Οι συγκεντρώσεις των γονέων στα σχολεία είναι συνήθως οι πιο διαφωτιστικές. Κυρίως για το που βρίσκονται οι άλλοι και που βρίσκεσαι εσύ. Γιατί όσο κι αν δεν μας άρεσει, είμαστε όντα που λειτουργούμε εν σχέσει και συγκρινόμενοι (με την παραγωγική έννοια) αντιλαμβανόμαστε πολλά για τον εαυτό μας.
Υπάρχουν πάντα μητέρες, και μιλάω ως μητέρα, που θαυμάζω, θα ήθελα πολύ να τους μοιάσω, που είναι φτιαγμένες κυριολεκτικά γι’ αυτόν τον υπέροχο και δύσκολο ρόλο. Μάνες που καταφέρνουν να ισορροπούν τέλεια ανάμεσα στο “μαμά” και στο “σύζυγος” και το “γυναίκα” χωρίς να χάνουν ούτε ένα κομμάτι τους, χωρίς ο ένας ρόλος να παρεισφρύει μέσα στον άλλον, χωρίς να τεμαχίζουν τις ανάγκες τους αναγκαστικά.
Υπάρχουν άλλες, όπως εγώ, που το παλεύουμε μια έτσι, μια γιουβέτσι, με τις καλές και τις κακές μέρες μας και που μετρώντας τες, συχνά οι κακές είναι οι περισσότερες. Ωστόσο προσπαθούμε, συμβουλευόμαστε όσες θεωρούμε ότι τα πάνε καλύτερα, βοηθάμε ή μια την άλλη και το πράγμα κυλά σε γενικές γραμμές.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες που συμπεριφέρονται, σαν να είναι ταμένες στον στίβο της μητρότητας, που έχουν κάνει τον εαυτό τους στην άκρη, που περιστρέφονται μόνο γύρω από τα παιδιά τους και η συναισθηματική τους γκάμα αυξομοιώνεται ανάλογα με αυτά. Αυτό δεν θα αποτελούσε καν θέμα συζήτησης αν οι γυναίκες αυτές “έβλαπταν” μόνο τον εαυτό τους. Αν δήλαδή, είχαν αποφασίσει να μονάσουν μέσα τους, να κλείσουν τα μάτια στον έξω κόσμο και να ζουν και να αναπνέουν μόνο για το παιδί τους. Το πρόβλημα είναι ότι άθελά τους, γιατί οι προθέσεις τους είναι μόνο καλές – κάνουν κακό στα καημένα τα παιδιά τους.
Διάβασε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
