Mου πήρε καιρό να καταλάβω πως η αγάπη προς τα παιδιά είναι μονής κατεύθυνσης. Είναι σαν μία σειρά ντόμινο. Το προηγούμενο ντόμινο «ρίχνει αγάπη» στο επόμενο. Είναι σαν τον δεξιόστροφο κοχλία: βιδώνει προς τα δεξιά. Είναι σαν τον ήλιο: ανατέλλει από την ανατολή και δύει στη δύση. Πάντα. Δεν είναι δουλειά των παιδιών μας, λοιπόν, να μας αγαπάνε. Αυτό είναι δική μας δουλειά.
Η αγάπη των παιδιών είναι σε πρωτόλεια μορφή. Είναι άγουρη, αδιαμόρφωτη, ασχημάτιστη. Όπως είναι και τα ίδια. Γιατί τα συναισθήματα δημιουργούνται και μεστώνουν μέσα από την ωρίμανση του ίδιου του εαυτού. Όσο πιο εμπλουτισμένος και σύνθετος ο εαυτός, τόσο πιο ώριμη η αγάπη που μπορεί να προσφέρει.
Αμέσως, με τη γέννα του παιδιού της, η κάθε μάνα υπογράφει ένα άτυπο συμβόλαιο αγάπης. Υπόσχεται και δεσμεύεται πως θ’αγαπά το παιδί κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση, σε κανονικές και μη συνθήκες. Σ’ήλιο και βροχή, σε καλούς και κακούς καιρούς. Αυτό το συμβόλαιο αφορά το ένα μέλος: τη μητέρα. Δεν είναι συμβόλαιο δύο ατόμων. Είναι μονομελές. Δεν είναι αμφίδρομο. Δεν οφείλει να είναι.
Για αυτό και είναι χαζό να ρωτάμε το παιδί μας αν μας αγαπάει. Η ερώτηση « Μ’ αγαπάς;» προς το παιδί μας είναι χωρίς νόημα.
Γιατί είναι δική μας δουλειά να το αγαπάμε, να το προστατεύουμε και να το «παρουσιάζουμε» στη ζωή. Να το καλλιεργούμε, να του δίνουμε αξίες και να του προσφέρουμε πρότυπο για να ταυτιστεί.
Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να μας «αντιγυρίσουν» αγάπη, για να μας ανταποδώσουν τα συναισθήματά μας.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Και μετά να αγαπήσουμε τα παιδιά μας, όπως τον εαυτό μας. Σ’αυτή τη μορφή σχέσης (κι εδώ που τα λέμε, σ’όλες τις μορφές σχέσεων) δεν χωράνε ανόητες θυσίες, που ψάχνουν για ανταποδοτικότητα. Οφείλουμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τέτοιες προσδοκίες. Όταν γίνεσαι «πομπός» αισθημάτων, είναι ανόητο να περιμένεις να λάβεις, ίσα και όμοια, πίσω τα αισθήματά σου από τα παιδιά. Το σύστημα «ανατροφοδότησης» είναι κλειστό. Αφορά εσένα και τον εαυτό σου. Μόνη θα γλείψεις τις πληγές σου όταν πληγωθείς. Μόνη σου θα αναστηθείς όταν νιώθεις «πεθαμένη». Μόνη θα ανασηκωθείς όταν έχεις πέσει.
Μπορεί κανείς να φανταστεί μία φωλιά με νεογέννητα πουλιά, όπου το σενάριο αντιστρέφεται; Μπορεί να φανταστεί τα νεογέννητα πουλιά, που δεν έχουν καν φτέρωμα, να πετάνε για να φέρουν τροφή στη μητέρα τους; Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ένα τέτοιο σενάριο. Γιατί, απλά, δεν υπάρχει. Η μητέρα των πουλιών πρέπει να προστατευτεί από άλλα άγρια πουλιά και ζώα που θέλουν να τη βλάψουν, ώστε να καταφέρει να προστατεύσει τα παιδιά της. Εκείνη πρέπει από μόνη της να ταίσει τον εαυτό της, ώστε να είναι σε θέση να ταϊσει τα παιδιά της. Εκείνη πρέπει να προσφέρει στον εαυτό της, ώστε να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της. Το αντίστροφο σενάριο δεν είναι εφικτό.
Ας μην περιμένουμε «ένα ποτήρι νερό» από τα παιδιά μας.
Δεν είναι δουλειά τους να μας νοιάζονται και να μας φροντίζουν. Αυτή είναι δική μας δουλειά.
Ώσπου να δυναμώσει το δικό τους φτέρωμα και να μεταμορφωθεί σε δυνατά φτερά, είναι δουλειά μας να φροντίζουμε τόσο τα δικά μας φτερά όσο και τα δικά τους.
Γιατί έτσι πάει η μητρική αγάπη. Μονόδρομα.
Διαβάστε επίσης:
6 πράγματα που κάθε γονέας πρέπει να γνωρίζει για τα παιδιά και τον ύπνο
