Το σχολείο ανέκαθεν αποτελούσε μια βασική μονάδα συνοχής του κοινωνικού ιστού. Είναι ένα αδιαμφισβήτητο πλαίσιο σταθερότητας σε οποιαδήποτε εποχή και κυρίως στους λεγόμενους, χαλεπούς καιρούς. Θεωρώντας, λοιπόν, το σχολείο κοινωνική μονάδα ακαδημαϊκής και κοινωνικοσυναισθηματικής ανάπτυξης σήμερα, καλείται, για άλλη μια φορά, να παίξει το ρόλο του συνδετικού κρίκου σε μια κοινωνία ταλανίζεται από κρίσεις μικρές ή …κρισάρες!
Μέσα από αυτό το πρίσμα, φαντάζομαι, το Υπουργείο Κοινωνικής Πολιτικής εξήγγειλε την πρόθεσή του για παράταση της λειτουργίας του σχολείου μέχρι τις 20.00μμ, προσθέτοντας στο ολοήμερο τη δημιουργική απασχόληση. Σήμερα, που το ωράριο εργασίας, όσων έχουν την τύχη να εργάζονται, έχει ξεφύγει από τα πλαίσια του 8αώρου και οι οικονομικές συνθήκες δεν επιτρέπουν επενδύσεις σε νταντάδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, έρχεται μια πρόταση -που είναι ακόμα στα σκαριά- να δώσει μια λύση.
Μέχρι εδώ ωραία και καλά. Υπάρχει όμως πάντα και εκείνο το αλλά που προκύπτει φυσιολογικά και καθόλου κακοπροαίρετα. Μήπως με αυτή την πρόταση επιχειρείται να αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα των εξαντλητικών ωραρίων ή της διπλοβάρδιας, γιατί δεν φθάνουν οι μισθοί; Μήπως θα ήταν πιο φρόνιμο να αντιμετωπίζεται η υπερεργασία και να μην επιβραβεύεται με τη διάθεση χώρων φύλαξης;
Αν πάλι σκεφθούμε ότι είναι πολλά τα σχολεία που αδυνατούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες του ολοήμερου, ή υπάρχουν ειδικότητες που δεν έχουν εμφανιστεί γιατί, λεφτά … δεν υπάρχουν, με ποιο ακριβώς τρόπο θα καλυφθούν όλες αυτές οι θέσεις εκείνων που θα προσφέρουν δημιουργική απασχόληση;
Το ζητούμενο τελικά είναι να βρούμε που θα αφήνουμε τα παιδιά μας για να δουλεύουμε σαν τους είλωτες για τα βασικά; Ή να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο που έχει πιάσει πάτο;
Αντί δηλαδή να θεραπεύσουμε την αιτία ασχολούμαστε με το σύμπτωμα. Και πόσο υγιές είναι τελικά για ένα παιδί να παραμένει στο χώρο του σχολείου 8-10 ώρες; – και χωρίς ένσημα! Το ζητούμενο δεν είναι περισσότερο χρόνος με την οικογένεια; Ο στόχος δεν είναι το μαζί και όχι το «τα λέμε το Σαββατοκύριακο»;
Μπορεί κάτι να μου διαφεύγει. Ίσως έχω γίνει καχύποπτη – γιατί άραγε; Όπως και να έχει, κουβέντα κάνουμε, γιατί σε αυτή τη χώρα από το σκέφτομαι μέχρι το πράττω διαγαλαξιακή απόσταση.
