Όλα ξεκινούν από έναν γάμο, όπου θες να χαρείς τον έρωτά σου. Δεν θες ακόμα παιδί, ή δεν θες καθόλου παιδί. Τα χρόνια περνούν, έχεις πάει ήδη 36 και δεν σε απασχολεί το θέμα μητρότητα. Ή σε απασχολεί αλλά φοβάσαι, διστάζεις, έχεις τη δουλειά σου, ο άντρας σου επίσης δεν είναι σίγουρος αν θέλει παιδί.
Όποιοι λόγοι κι αν υπάρχουν, η μάνα σου, οι φίλες σου που έχουν ήδη παιδιά, ο κοινωνικός περίγυρος αρχίζει και πιέζει. Είναι λες και σου έχουν κρεμάσει ένα τεράστιο ρολόι που δείχνει ότι ο χρόνος περνά κι εσύ κάθεσαι, κοινώς δεν κάνεις τίποτα για να αποκτήσεις ένα παιδί.
Συζητάς, με τη μητέρα σου, τις φοβίες σου, το πώς θα το μεγαλώσεις, ότι δεν έχεις χρόνο, χρήματα, ότι ίσως δεν έχεις αντοχές, ότι θες να ασχοληθείς με την καριέρα σου, ότι θες να κάνεις ταξίδια με τον άντρα σου, ότι δεν θες να αναλάβεις αυτή την ευθύνη, ότι θες να κοιτάς το ταβάνι τον ελεύθερο χρόνο σου και όχι να έχεις ένα μωρό. Τα λόγια σου δεν πιάνουν τόπο. Και τότε η μάνα σου, που σε αγαπάει, αλλά υποσυνείδητα μέσα της κυριαρχεί η λαχτάρα της να αποκτήσει εγγόνι, και η αμηχανία της όταν την ρωτούν “πότε θα κάνει η κόρη σου παιδάκι, τόσο χρόνια είναι παντρεμένη”, ή λατρεία της για τα εγγόνια των φίλων της, ξεστομίζει την τεράστια κουβέντα “Κάνε εσύ παιδί και θα στο κρατάω εγώ”.
Συγκινείσαι από αυτή τη θυσία της μάνας σου μεν, αλλά επιμένεις μέσα σου πως δεν θες να κάνεις παιδί για να εκπληρώσεις την επιθυμία άλλων, δεν θες να κάνεις ένα μωρό για να στο κρατάνε άλλοι, αλλά για να το μεγαλώσεις εσύ με τον αγαπημένο σου με τον τρόπο που θεωρείτε σωστό.
Φυσικά και υπάρχουν γιαγιάδες και παππούδες που κρατάνε τα παιδιά των παιδιών τους. Δεν είναι κατακριτέο αυτό, το να βοηθάς τα παιδιά σου. Και ειδικά σήμερα, που η οικονομική κρίση υποχρεώνει τους γονείς να δουλεύουν διπλές ώρες για να τα βγάλουν πέρα. Ωστόσο το θέμα σου δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι θες εσύ για τον εαυτό σου.
Έχεις δικαίωμα να προτιμάς να μην γίνεις μητέρα, εφόσον η κατάσταση δεν το επιτρέπει. “Ναι αλλά αν περιμένεις πότε θα το επιτρέπουν οι συνθήκες, δεν θα κάνες ποτέ” είναι το επιχείρημα που αντιτάσσουν οι γύρω σου. “Ε τότε ας μην κάνω ποτέ” θες να φωνάξεις.
Και τελικά έχεις δυο επιλογές. Κάνεις ένα παιδί, το κρατά η μαμά σου ατελείωτες ώρες, τσακώνεσαι μαζί της που το κακομαθαίνει, που κάνει τα δικά της, που δεν ακούει τις συμβουλές σου, που το βλέπεις μόνο τα Σαββατοκύριακα και που για μια ζωή είσαι υποχρεωμένη που σου κρατάει το παιδί και κουράζεται. Παράλληλα κάνεις στην άκρη τα δικά σου “πιστεύω” που συνοψίζονται στο ότι οι παππούδες είναι μεν απαραίτητοι στη ζωή ενός παιδιού, αλλά δεν μπορούν να είναι οι γονείς του.
Η άλλη επιλογή που έχεις, είναι να κάνεις αυτό που προστάζει η καρδιά σου, κόντρα στα “θέλω” των άλλων. Να επιλέξεις να μην γίνεις μητέρα ή αν γίνεις ποτέ να υπάρχουν οι συνθήκες που εσύ θεωρείς κατάλληλες.
Με λίγα λόγια πίσω από τη φράση “κάνε παιδί και θα στο κρατάω εγώ” υπάρχει σίγουρα η αγάπη της μάνας (σου). Αλλά και πολλά ακόμα, που θα τα βρεις μπροστά σου αργότερα.
Γράφει η Μίνα Ξενογιώργη – Αναγνώστρια
