Ας καταρρίψουμε τον μύθο ότι μόνο οι γονείς καταπιέζουν τα παιδιά. Πολλές φορές συμβαίνει και το αντίθετο.
Παιδιά και καταπιεσμένοι γονείς. Ναι, τα παιδιά καταπιέζουν τους γονείς. Θα μου πείτε, πως γίνεται αυτό; Για σκεφτείτε λίγο. Πόσες φορές έχετε ακυρώσει έξοδο, επειδή το παιδί δεν θέλει να κοιμηθεί στη γιαγιά; ή πόσες φορές έχετε να πάτε ένα σινεμά όταν για τρίτο στη σειρά Σαββατοκύριακο το παιδί έχει πάρτι, χοροεσπερίδα, βόλτες με τους φίλους του, όπου πρέπει να το συνοδέψεις και να είσαι τριγύρω σαν τον καρχαρία γιατί δεν είναι και τόσο μεγάλο ακόμα; Πόσες φορές θέλατε να συναντήσετε τις φίλες σας και το παιδί σας είπε ότι «δεν γίνεται αυτό γιατί θα έρθει εδώ η φίλη μου για sleepover»;
Είναι γεγονός πως τα παιδιά συνειδητά ή ασυνείδητα συχνά καταπιέζουν το είναι μας. Και κυρίως τα Σαββατοκύριακα. Μα, τους το επιτρέπουμε θα πείτε. Αυτό ακριβώς. Τους το επιτρέπουμε εν ονόματι της ομόνοιας, της σύμπνοιας, της υγιούς ψυχολογίας τους και της αδυναμίας που τους έχουμε. Μέσα μας όμως νιώθουμε στριμωγμένοι ανάμεσα στο “χρέος” μας απέναντί τους και στα “θέλω” μας.
Και άντε την ξεχνάμε την έξοδο. Πόσες φορές όταν αποφασίζεις να φέρεις φίλους στο σπίτι, δεν τριγυρνάνε γύρω σου σαν τις μέλισσες λέγοντας, “τι σε πειράζει να καθίσω κι εγώ μαζί σας στο σαλόνι τώρα που θα έρθουν οι φίλοι σας;” Ή “να μείνω λίγο ακόμα;”, “δεν νυστάζω”, “βαριέμαι στο δωμάτιο μου”, και αλλά πολλά.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή και είχαμε κόσμο στο σπίτι, μια μάτια της μάνας μου έφτανε για να πάω στο δωμάτιο μου. Μου έλεγε πάντα πριν τις επισκέψεις. “Θα έρθουν οι φίλες μου για τσάι. Θα χαιρετήσεις και μετά, αμέσως θα πας στο δωμάτιο σου”. Έτσι και γινόταν. Είχαν τον τρόπο τους οι παλιές. Τα πολλά λόγια ήταν φτώχεια. Πάντα έτρωγα το βραδινό μου πριν τους καλεσμένους. Δεν νοείτω να καθόμουν στο τραπέζι με τους μεγάλους που ήθελαν να πουν τα δικά τους. “Δεν είναι η ώρα του παιδιού ” έλεγε ο πατέρας μου και το θέμα έληγε εκεί.
Έχω ορκιστεί, πως μια μέρα που θα έρθουν οι φίλες της κόρης μου στο σπίτι και θα κλειστούν στο δωμάτιο θα ανοίξω την πόρτα, θα καθίσω ανάμεσά τους και θα τους πω “τι νέα παιδιά; ήρθα εδώ γιατί βαριέμαι στο δωμάτιό μου”… Και είμαι σίγουρη ότι δεν θα τους αρέσει καθόλου.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
