Θα μιλήσω για ένα θέμα καθόλου κομψό αλλά ιδιαίτερα ευαίσθητο. Τις τουαλέτες… Τι συμβαίνει αν είσαι μάνα, με ένα παιδί στον μάρσιπο και ένα στο καρότσι, μέσα σε ένα πολυκατάστημα σε ώρα αιχμής και ένα από τα παιδιά χρειάζεται αλλαγή πάνας;
Τα περισσότερα μεγάλα πολυκαταστήματα έχουν πλέον τουαλέτες όπου υπάρχει μία υποτυπώδης αλλαξιέρα, και μπορείς να αλλάξεις το μωρό με μία σχετική άνεση. Μερικά είναι πιο φιλικά προς τον χρήστη, διαθέτουν ακόμη και κάποιες πάνες, μωρομάντηλα και ζεστό νερό για πλύσιμο. Αυτά τα πολυκαταστήματα, που όλοι τα γνωρίζουμε, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Στα υπόλοιπα καταστήματα ή σε ταβέρνες, πιτσαρίες, σουβλατζίδικα ΔΕΝ υπάρχει καμία μέριμνα για τα μωρά και τις φυσιολογικές λειτουργίες του εντέρου τους. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το μωρό κρατώντας το πάνω από έναν, ύποπτο σε καθαριότητα, νιπτήρα, κάνοντας ακροβατικά για να μην σου πέσει με το κεφάλι, πλένοντας την ευαίσθητη περιοχή του με παγωμένο νερό, συχνά χωρίς σαπούνι – αφού όπως όλοι γνωρίζουμε, στην Ελλάδα, αν τελειώσει το χαρτί ή το υγρό κρεμοσάπουνο στην τουαλέτα, ΚΑΝΕΙΣ δεν κάνει τον κόπο να το αντικαταστήσει.
Για αλλαξιέρα ή παιδικές τουαλέτες ούτε λόγος. Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο, αναγκάζεσαι να το πας για την ανάγκη του μέσα στις τουαλέτες των μεγάλων. Συνήθως το θέαμα είναι «ειδυλλιακό»: καφέ λεκέδες ( με το συμπάθειο), κίτρινα υγρά ΕΞΩ από τη λεκάνη, ξέχειλος με χαρτιά κάδος, βρωμεροί τοίχοι, και συχνά καζανάκι που είναι χαλασμένο. Αποκτάς βέβαια γερά μπράτσα, προσπαθώντας να βοηθήσεις ένα παιδί που μπορεί να ζυγίζει αρκετά κιλά, κρατώντας το πάνω από την «τρύπα της κόλασης», κάνοντας έξτρα προσπάθεια να στοχεύσει κέντρο, χωρίς να πιτσιλίσει, διότι όλα τα μικρόβια των προηγούμενων ενήλικων χρηστών θα αναπηδήσουν πάνω στους γλουτούς του, και ταυτόχρονα προσπαθώντας να μην ακουμπήσει ούτε σε τοίχους, ούτε σε λεκάνη, ούτε πουθενά.
Φτάνεις να σιχτιρίζεις που το πεντάχρονο παιδί σου ΔΕΝ φοράει ακόμη πάνα, γιατί αν φορούσε, θα μπορούσες και εσύ- όπως κάθε Ελληνίδα που σέβεται τον εαυτό της- να βγάλεις επί τόπου την πάνα και τα μωρομάντηλα και να καθαρίσεις το πωπωδάκι του μωρού σου δίπλα στο πιάτο με την ποικιλία ορεκτικών του διπλανού τραπεζιού. Γιατί αυτό γίνεται τελικά.
Ίσως, αν υπήρχαν αξιοπρεπείς υποδομές για τη φροντίδα των μωρών να μην έβλεπες δίπλα στο τζατζίκι και από μία τυλιγμένη, βρομερή πάνα, ώσπου να την πετάξει η μανούλα του παιδιού. Έχω την τρομερή υποψία όμως πως ίσως ακόμη και με υπέροχες παιδικές τουαλέτες η Eλληνίδα μανούλα να θεωρούσε πως τα κακάκια του παιδιού της είναι αγίασμα, και να συνέχιζε να κάνει τις αλλαγές επί τόπου στο καρότσι εκθέτοντας τις αισθήσεις των υπόλοιπων θαμώνων (την όσφρηση και την όραση) σε τρομερή ταλαιπωρία.
Μήπως κάθε χώρα έχει τις τουαλέτες που της αξίζουν;
Επειδή πλέον είμαι παλιά καραβάνα, πριν καθίσουμε οικογενειακώς οπουδήποτε για φαγητό, κάνω μία επιθεώρηση στις τουαλέτες. Αν …ζέχνουν, παίρνω το καπελάκι μου και τα παιδάκια μου και φεύγω. Πώς θα με πείσει ο μαγαζάτορας πως το φαγητό που προσφέρει είναι καθαρό και περιποιημένο όταν οι τουαλέτες του είναι βομβαρδισμένες με ακαθαρσίες;
Δεν θα ξανατιμήσω με την προτίμησή μου κανένα μαγαζί που δεν αντιλαμβάνεται πως οι τουαλέτες είναι ουσιαστικά η βιτρίνα του. Αντίθετα, όπου δω καθαριότητα, σεβασμό στον πελάτη, μέριμνα για τα παιδιά και τις ανάγκες τους, πηγαίνω και ξαναπηγαίνω και ξαναπηγαίνω. Και το λέω και στις φίλες μου…
Συμβουλή μου; Κάντε το ίδιο. Πείτε το στη διεύθυνση του μαγαζιού: « ΔΕΝ θα ξανάρθουμε επειδή οι τουαλέτες σας είναι τριτοκοσμικές!» Ή αντίθετα πείτε ένα καλό λόγο στους μαγαζάτορες που σέβονται τους μικρούς και μεγάλους πελάτες και τις ανάγκες τους.
Είναι καιρός να αλλάξουν κάποια πράγματα! Ας αρχίσουμε έστω από τις τουαλέτες…
Γράφει η Αντωνία
