Εντάξει, ρε παιδιά. Εγώ μαμά ήθελα να γίνω.
Και βρέθηκα να’μαι γιατρός, δάσκαλος, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, αλιευτής ταλέντων, δικηγόρος μεταξύ περίγυρου και τέκνων, συναρμολογητής παιχνιδιών κι αποτυχημένη σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού.
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, με είδα κάποιες φορές να δίνω αντιβιώσεις κατά βούληση. Να αποφασίζω εγώ πότε πονούσε πραγματικά μια κοιλιά και πότε ήταν απλή κοπάνα από το σχολείο. Να διαβάζω μέχρι τελικής πτώσης κακογραμμένα σχολικά βιβλία. Να επιμένω να διαβαστούν μην τυχόν έρθει κανά εφτάρι και ψαχνόμαστε. Να τρέχω σε μπαλέτα, κολυμβητήρια, ταεκβοντο και σε όλα τα φροντιστήρια της πόλης (για όλες τις γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Με είδα να δίνω συμβουλές για ραγισμένες καρδιές, σπυράκια ακμής και bullying, όλα μαζί σε ένα τσουβάλι. Να εκτοξεύω απειλές σε Θεούς και δαίμονες. Να κραδαίνω μουντζούρες και να αναφωνώ για τον νέο Μιχαήλ Άγγελο. Με άλλα λόγια, σε άλλη γυναίκα πήγε ο κρίνος κι άλλη νόμιζε ότι είχε γεννήσει τον θεάνθρωπο.
Μεγάλη παγίδα η μητρότητα, ρε συ.
Δικό μας (;) μεν το θαύμα της γέννησης αλλά ως εκεί. Μπάστα. Γιατί από κει και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα και μόνο μία γνώση μας σώζει. Ότι δεν είμαστε πλασμένες μα ούτε ικανές για άλλα θαύματα.
Τι θα πει αυτό; Θα πει ”μαμά, μαζέψου”.
Δουλειά του γιατρού είναι να σου πει ότι πρέπει να περάσει πρώτα ένα τριήμερο πυρετού. Και μόνο αν ο πυρετός δεν υποχωρήσει, θα κρίνει αν χρειάζονται περαιτέρω εξετάσεις.
Δουλειά δική σου είναι σε ΚΑΘΕ πυρετό να πηγαίνεις το παιδί στον γιατρό. Δεν αποφασίζουμε εμείς για τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων, την παρέλευση των τριημέρων ή τη χορήγηση φαρμάκων.
Δουλειά του δασκάλου είναι να μαθαίνει γράμματα στα παιδιά, να εξηγεί κανόνες, να τους δείχνει τον τρόπο της μάθησης. Δική σου δουλειά είναι μόνο να επιβλέπεις. Ούτε να χαράζεις νέους δρόμους ούτε να τυραννάς με τις ώρες για να σου πουν νεράκι την ιστορία. Και στην περίπτωση που έχεις διαφωνίες να τις λύνεις, πρόσωπο με πρόσωπο, με τον δάσκαλο, ποτέ εν αγνοία του.
Από κει και πέρα, τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο άγρια. Ένα πιτσιρίκι, ας πούμε, μπορεί να αρνιέται για εβδομάδες να πάει στο νηπιαγωγείο. Ένα μεγαλύτερο να κλαίει και να χτυπιέται ότι δεν θέλει να μπει στην τάξη του. Κι ένα ακόμα πιο μεγάλο, να κλείνεται στο δωμάτιό του με τις ώρες και τα παράθυρα κλειστά. Είσαι σίγουρη για το τι πρέπει να πεις ή να κάνεις όταν τα πράγματα σοβαρεύουν;
Κι αυτό ισχύει για όλα. Γιατί για όλα υπάρχει πάντα κάποιος άλλος, πιο ειδικός.
Μαμάδες γίναμε στο φινάλε, όχι αυθεντίες.
Και ναι μεν, είναι θησαυρός η εμπειρία μας αλλά μερικές φορές είναι σκέτος άνθρακας. Πολύ ευχαρίστως, δηλαδή, να σου πω πώς μεγάλωσα εγώ τα παιδιά μου. Αυτό όμως, πού θα βοηθήσει εσένα, που δεν μεγαλώνεις τα δικά μου παιδιά;
Επίλογος
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, με είδα να πέφτω, σχεδόν, σε όλες τις παγίδες που επιφυλάσσει η μητρότητα στις μητέρες. Ακόμα κι αυτό που μόλις έγραψα, παγίδα είναι αφού εξακολουθώ να μοιράζω συμβουλές, βασιζόμενη σε απολύτως προσωπικές εμπειρίες.
Γι’ αυτό κλείνω.
Κι υπογράφω χαμογελώντας:
Ημιπαράφρων μαμά, αθώα λόγω προτέρου εντίμου βίου.
