Κατάμεστο βιβλιοπωλείο, από αυτά τα θηρία που έχουν μέσα από καρφίτσα μέχρι φέρετρο. Εκτός από βιβλία, κασετίνες, σχολικά, έχουν παιχνίδια, ηλεκτρονικά γκάτζετ, cd, μέχρι και διακοσμητικά για το σπίτι.
Μια μάνα, όπως οι περισσότερες μάνες του κόσμου, απλή και απέριττη και γλυκιά, με το νοιάξιμο στο μάτι, περιδιαβαίνει τους διαδρόμους με τα προϊόντα κρατώντας από το χέρι μια μικρή γύρω στα 6, με καστανή μπούκλα, μπουφάν, παντελόνι, μοντέρνο αθλητικό και μια τσάντα με έναν κούνελο περασμένο χιαστή πάνω της. Η μάνα σπρώχνει ένα τεράστιο καρότσι, τίγκα στα ψώνια, ιδρώνοντας κι αγκομαχώντας. Η μικρή, στην κοσμάρα της, όπως κάθε παιδί στην ηλικία της, καρφώνεται και θέλει να ανέβει στο καρότσι ΤΩΡΑ.
Η μάνα, που σίγουρα έχει διαβάσει τα άπαντα των ψυχολόγων για αποδοχή, ενσυναίσθηση, ανάλυση, επεξήγηση, υπομονή, της εξηγεί, γλυκά, το αυτονόητο.
Ότι δεν γίνεται να μπει στο καρότσι, γιατί αφενός είναι ολόκληρο γαϊδούρι – δεν το είπε έτσι, της είπε: Γιατί είσαι μεγάλη κοπέλα – κι αφετέρου γιατί είναι γεμάτο.
Η μικρή αγνοεί την λογική επεξήγηση, γιατί δεν την βολεύει καθόλου, σφίγγει πιο καλά το τσαντάκι κάτω από την μασχάλη της, σταυρώνει χέρια, πετάει πόδι μπροστά και ανοίγει έναν ωραιότατο διάλογο:
– Δεν είμαι μεγάλη, είμαι κι εγώ μωρό!
– Θέλω να μπω στο καρότσι τώρα!
– Γιατί να μην μπωωωωωωω;;;
Η μάνα εξηγεί για δεύτερη φορά στη μικρή ότι:
– Αγάπη μου και καλό μου παιδάκι, σου εξήγησα γιατί να μην μπεις.
Η μικρή, αντί να ηρεμήσει, με όλα αυτά, μπαίνει σε κατάσταση τρανς.
Η μάνα έχει κοκκινίσει σαν την πιπεριά, η μικρή συνεχίζει να ρωτά ουρλιάζοντας:
– Γιατίιιιιι; Γιατίιιιιι να μην μπω;
και τότε η δόλια μάνα, την πιάνει από τον αγκώνα, την κοιτάει με κοφτερή ματιά και της λέει δυνατά:
– ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ!!!
Η μικρή βουβαίνεται, δεν της το ‘χε, και το βουλώνει για κανένα τρίλεπτο. Εγώ θέλω να αγκαλιάσω τη μάνα, να της δώσω μια ανθοδέσμη και το κλειδί της πόλης, που άφησε τις υπεραναλύσεις στην άκρη και πάτησε επιτέλους πόδι.
Γιατί τα λέω αυτά;
Είμαι κι εγώ μητέρα δυο παιδιών. Δυο παιδιών που, όπως όλα, έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους. Έχω διαβάσει πολλά από όλα αυτά που συνιστούν οι ψυχολόγοι και τα βρίσκω άκρως ενδιαφέροντα. Ωστόσο, πολλά από αυτά, δεν έχουν πρακτική εφαρμογή όλες τις ώρες. Δεν γίνεται δηλαδή, να μην φωνάξεις ποτέ. Να είσαι 24 ώρες το 24ωρο η καλή νεράιδα του παραμυθιού και μια ανοιχτή αγκαλιά όταν το παιδί σε έχει κάνει τελατίνι. Να του δίνεις εκατό επιλογές στα 5 του και να το ρωτάς αν θέλει να κοιμηθεί στα 6 του, για να αποφασίζετε από κοινού το πρόγραμμα.
Μερικά πράγματα πρέπει να γίνονται. Τελεία. Κι αν η επεξήγηση, που πάντα πρέπει να προηγείται δεν περνάει απέναντι, τότε υπάρχει η μαγική φράση:
– Γιατί το είπα εγώ που ξέρω καλύτερα από σένα.
Και τελειώνει εκεί το ζήτημα.
Και δεν πληγώνεται κανείς. Ούτε σήμερα και κυρίως αύριο, που θα έχεις δημιουργήσει έναν ενήλικα που επιβάλλεται να ξέρει ότι υπάρχει και το «όχι» σαν απάντηση στα «θέλω» του.
