αμοιβές και κυλιόμενα ωράρια όταν τα παιδιά μας σχολάνε στις 12:00;
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
