Την αρχική έμπνευση μου να φωτογραφίσω την κόρη μου, μου την έδωσε μια φίλη, λέγοντας μου: αν είχα εδώ την κόρη σου θα έκανα πολλά φωτογραφικά project μαζί της με διαφορετικούς ρόλους. Τότε μου έστειλε και δυο φωτογραφίες από το internet με παιδάκια της Βικτωριανής εποχής να ποζάρουν για ζωγραφικούς πίνακες. Εκεί ξεκίνησαν και οι ιδέες για διαφορετικούς ρόλους από διαφορετικές εποχές ή βγαλμένους από ήρωες αγαπημένων παραμυθιών που διάβαζα στην κόρη μου όταν ήταν μικρή, ξανά και ξανά. Επί μέρες σκεφτόμουν, έψαχνα στοιχεία και τρόπους για να υλοποιήσω τις σκέψεις αυτές.
Τελικά, αποφάσισα να φτιάξω διαφορετικές ιστορίες που εκτυλίσσονται σε διαφορετικές εποχές. Οι φωτογραφίες με τον γάτο μας είχαν να κάνουν με την βικτωριανή εποχή και τις αντίστοιχες φωτογραφίες ή πίνακες που απεικόνιζαν παιδάκια να ποζάρουν με την γάτα τους.
Όταν ολοκληρώθηκε η πρώτη σειρά φωτογραφιών το επόμενο θέμα ήταν η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Εκείνο όμως που ήθελα να πραγματοποιήσω και με έτρωγε σαν ιδέα ήταν τα evacuation children του Λονδίνου, δηλαδή τα παιδάκια που έστειλε η αγγλική κυβέρνηση τότε σε διάφορες επαρχίες για να τα γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου στον Β´ παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό λαμβάνοντας υπόψιν ότι η πεθερά μου ήταν ένα από αυτά τα παιδιά με άγγιξε και πιο πολύ από τα άλλα δυο. Είχα την ιστορία μπροστά μου και μάρτυρα που μου έδωσε τις απαραίτητες λεπτομέρειες, ώστε να στήσω μια φωτογραφική διήγηση.
Η υλοποίηση έγινε βήμα βήμα από μένα. Με στολές που αγόρασα, με προσωπικά αντικείμενα. Η φωτογράφιση με τον γάτο έγινε μέσα στο αυτοσχέδιο στούντιο που έχω σπίτι. Τα άλλα δυο concept έγιναν έξω. Η Αλίκη έγινε σε ένα δάσος κοντά στο σπίτι τον Νοέμβριο παίζοντας με τα φθινοπωρινά φύλλα. Η κόρη μου φορούσε την στολή της Αλίκης και πόζαρε βάζοντας μέσα και δικές της ιδέες ελεύθερα. Το κρύο ήταν τσουχτερό και μεταξύ λήψεων της έβαζα το παλτό της για λίγο.
Η θεματική του evacuation child είχε λίγο πιο περίεργες συνθήκες. Θεώρησα ότι εφόσον τα παιδάκια μεταφέρθηκαν τότε με τρένα στον προορισμό τους (ένας από αυτούς ήταν και η Κορνουάλη όπου μένουμε) ένας σταθμός τρένου θα ήταν ιδανικός για την φωτογράφιση. Βρήκα ένα σταθμό 8 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου που ήξερα ότι περνάει μόνο ένα τρένο ανά μια ώρα. Φεύγοντας από το σπίτι ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και ζεστός. Μέσα σε δέκα λεπτά μέχρι να φτάσουμε στον σταθμό έπεσε πυκνή ομίχλη στην περιοχή. Φτάσαμε στον σταθμό όπου έγινε η φωτογράφιση με μεγάλη συγκίνηση από την μεριά μου αλλά νομίζω και του παιδιού. Κράτησε μόνο μισή ώρα χωρίς εξωτερικό φωτισμό ή φλας. Η ομίχλη και ο φωτισμός ήταν με το μέρος μας. Γυρίζοντας σπίτι ήξερα για πρώτη φορά ότι είχα κάτι διαφορετικό στα χέρια μου.
Η κόρη μου ανυπομονούσε για τον κάθε ρόλο. Κάθε εβδομάδα με ρωτούσε τι project θα κάνουμε αυτό το Σαββατοκύριακο, τι θα ντυθεί; Της εξηγούσα το κάθε τι με λεπτομέρειες ειδικά το τελευταίο θέμα με τα παιδάκια του Λονδίνου. Της είπα “θα κάνεις την γιαγιά σε αυτό, γι’ αυτό μην χαμογελάς πολύ σε αυτές τις φωτογραφίες γιατί δεν αναφερόμαστε σε μια πολύ ευχάριστη εποχή. Όταν φτάσαμε εκεί το παιδί μου είπε: “μαμά έχω κάποιες ιδέες”, εκεί λοιπόν την άφησα να μου δείξει τις ιδέες αυτές.
Έδωσα ελάχιστες οδηγίες, η κόρη μου καθοδήγησε χωρίς να έχει την γνώση και την εμπειρία όλο το φωτογραφικό αποτέλεσμα. Φύγαμε από εκεί με ιδιαίτερη συγκίνηση, έχοντας στη σκέψη μας αυτά τα παιδιά που, όπως είπα και πριν, είχε στείλει η Αγγλική Κυβέρνηση στην επαρχία για να σωθούν από τους βομβαρδισμούς. Η ομίχλη διαλύθηκε πολύ σύντομα μετά από αυτό. Έκανα μια δημοσίευση κάποιων τον φωτογραφιών στο προφίλ μου στα social media. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα τα σχόλια, ειδικά από κάποιους ανθρώπους που οι γονείς τους ήταν μέσα σε αυτά τα παιδιά και είδαν μέσα από τις φωτογραφίες μου τις ιστορίες τους να ζωντανεύουν. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι τελικά κάτι κάναμε εδώ, κάτι προσφέραμε.
Κείμενο – Φωτογραφίες : Μαρία Ράμπια
