Υπάρχει ένα …αρχαίο ρητό στη show biz σύμφωνα με το οποίο ένας καλλιτέχνης εάν θέλει να αναδειχθεί θα πρέπει να αποφύγει τη συνύπαρξη με κάποιο επιδέξιο ζωντανό (τύπου, σκύλος, μαϊμού) ή με ένα μικρό παιδί. Θα του κλέψει την παράσταση.
Φαντάζομαι σε αυτό κατά-πάτησαν τα κανάλια και αναζητούν, μανιωδώς, τη σύγχρονη Σίρλευ Τεμπλ, που ως άλλη Fischer Quattro…ψήνει, τηγκανίζει, μαγκειρεύει, χορεύει κλακέτες και τραγουδάει -τα πάντα όλα.
Έτσι γεννήθηκαν τα talent show για μικρούς ταλαντούχους καλλιτέχνες. Από τη μια τα βλέπεις και σου φτιάχνει η διάθεση (τουλάχιστον εμένα). Τι πιο χαριτωμένο από μια μικρή κουκλίτσα ζωγραφιστή που ανοίγει το στόμα της και ακούς την Christina Aguilera να τραγουδάει σε πιο…Pocket size;
Από την άλλη ξυπνάει μέσα μου ο άνθρωπος και σκέφτομαι πόσο ψυχοφθόρα μπορεί να είναι μια τεράστια δόση δημοσιότητας για ένα μικρό παιδί. Έχει τη δύναμη να αντέξει 6 μήνες απογείωση και μετά το τίποτα; Εδώ καταξιωμένοι καλλιτέχνες και αδυνατούν ν διαχειριστούν μια δημοσιότητα που χάνεται στα βάθη της λήθης, γιατί ήρθαν οι επόμενοι.
Και ξανα αναρωτιέμαι : και καλά αυτά τα μικρά και αθώα θέλουν να βγουν στο γυαλί. Εκείνες οι Mamagers και οι Papagers τι έχουν ακριβώς στο μυαλό τους όταν αποφασίζουν να αφήσουν βορά στο τηλεοπτικό κοινό τα καμάρια τους;
Κάποιοι, φαντάζομαι προσέρχονται από … καμάρι για το παιδί τους και το ταλέντο του που θέλει να το μοιραστεί με τα πλήθη. Άλλοι προσέρχονται γιατί έληξε η δική τους καριέρα σε κάποιο πάλκο της λησμονιάς και ψάχνει ο «αντ’ αυτού» να κάνει ό,τι δεν έκανε. Άλλοι πηγαίνουν με το σύστημα γονιός κουκουβάγια, τύπου ακούστε το παιδάκι μου που είναι η Καμπαγιέ στο πιο κοντό…και εσύ ακούς μόνο ένα χαριτωμένο μικρό που προσπαθεί να τραγουδήσει άριες… μάριες κουκουνάριες.
Υπάρχουν και οι γονείς που –όσο και αν το γυαλί σε καταβαραθρώνει- θέλουν να δείξουν το ταλέντο των παιδιών τους –που πραγματικά είναι μοναδικό- και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτά, βασισμένο σε αυτό που κάνει καλά. Στο σημείο αυτό να προσθέσω την απλοϊκή μου σκέψη, ότι ένα παιδί με ταλέντο θα τα πάει καλά και χωρίς να βγει στο γυαλί.
Εμείς, οι θεατές, καλά περνάμε. Αυτό που δεν ξέρω είναι πως νιώθουν τα παιδιά που δεν περνάνε στην επόμενη φάση, τα παιδιά που 2 εβδομάδες είναι στο απόγειο της δημοτικότητάς τους και μετά έρχεται η καταπιόνα του «που έπαιζε αυτός;», τα παιδιά που δεν μπορούν να διαχειριστούν χαιρετούρες και φωνές από τους θαυμαστές. Τα παιδιά που είναι εκεί γιατί έχουν πιστέψει ότι είναι ο Ραχμάνινωφ και αποδεικνύεται ότι είναι, απλά, ο Χριστάκης με το πιάνο του…
Κάποια στιγμή το μυαλό μου πήγε και προς την παιδική εργασία. Αλλά του είπα να γυρίσει πίσω, γιατί το χοντραίνει. Δυστυχώς η πραγματικότητα όλων αυτών των reality δεν έχει δείξει ότι έχει να δώσει κάτι στο μετά της υπόθεσης. Δηλαδή θα μπορούσαν απλά να παίξουν και σε τρία επεισόδια του Καρά Σεβντά και μετά γεια σας. Κανένας υπερταλαντούχος δεν έφθασε στο απόγειο της δόξας τους επειδή είπε το «Μικρή κι αδέσποτη», ένα Σαββατόβραδο στην TV.
Ωραίος ο ναρκισσισμός του περήφανου μητεροπατέρα, αλλά δεν παύει να είναι δικός του και μόνο. Αυτό που τα παιδιά γίνονται καθρέπτες για να αυτοθαυμαζόμαστε, όσο να το πεις δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Και έχουμε και ένα θεματάκι όταν ο ενήλικας που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλει το μέτρο , το ξεπερνάει.
