Την έχεις δει, την ξέρεις. Είναι μαμά, νέα μαμά, συνεπαρμένη από αυτό το δώρο της ζωής, αφοσιωμένη ψυχή τε και σώματι στο παιδί της, σ’ αυτόν τον ιερό σκοπό της ζωής της. Φουσκώνει από υπερηφάνεια που (νομίζει ότι) τα έχει όλα υπό έλεγχο, μα κυρίως επειδή η ίδια δηλώνει ευτυχής και επιτυχής αφού έχει «μια πολύ δεμένη οικογένεια». Αν τη ρωτήσεις δε να σου πει τι εννοεί με το «πολύ δεμένη οικογένεια», θα σου απαριθμήσει ένα-ένα όλα αυτά που κάνει με το παιδί της, για το παιδί της, και με μοναδικό αποδέκτη το παιδί της. Οικογένεια ίσον παιδιά. Οικογένεια είναι ο Γιάννος της. Τελεία και παύλα. Θα σου πει πόσο θήλασε, γιατί θήλασε, πότε έβγαλε το πρώτο του δοντάκι, πότε περπάτησε, πότε είπε «μαμά απαπάω», πότε έβγαλε την πάνα, πόσο τακτικό παιδάκι είναι «που πριν πέσει για ύπνο μαζεύει όλα τα παιχνίδια του από το πάτωμα», πόσο πανέξυπνο και χαρισματικό είναι και… η λίστα είναι ατελείωτη όρεξη να ‘χεις να την ακούς. Που δεν έχεις.
Είναι αυτή η μαμά που όταν πηγαίνει επίσκεψη στην ξαδέρφη της που γέννησε στο μαιευτήριο και μπήκε κι αυτή στον μαγικό κόσμο της μητρότητας, θα της αφηγηθεί με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες πόσο πανεύκολη γέννα είχε και πως με 2-3 εξωθήσεις τουπ! βγήκε ο Γιάννος της στον κόσμο τούτο. Τι σημασία έχει αν η άλλη που την ακούει ξάπλα στο κρεβάτι έσπρωχνε κάθιδρη 20 ώρες, έπαθε αιμορροΐδες από τις εξωθήσεις, τελικά γέννησε με καισαρική, δεν έχει ιδέα πώς να θηλάσει και όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που έρχονται, της φαίνονται βουνό;
Είναι αυτή η μαμά που πάει πρώτη-πρώτη στο παιδικό πάρτι, πιάνει τραπέζι-παρατηρητήριο και κάθε τρεις και λίγο σηκώνεται από τη θέση της να τσεκάρει τον μικρό Γιάννο να δει αν θέλει νερό, φαγητό, τσίσα, κακά και επίσης να βεβαιωθεί ότι η τούρτα δεν περιέχει γλουτένη, γλυκόζη, γλυκοζαμίνη, γλουταθειόνη (τι είναι αυτό;) και επικίνδυνα food coloring γιατί ο Γιάννος δεν τρώει τέτοια πράγματα, τρέφεται υγιεινά.
Είναι αυτή η μαμά που θα την πετύχεις στον προθάλαμο του παιδίατρου και θα κάνεις το αφελές λάθος να απαντήσεις στην ερώτησή της «εσείς γιατί ήρθατε στον γιατρό;». Θα σε πιάσει μονότερμα και μέχρι να έρθει η σειρά σου θα ξέρεις πόσα εμβόλια έχει κάνει ο Γιάννος και με ποια χρονολογική σειρά, ποια εμβόλια δεν επέτρεψε στον παιδίατρο να κάνει στον Γιάννο «γιατί έχουν ενοχοποιηθεί για πολλές επιπλοκές, άσε που υπάρχουν και τα συμφέροντα από τις φαρμακευτικές εταιρίες», πότε πέρασε την τελευταία του ίωση, τα συμπτώματα, αντιβηχικά-αποχρεμπτικά σιρόπια, σκευάσματα ενίσχυσης του ανοσοποιητικού με βάση την εχινάκια αλλά και αντιβιώσεις «γιατί δεν είμαι πολύ υπέρ της αντιβίωσης, αλλά τι να κάνουμε;»…
Είναι αυτή η μαμά που αφού γέννησε παράτησε τη δουλειά της και δεν έχει σκοπό να επιστρέψει στο γραφείο, γιατί «τώρα με έχει ανάγκη το παιδί, στα τρυφερά χρόνια του, δηλαδή και αργότερα… το Δημοτικό έχει διάβασμα, εκεί μπαίνουν οι βάσεις του παιδιού. Αλλά και το Γυμνάσιο είναι πια δύσκολο…» Και το Πανεπιστήμιο επίσης. Κι όταν το παιδί θα πάει σχολείο -ιδιωτικό φυσικά για να ελέγχει την κατάσταση όσο μπορεί- θα επιμένει ο Γιάννος στην Β’ Δημοτικού να γραφτεί «στο τμήμα της κυρίας Κατερίνας, έχω ακούσει ότι είναι η καλύτερη δασκάλα. Φέτος με την κυρία Σοφία είχε προβλήματα το παιδί». Και εννοείται ότι θα πάρει το παιδί της και θα το γράψει σε άλλο σχολείο αν παρατηρήσει οποιοδήποτε πρόβλημα που εσένα σου φαντάζει μικρό ή διαχειρίσιμο. Εσύ δεν ξέρεις, εκείνη ξέρει.
Την ακούς σε όλα τα μαμαδο-μέρη που συχνάζει να διηγείται τη ζωή της με τον Γιάννο και γύρω από τον Γιάννο, χωρίς ανάσα, χωρίς συναίσθηση, χωρίς ενσυναίσθηση για τον ακροατή της (τι είναι αυτό;) χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι πρέπει να τα κάνει όλα για τον Γιάννο και να τα κάνει σωστά, τέλεια, όχι τέλεια δεν φτάνει, υπερτέλεια. Ναι, υπερτέλεια είναι το σωστό.
Δεν έχει νόημα να ανοίξεις διάλογο μαζί της και να της πεις κάτι απλοϊκό, όπως ότι η μητρότητα συμβαίνει κάθε μέρα σε δισεκατομμύρια γυναίκες από καταβολής κόσμου. Η μητρότητα δεν είναι κάποιο επίτευγμα ολυμπιακών επιδόσεων και όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις σου, δεν σε περιμένει το δάφνινο στεφάνι στο βάθρο του νικητή. Όταν γίνεσαι μητέρα, αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει ακόμη ένας λόγος να ζεις, προφανώς ο σπουδαιότερος όλων, αλλά όχι ο μοναδικός.
Η μητρότητα είναι ιδιότητα, είναι ρόλος, όχι αυτοσκοπός. Συμβαίνει στις γυναίκες αλλά όχι σε όλες τις γυναίκες. Και σε εκείνες που δεν συμβαίνει λογικά θα έπρεπε να τις καταχωρίσουμε σε μια λίστα ως δυστυχισμένες, μη ολοκληρωμένες και μισές. Γι’ αυτό γλυκιά μανούλα του Γιάννου, χαλάρωσε, ρίξε τους τόνους, κόψε ταχύτητα, άσε το παιδί σου ν’ αναπνεύσει. Κι όπως θα σου έλεγε σοφά και η γιαγιά μου, «άλλη δεν γέννησε παιδί, μόνο η Μαριώ τον Γιάννο».
