Ξεκινάμε για το πάρκο με τα παιδιά. Ρίχνουμε μια γρήγορη μάτια στο κινητό. Μη μου πείτε ότι όλοι μας δεν σκεφτόμαστε “έχω αρκετή μπαταρία;” ή “το φόρτισα ;”. Πόσες φορές έχουμε πει στα παιδιά μας “θα φύγουμε σε λίγο” ενώ αυτά είναι ήδη έτοιμα και στέκονται μπροστά στη πόρτα; Τρέχουμε στην κοντινότερη πρίζα πανικόβλητοι να φορτίσουμε το τηλέφωνο. Πώς θα πάμε στο πάρκο η στην παιδική χαρά χωρίς επαρκή μπαταρία; Η δικαιολογία που όλοι μας έχουμε είναι πολύ απλή ‘και αν συμβεί κάτι να μην έχω τηλέφωνο;”.
Ένα ωραίο άλλοθι για να νιώθουμε εμείς καλά, αλλά τα παιδιά μας χειρότερα.
Στο πάρκο τα παιδιά τρέχουν, κάνουν κούνια, περνούν υπέροχα. Η δική μας συμμετοχή μηδαμινή αφού τα μάτια μας είναι κολλημένα κυρίως στην οθόνη του κινητού. Ρίχνουμε που και που ματιές και φωνάζουμε “πρόσεχε μη χτυπήσεις”.
Η ενεργή μας συμμετοχή σε αρχίζει και τελειώνει εκεί. Θα μου πείτε ευλόγως “και τι να κάνουμε να σκαρφαλώνουμε στις τσουλήθρες;” Όχι, αλλά ας γίνουμε για λίγο και μεις παιδιά. Ναι, μπορούμε να κάτσουμε στην κούνια και να κουνηθούμε μαζί τους. Μπορούμε να τα κάνουμε τραμπάλα. Μπορούμε να παρακολουθούμε λεπτό προς λεπτό το παιχνίδι τους, να τα ενθαρρύνουμε να κάνουν καινούργιους φίλους, να τους διηγηθούμε τα δικά μας κατορθώματα όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Όχι τα πολύ επικίνδυνα βέβαια, μη τυχόν τους μπουν και ιδέες, αλλά τα πιο ασφαλή, τα παλιά παιχνίδια. Να τα μάθουμε πως παίζονται τα μήλα, η, να παίξουμε μαζί τους κρυφτό και κυνηγητό.
Να μας νιώσουν δίπλα τους.
Η διαδραστικότητα θα τα χαροποιήσει. Τα μάγουλα τους θα αναψοκοκκινίσουν από χαρά. Θα καμαρώνουν την άλλη μέρα στο σχολείο για τον μπαμπά τους που έπαιξε μαζί τους ποδόσφαιρο και έκανε ένα σουτ βολίδα και για την μητέρα τους που είχε κρυφτεί σε μια απίθανη κρυψώνα και δεν την βρήκε κανείς.
Η βόλτα με το κινητό στο χέρι μας, μεταφράζεται από τα παιδιά αρνητικά. “Η μαμά μου βαριέται μαζί μου” αυτή είναι η μετάφραση, η ανάγνωση που κάνουν τα παιδιά.
“Ο μπαμπάς μου όλο μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειές. Δεν έχει χρόνο για μένα”. Τα παιδιά εισπράττουν. Δεν μιλούν, κάνουν πως καταλαβαίνουν όταν τους πετάμε δικαιολογίες όπως οι παραπάνω, όμως νιώθουν ότι η βόλτα είναι αγγαρεία. Ότι οι γονείς δεν έχουν διάθεση να διασκεδάσουν μαζί τους. Ναι, θα παίξουν, θα γελάσουν, θα τρέξουν, παιδιά είναι άλλωστε, όμως θα θυμούνται. Θυμούνται και συχνά εκστομίζουν το κατηγορώ τους “οι γονείς πάντα λείπουν στην δουλειά, και όταν η μαμά μου είναι μαζί μου πάντα μιλάει στο τηλέφωνο”.
Πολλές φορές βέβαια το κινητό της μαμάς η του μπαμπά καταλήγει στα χέρια των παιδιών. Πόσες φορές παιδιά κάθονται στα παγκάκια παρέες, παρέες και παίζουν παιχνίδια στα κινητά! Είμαι βέβαιη ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε εικόνα. Όλοι μας το έχουμε συναντήσει. Τα παιδιά δεν τρέχουν, δεν κοινωνικοποιούνται, δεν παίζουν.
Κολλημένα στην οθόνη ακόμα και στην βόλτα τους. Ακόμα ένας σπουδαίος λόγος για να κρατάμε το κινητό κρυμμένο βαθιά μέσα στην τσάντα μας.
Τα ίδια συμβαίνουν και στο σπίτι. Μόλις βρούμε ελεύθερο χρόνο είμαστε καρφωμένοι πάνω από το κινητό. Τα παιδιά κάθονται δίπλα μας στον καναπέ για να δουν μια ταινία μαζί μας και εμείς είμαστε καρφωμένοι στην μικρή οθόνη του. Και αν μας πουν κάτι, απαντάμε μηχανικά και μονολεκτικά “ναι”, “όχι’, “δεν ξέρω”, χωρίς σχεδόν καν να έχουμε ακούσει τι μας λένε. Η έφηβη κόρη μιας φίλης μου για να τη τεστάρει μια μέρα, κάτι τη ρώτησε, ενώ εκείνη ήταν απορροφημένη στο facebook και η φίλη μου της απάντησε “ναι, ναι”. Τότε η μικρή της είπε, μόλις μου είπες ότι με αφήνεις να γυρίσω σήμερα τα ξημερώματα στο σπίτι. Ούτε καν άκουσες τι σε ρώτησα.
Ας μην ξοδεύουμε, λοιπόν τον πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά μας, είτε έξω είτε μέσα στο σπίτι σκυμμένοι πάνω από τα κινητά μας (κι αυτό το λέω για να το ακούω κι εγώ). Ας απολαύσουμε περισσότερο τα παιδιά μας, ας φτιάξουμε στιγμές που θα θυμόμαστε και όχι μόνο εμείς. Κάποιες από όλες αυτές τις ωραίες αναμνήσεις θα τις φυλάξουν κι αυτά μέσα τους και θα τις κουβαλάνε για πάντα μαζί τους.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
